จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 127

ประโยคนี้เพียงประโยคเดียวทำให้หยุนถิงหน้าแดงเรื่อไปถึงลำคอ นางถูกทรมานมาถึงสี่วันแล้ว ขาทั้งสองข้างปวดร้าว ดูเหมือนจะยืนมิไหว

“ซื่อจื่อ อย่าได้พูดเรื่องนี้อีกเชียว!” หยุนถิงซุกหน้าของตนเองไว้แนบอกจวินหย่วนโยวอย่างเขินอาย

“ฮ่าๆ” จวินหย่วนโยวหัวเราะแล้วอุ้มหยุนถิงเดินออกไป วางนางไว้บนเก้าอี้เอนหลังในสวน แล้วสั่งให้คนนำเบาะมาให้นางนั่ง

มุมปากของหยุนถิงเผยอขึ้นเล็กน้อย เจ้าหมอนี่ช่างรอบคอบเสียจริง

ตอนนี้เป็นเวลากลางวันพอดี แสงแดดอุ่นส่องกระทบร่างของนาง มันช่างอบอุ่นแสนสบาย หยุนถิงจึงหลับตาลง

จวินหย่วนโยวนั่งอยู่ที่ม้านั่งหินด้านข้าง เขามองไปยังนางที่นั่งหลับตาพริ้ม ใบหน้าของนางละเอียดอ่อนคู่กับคิ้วอันได้รูป อาจเป็นเพราะสองสามวันมานี้นางได้รับความเติมเต็ม จึงทำให้แก้มทั้งสองข้างของหยุนถิงแดงระเรื่อราวกับแอปเปิ้ลสุก ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

เนื่องจากรู้ดีว่าหลายวันมานี้ทำให้นางเหนื่อยล้ามาก จวินหย่วนโยวจึงมิได้ไปรบกวน เขาลุกขึ้นกลับเข้าไปในห้องนำหนังสือออกมานั่งอ่านอยู่ด้านข้าง

ลานขนาดใหญ่นี้ช่างเงียบสงบ คนหนึ่งหลับตาพักผ่อน อีกคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ช่างอบอุ่นเหลือเกิน

องครักษ์เงามังกรตรงกำแพงเห็นภาพนี้ต่างพากันรู้สึกอิจฉา เหล่าองครักษ์เงามังกรที่ก่อนหน้านี้มักเดินทางไปไหนเพียงลำพัง พวกเขาว่าการมี ภรรยาเป็นเรื่องน่ารำคาญ และกลายเป็นภาระ แต่บัดนี้เมื่อเห็นซื่อจื่อของตนกับฮูหยินมีความสัมพันธ์อันดีงามต่อกัน พวกเขาก็ล้วนอยากพบกับรักแท้

ทันทีที่พ่อบ้านได้ยินทหารยามกล่าวว่าฮูหยินกับซื่อจื่ออาบแดดอยู่ในลาน ก็ได้รีบให้คนนำน้ำชาและผลไม้กับของว่างจำนวนมากมาทันที

“ฮูหยินขอรับ โจวคุนเฉิงเดินทางมาที่นี่ทุกวัน รวมทั้งสิ้นสี่หนแล้ว กล่าวว่าขอเข้าพบฮูหยิน แต่ถูกบ่าวรั้งเอาไว้ให้กลับไป” พ่อบ้านเข้ามารายงาน

หยุนถิงจึงได้ลืมตาขึ้น “ข้าบอกกับเขาแล้วมิใช่หรือว่านับจากนี้เจ็ดวันจะไปตรวจดูอาการให้คุณชายใหญ่ตระกูลโจว”

“คาดว่านายท่านโจวคนจะเป็นห่วงคุณชายยิ่งนัก ตระกูลโจวมีทายาทคนเดียวมาสามชั่วอายุคนแล้ว บัดนี้คุณชายใหญ่ตระกูลโจวยังมิได้แต่งงาน มิมีทายาท เขาคงรีบร้อนใจเนื่องจากกลัวมิมีผู้สืบสกุลกระมัง” พ่อบ้านรีบอธิบาย

“เจ้าจงส่งคนไปบอกนายท่านโจวว่าพรุ่งนี้ข้าจะเดินทางไปรักษาอาการให้แก่คุณชายใหญ่ตระกูลโจว ให้เขาจัดเตรียมจวนและเงินทองไว้ให้ข้า” หยุนถิงกล่าว

“ขอรับฮูหยิน” พ่อบ้านรีบออกไปทันที

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วเข้าหากัน “จวนอย่างงั้นหรือ เจ้าจะเอาจวนไปทำอะไร?”

“นายท่านโจวกล่าวว่าผู้ใดก็ตามที่รักษาคุณชายใหญ่ตระกูลโจวให้หายได้ เขาจะมอบจวนหลังโตให้แห่งหนึ่ง ของที่ได้มาเปล่าๆ จะมิเอาได้อย่างไร?” หยุนถิงตอบ

สีหน้าของจวินหย่วนโยวจึงกลับคืนสู่สภาพเดิม มุมปากของเขาเม้มเข้าหากันเล็กน้อย “หากเจ้ามิอยากได้ ข้าจะสั่งคนเปลี่ยนมาเป็นเงินให้เจ้า”

“มิเป็นไรหรอกเก็บเอาไว้เถอะ หากในอนาคตรับคนจรมาเลี้ยงดู มิแน่ว่าอาจจะใช้ประโยชน์ได้”

“อืม ตามแต่เจ้าจะตัดสินใจ” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างรักใคร่

เพียงแค่นางมิอยากย้ายออกไป จะทำเช่นไรก็ได้ทั้งนั้น

พ่อบ้านส่งผู้คุ้มกันไปรายงานที่จวนโจว เมื่อนายท่านโจวได้ยินว่าวันพรุ่งนี้หยุนถิงจะเดินทางมา เขาก็ตื่นเต้นยิ่งนัก สั่งให้บ่าวรับใช้ไปจัดเตรียมโฉนดที่ดินกับเงินทองไว้ทันที รอจนกระทั่งคนจากจวนซื่อจื่อเดินทางจากไปแล้ว นายท่านโจวจึงได้ส่งบ่าวรับใช้ไปยังจวนหลีอ๋อง

โม่ฉือหานที่ยังคงโมโหมิพึงพอใจเมื่อครู่ ได้ยินว่าบ่าวรับใช้จากจวนโจวเดินทางมารายงาน กล่าวว่าวันพรุ่งนี้หยุนถิงจะเดินทางไปรักษาให้กับคุณชายใหญ่ตระกูลโจว โม่ฉือหานก็รู้สึกดีใจ

“เช่นนั้นหมายความว่าหยุนถิงมีวิธีจริงๆ ช่างดียิ่งนัก” โม่ฉือหานมีความสุขยิ่งกว่าตนถูกรักษาหายเสียอีก เพียงแค่หยุนถิง สามารถรักษาคุณชายใหญ่ตระกูลโจวได้ เช่นนั้นเขาก็คงมีความหวัง

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดความมิพึงพอใจหยุนถิง และทะเลาะกันมากมายหลายหน แต่คนเราล้วนมีสิ่งที่ต้องการ หากว่าตนสามารถให้ทุกสิ่งตามเงื่อนไขที่นางต้องการได้ แล้วคิดว่านางจะมิช่วยรักษาอาการให้เขาหรือ?

ค่ำคืนนี้โม่ฉือหานนอนพลิกตัวไปมา เขารู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกินอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน หวังจะให้ท้องฟ้าสว่างไวๆ ในฐานะหลีอ๋อง หากเขาต้องเป็นเช่นนี้ไปทั้งชีวิตก็คงจะอับอายยิ่งนัก