จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 128

“จะว่าไปก็จริงดังนั้น คนทั้งเมืองหลวงล้วนรู้ดีว่าท่านอ๋องรักและทะนุถนอมคุณหนูหยุนเพียงใด” ฮูหยินโจวกล่าวขึ้นอย่างเขินอาย

“ฮูหยินมิจำเป็นต้องทำเช่นนี้หรอก น้ำใจนี้ข้ารับไว้แล้ว” หยุนถิงตอบกลับอย่างสุภาพ

โจวคุนเฉิงได้สั่งให้พ่อบ้านนำสิ่งของเข้ามา ในหีบกล่องผ้าใบเล็กบรรจุโฉนดที่ดินและกุญแจเอาไว้ ส่วนกล่องใหญ่บรรจุทองแท่งมูลค่าหนึ่งหมื่นตำลึง

“คุณหนูหยุน นี่คือโฉนดที่ดิน เรือนหลังนี้ข้าซื้อเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว มิได้นับว่าห่างไกลเท่าไร อยู่สุดของถนนฝั่งตะวันตก หลายปีมานี้แม้มิได้มีคนไปพักอาศัย แต่ก็ได้ส่งคนไปทำความสะอาดเสมอ ข้างในจึงสะอาดสะอ้าน” โจวคุนเฉิงกล่าวอย่างเคารพ

“ขอบใจมาก” หยุนถิงตอบ จากนั้นให้หลงเอ้อเก็บของก่อนจะเดินทางจากไป

จวบจนกระทั่งพวกเขาไปแล้ว คุณชายใหญ่ตระกูลโจวจึงได้กล้าเอ่ยปากขึ้นว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ อีกสามวันนี้ข้าจะสามารถรักษาหายได้จริงหรือ?”

“แน่นอนว่าจริง ทักษะด้านการรักษาของคุณหนูหยุนโด่งดังสักเพียงไรมิรู้หรือ ก่อนหน้านี้นางทำให้ซูชิงโยวผู้เสียโฉมสามารถรักษาจนหายได้ ประโยคนี้ของเจ้าช่างขัดแย้งกับความจริงนัก อย่าได้คิดอะไรไปมากเลย แต่ละวันจงกินยาที่คุณหนูหยุนทิ้งไว้ให้จนครบถ้วนก็พอ” ฮูหยินโจวกล่าวปลอบโยนเขา

“ขอรับ ลูกฟังท่านแม่” คุณชายใหญ่ตระกูลโจวรู้สึกตื้นตันใจ

โจวคุนเฉิงมองไปยังยานั้น เขาเก็บเอาไว้หนึ่งหลอดแล้วสั่งให้ฮูหยินนำไปรักษาไว้ให้ดี เขาเดินนำยาไปที่ห้องโถงด้านข้าง

ในใจของโม่ฉือหานเป็นเดือดร้อนกังวลยิ่ง มิรู้ว่าสถานการณ์ของคุณชายใหญ่ตระกูลโจวเป็นอย่างไรบ้าง แต่เขาก็มิอาจปรากฏตัวให้หยุนถิงเห็นได้ มิอย่างนั้นหากนางรู้ว่าเขามีเรื่องต้องการให้ช่วยเหลือ ก็คงจะหยิ่งผยองยิ่ง

เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น โม่ฉือหานก็รีบเอ่ยขึ้นว่า “เข้ามา!”

โจวคุนเฉิงเดินตรงเข้ามากล่าวว่า “ท่านอ๋อง คุณหนูหยุนจากไปแล้ว”

“คุณชายใหญ่ตระกูลโจวเป็นอย่างไรบ้าง?”

“คุณหนูหยุนกล่าวว่าทุกวันในตอนกลางวันให้กินยานี้ที่นางทิ้งไว้ให้เป็นเวลาสามวันก็จะรักษาให้หายได้” โจวคุนเฉิงยื่นยาไปให้ด้วยความเคารพ

ดวงตาของโม่ฉือหานอันลึกล้ำดูเป็นประกายตื่นเต้น “เรื่องจริงงั้นหรือ?”

“ทูลท่านอ๋อง ข้าน้อยมิกล้ากล่าววาจาเท็จแน่ และยิ่งมิกล้าที่จะปิดบังเรื่องใด คุณหนูหยุนกล่าวเช่นนั้น”

“ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!” โม่ฉือหานมองไปยังยาหลอดนั้นด้วยท่าทีอันตื่นเต้น

มิว่าจะเป็นรูปร่างหรือสีก็ล้วนพิเศษยิ่ง เขามิเคยเห็นยาเช่นนี้มาก่อน และคิดมิถึงว่าเจ้าสิ่งนี้จะทำให้ผู้คนหายจากอาการเจ็บป่วยได้ นี่ช่างเป็นข่าวดียิ่งนัก

“ยานี้ข้าจะนำไปที่พระราชวังหลวง ให้หมอหลวงศึกษาดูสักหน่อย หากสามารถผลิตได้ในปริมาณมาก จากนี้ก็มิจำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากหยุนถิงอีก” โม่ฉือหานกล่าวอย่างตื่นเต้น

โจวคุนเฉิงท่าทีแข็งทื่อ เขามิสนใจว่าจะเป็นการขัดใจท่านอ๋องหรือไม่ ได้แต่รีบคว้ายาในมือของเขามาทันที “ท่านอ๋องโปรดให้อภัย กระหม่อมมิอาจให้ท่านทำเช่นนี้ได้”

“โจวคุนเฉิง เจ้ากล้ายิ่งนัก ปฏิเสธข้างั้นหรือ?” ใบหน้าของโม่ฉือหานดูเย็นชามิพอใจ

“ท่านอ๋องโปรดอภัยเถิด” กระหม่อมมีเพียงบุตรชายแค่คนเดียว เขาคือความหวังของตระกูลโจวเรา กระหม่อมขอกล่าวประโยคหนึ่งที่อาจดูมิน่าฟังนัก หากว่าหมอหลวงมีความสามารถจริงละก็ ร่างกายของท่านอ๋องก็คงจะหายเป็นปกตินานแล้วมิใช่หรือ?”

“ร่างกายของท่านล้ำค่าดุจดั่งทองคำ คาดว่าคงจะพยายามทุกวิถีทางที่มีอยู่แล้วแต่ก็ไร้ผล จึงคิดจะทำในสิ่งนี้ หากว่าท่านอ๋องมิยอมละวางแล้วไปร้องขอคุณหนูหยุนให้มารักษา ข้าน้อยก็ยินดีที่จะไปร้องขอนางแทน”

“แต่ยานี้ต่อให้ท่านอ๋องฆ่าข้าน้อยจนตาย ข้าน้อยก็มิอาจให้ท่านนำไปได้ เพราะมันคือความหวังของบุตรชายข้า ขอให้อ๋องได้โปรดเข้าใจความรู้สึกของข้าน้อยเถิด ตระกูลของข้าน้อยนั้นมีทายาทเพียงคนหนึ่งมาถึงสามรุ่นอายุคนแล้ว จะปล่อยให้ ไร้ทายาทสืบสกุลในรุ่นนี้มิได้” โจวคุนเฉิงคุกเข่าลงสู่พื้นแล้วร้องไห้อ้อนวอน

มิต้องกล่าวถึงว่าน้ำมูกน้ำตานั้นไหลมากเพียงไร ช่างน่าสังเวชนัก แต่ท่าทีอันจริงใจและภักดีเช่นนั้นทำให้โม่ฉือหานก็ทนมิได้และมิกล้าลงโทษเขา

“ด้วยเห็นแก่ที่เจ้าจงรักภักดีต่อข้ายิ่งนัก เอาละ จงลุกขึ้นเถิด ข้าจะไปหาหยุนถิงด้วยตนเอง” โม่ฉือหานกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น

“ขอบพระคุณท่านอ๋องยิ่งนัก ท่านอ๋องช่างมีน้ำใจล้นพ้น จิตใจกว้างขวางดุจดั่งมหาสมุทร” โจวคุนเฉิงค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นจากพื้นด้วยอาการสั่นเทา แต่มือทั้งสองข้างยังคงจับหลอดยาเอาไว้แน่นด้วยเกรงว่ามิมีทีท่าจะปล่อยมือ

“หยุนถิงกล่าวว่าเขาจะหายได้ภายในสามวัน มิรู้ว่าประโยคนี้จริงหรือไม่ หลังจากนี้สามวันอาการของคุณชายใหญ่ตระกูลโจวเป็นอย่างไร ให้ส่งคนไปรายงานให้ข้ารู้” โม่ฉือหานออกคำสั่ง