จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 131

คนอื่นๆต่างก็ตกตะลึงกันหมด ยังนึกว่าตามหยุนถิงก็จะสามารถชนะการเดิมพันได้ อย่างไรเสียนางก็เป็นผู้หญิงของจวินซื่อจื่อ คงต้องเห็นแก่หน้านางบ้าง บ่อนพนันแห่งนี้ก็ช่างกล้าล่วงเกินจวินซื่อจื่อจริงๆ นี่ไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ

“มองดูเงียบๆ” จวินหย่วนโยวฮึเสียงเย็นชา

“ขอรับ” หลงเอ้อหุบปากทันที

หยุนถิงยิ้มอย่างกระดากอาย“ไม่ได้เล่นมานาน ฝีมือตกไปหน่อย” จากนั้นนางก็วางไปในตำแหน่งสูงอีกครั้ง

คนอื่นๆก็วางเดิมพันตามเช่นกัน แต่แล้วก็แพ้เดิมพันอีกครั้ง

หยุนถิงแพ้เดิมพันสามรอบติดต่อกัน ทุกคนต่างก็พากันกลอกตา เดิมทียังคิดว่าตามหยุนถิงจะสามารถชนะการเดิมพันเสียอีก คิดไม่ถึงว่านางจะเป็นหลุมพราง รอบที่สี่ก็ไม่มีใครวางเดิมพันตามหยุนถิงแล้ว ทั้งหมดวางเดิมพันฝั่งตรงข้ามกับนาง สุดท้ายทุกคนล้วนชนะการเดิมพัน

ในที่สุดเวลานี้ทุกคนก็อารมณ์ดีขึ้นมา หยุนถิงเป็นคนวางเดิมพันไม่เป็นจริงๆด้วย ดังนั้นไม่มีใครวางเดิมพันตามนางอีก ทุกคนล้วนทำตามความคิดของตัวเอง

หยุนถิงเห็นดังนั้น ก็ไม่ได้รีบร้อน และไม่ได้โกรธ วางเดิมพันตามอำเภอใจ มีได้มีเสีย เล่นอย่างมีความสุข

รูม่านตาดำของจวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านข้างหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นเส้นโค้งเล็กน้อย

“ซื่อจื่อ ท่านจะช่วยฮูหยินหน่อยไหม?” หลงเอ้อถามเสียงแผ่วเบา

“ไม่ต้อง นางเล่นได้ดีกว่าข้า” จวินหย่วนโยวกล่าวตอบ

หยุนถิงไม่ได้แค่เจ้าเล่ห์ธรรมดา นางจงใจเสียสี่รอบ ทำให้ทุกคนนึกว่านางเล่นไม่เป็น ไม่มีคนวางเดิมพันตามนาง เช่นนี้ถึงจะลดความระวังตัวของเจ้ามือลงได้

หลังจากที่ทุกคนผิดหวัง ต่างคนต่างเดิมพันของตัวเอง ดูเหมือนนางจะเดิมพันไปเรื่อย แต่ทุกครั้งล้วนชนะการเดิมพันสองรอบใหญ่ จงใจแพ้รอบเล็กหนึ่งรอบ ทุกครั้งที่แพ้ก็จะตะโกนเสียงดังเป็นพิเศษ ทำให้คนอื่นสามารถมองเห็นได้ เช่นนี้ก็จะสร้างตัวตนที่อ่อนแอออกมา

“เป็นไปได้อย่างไร ข้าก็เห็นฮูหยินแพ้การเดิมพันนี่นา?” หลงเอ้อไม่เข้าใจ

“เจ้าทึ่ม ดูเงียบๆ” หลิงเฟิงกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง

หลงเอ้อจ้องมองมาด้วยความโกรธ“องครักษ์อย่างเจ้ายังกล้ามาดูถูกข้า ข้าเป็นถึงคนของฮูหยินเชียวนะ”

คำพูดประโยคหนึ่ง จวินหย่วนโยวมองมาด้วยสายตาที่เย็นชาและแหลมคม หลงเอ้อตื่นตระหนกตกใจในทันที“ซื่อจื่อ ความหมายของข้าคือเป็นองครักษ์ของฮูหยิน แบบที่ภักดีและซื่อสัตย์”

“หุบปาก” จวินหย่วนโยวฮึเสียงเย็นชา

“ขอรับ”

หยุนถิงเล่นจนพอใจแล้ว ก็เปลี่ยนไปเล่นอีกโต๊ะหนึ่ง ใช้อุบายเดียวกับเมื่อครู่นี้ แพ้เดิมพันก่อนสามสี่รอบติดต่อกัน ทำให้ผู้คนนึกว่านางเล่นไม่เป็น นางก็เริ่มมีได้มีเสีย

บนโต๊ะที่สอง หลงเอ้อก็มองอุบายของฮูหยินออกแล้วเช่นกัน ในใจรู้สึกยกย่องนับถือจนอยากจะก้มกราบเลย

ฮูหยินช่างปลิ้นปล้อนมากจริงๆ ที่แท้ยังสามารถเล่นเช่นนี้ได้ หลงเอ้อถือว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว

ทั่วทั้งห้องโถงชั้นหนึ่ง มีโต๊ะอยู่สี่สิบห้าโต๊ะเต็มๆ หยุนถิงเล่นทีละโต๊ะจนหมดทุกโต๊ะ สุดท้ายชนะเดิมพันได้เงินมามากมายก่ายกอง ถึงได้หยุดลง

คนที่วางเดิมพันมองอะไรไม่ออก แต่เมื่อเวลานานไป เจ้ามือกับคนงานก็จะสังเกตเห็น ผู้จัดการร้านเห็นการกระทำทั้งหมดของหยุนถิงในสายตาจากบนชั้นสองนานแล้ว คิดไม่ถึงว่าหยุนถิงจะเจ้าเล่ห์เช่นนี้ แสร้งทำเป็นอ่อนแอเพื่อหลอกให้ศัตรูตายใจ

ทั่วทั้งบ่อนลงมา นางได้เงินไปหลายแสนตำลึงโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ช่างร้ายกาจจริงๆ หากปล่อยนางจากไปเช่นนี้ เถ้าแก่ต้องไม่ปล่อยตัวเองไปอย่างแน่นอน

หยุนถิงเล่นจนพอใจแล้ว เดินไปทางจวินหย่วนโยว“ซื่อจื่อ ให้ท่านรอนานแล้ว เรากลับกันเถอะ ข้าเล่นเสร็จแล้ว”

“ตกลง” จวินหย่วนโยวกล่าวตอบ

ทั้งสองคนกำลังจะเดินไปทางหน้าประตู แต่กลับถูกผู้จัดการร้านขวางเอาไว้“นานๆจวินซื่อจื่อกับฮูหยินจะมาสักครั้ง แค่เล่นอยู่ในห้องโถงจะมีความหมายอะไร ฮูหยินกล้าขึ้นไปท้าประลองบนชั้นสองหรือไม่?”