จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 143

หยุนถิงก็ไม่รู้ว่าทำไม ตัวเองถึงถามออกมาเช่นนี้ บางทีอาจเป็นเพราะรู้สึกว่าหลิ่วเฟยน่าสงสารเกินไป หรือเป็นเพราะนางมีมิตรภาพกับพี่ใหญ่ หรืออาจเป็นเพราะนางกำชับตัวเองอย่างจริงใจ ถึงอย่างไรนางก็หุนหันพลันแล่น เอ่ยปากไปแล้ว

หลิ่วเฟยมองไปทางหยุนถิงด้วยความตกตะลึง“เจ้า เมื่อครู่นี้เจ้าพูดอะไร?”

“ข้าบอกว่า ในเมื่อหลิ่วเฟยติดค้างคำขอบคุณพี่ใหญ่ข้า เหตุใดไม่ไปพูดต่อหน้าเขา” หยุนถิงกล่าวตอบ

หลิ่วเฟยถอนหายใจเบาๆ“เมื่อเข้าประตูวังแล้วอยากจะออกไปมันยากเกินไป ตอนนี้ข้าเป็นหลิ่วเฟยแล้ว จะออกไปง่ายๆได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นหากออกไปก็จะมีดวงตานับไม่ถ้วนคอยจับจ้องอย่างแน่นอน ความหวังดีของคุณหนูหยุนข้ารับเอาไว้ด้วยใจ ข้าไม่อยากนำปัญหาหรือความโชคร้ายมาสู่พี่ใหญ่เจ้า”

จู่ๆหยุนถิงก็รู้สึกนับถือหลิ่วเฟยเล็กน้อย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าระหว่างนางกับพี่ใหญ่มีเรื่องอะไรกันแน่ แต่นางสามารถคำนึงถึงฐานะของตัวเอง ยิ่งพิจารณาถึงความปลอดภัยของพี่ใหญ่ เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่านางเป็นคนรู้เหตุรู้ผลและรู้จักความเหมาะสม

เมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งต้องช่วยเหลือ

“ในเมื่อท่านออกจากวังต้องดึงดูดความสนใจของใครบางคนอย่างแน่นอน เช่นนั้นก็จะแอบออกไปอย่างลับๆไม่ได้ แต่ต้องออกไปอย่างเปิดเผย ให้พวกเขาจ้องมองตามสบาย ก็ไม่สามารถพบความผิดปกติ” หยุนถิงกล่าวอย่างได้ใจ

หลิ่วเฟยตกตะลึงอย่างยิ่ง“หรือว่าคุณหนูหยุนมีแผนการแล้ว?”

“ตอนที่ข้ากลับไปคารวะญาติผู้ใหญ่ พี่ใหญ่บอกว่าบรรดาทหารของเขามีหลายคนที่ชอบดื่มชานม และชานมก็เป็นสิ่งที่ข้าทำ สามารถเสนอต่อฝ่าบาทให้เหนียงเหนียงเป็นคนออกหน้าไปทักทายปลอบประโลมแจกจ่ายชานมในค่ายทหารแทนฝ่าบาท” หยุนถิงเสนอแนะ

หลิ่วเฟยตื่นเต้นอย่างยิ่ง คว้ามือของหยุนถิงเอาไว้“คุณหนูหยุนขอบคุณเจ้ามาก ข้านึกว่าชาตินี้จะไม่ได้ออกไปจากประตูวังอีกแล้วเสียอีก”

“เหนียงเหนียงไม่ต้องเกรงใจ อีกเดี๋ยวข้าจะทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาท ท่านห้ามตื่นเต้นมากเกินไป” หยุนถิงกล่าวกำชับ

“ตกลง ข้าจะจำเอาไว้”

หยุนถิงเก็บเข็มเงิน ลุกขึ้นเดินออกไป นางก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงอยากจะช่วยหลิ่วเฟย บางทีอาจเป็นเพราะในฐานะที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันเห็นนางติดอยู่ภายในวังที่มีกำแพงสูงแห่งนี้เลยรู้สึกสงสารมั้ง

นอกประตู

ฮ่องเต้เห็นหยุนถิงออกมา รีบสอบถามทันที“สุขภาพของหลิ่วเฟยเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สุขภาพของเหนียงเหนียงอ่อนแอเล็กน้อยเท่านั้น ข้าฝังเข็มอังความร้อนให้เหนียงเหนียงแล้ว ตอนนี้ตรวจหาต้นสายปลายเหตุไม่พบ ก็ไม่ได้มีอะไรมาก พักฟื้นเอาไว้ก็พอ แต่ว่าเหนียงเหนียงอยู่ในภาวะหดหู่มาก หากสามารถออกไปเดินเล่นได้ บางทีอารมณ์ดีขึ้นมาก็อาจจะมีประโยชน์ต่อการฟื้นฟูสุขภาพก็เป็นได้” หยุนถิงกล่าวตอบ

“ข้าก็อยากให้นางออกไปเดินเล่น แต่หลิ่วเฟยไม่อยากออกไปเอง” ฮ่องเต้ทอดถอนใจ

เขาเสนอแนะหลายครั้งแล้ว พานางออกไปเดินเล่น แต่ถูกหลิ่วเฟยปฏิเสธทุกครั้ง

“ข้ากลับมีความคิดหนึ่ง อีกสองสามวันข้าจะไปพบพี่ใหญ่ข้าที่กองทัพ ในตอนที่กลับไปคาราวะญาติผู้ใหญ่พี่ใหญ่ข้าบอกว่ามีทหารหลายคนบอกว่าชานมอร่อย คิดเอาไว้ว่าจะส่งไปให้พี่ใหญ่และคนอื่นๆเล็กน้อย

หากฝ่าบาทเห็นด้วย สามารถให้หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงไปพร้อมกับข้า ประการแรกหลิ่วเฟยเหนียงเหนียงทักทายปลอบประโลมทหารแทนฝ่าบาท นี่จะทำให้เหล่าทหารซาบซึ้งต่อฝ่าบาทอย่างยิ่ง และจงรักภักดีมากยิ่งขึ้น ประการที่สองเหนียงเหนียงก็จะได้พักผ่อนหย่อนใจด้วย” หยุนถิงเสนอแนะ

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วมองดูหยุนถิงครู่หนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร

“เช่นนี้ก็ดีอย่างยิ่ง งั้นข้าลองถามความเห็นของหลิ่วเฟยดู” ฮ่องเต้เอ่ยปาก

“ฝ่าบาท ในเมื่อมีคุณหนูหยุนอยู่ด้วย เช่นนั้นหม่อมฉันยินดีออกไปเดินเล่น เมื่อก่อนกลัวว่าสุขภาพไม่แข็งแรงจะทำให้ฝ่าบาทลำบาก ตอนนี้มีคุณหนูหยุนไปด้วยหากหม่อมฉันรู้สึกไม่สบาย ก็จะให้คุณหนูหยุนช่วยรักษา” หลิ่วเฟยกล่าวด้วยสีหน้าราบเรียบ

“ตกลง ในเมื่อเจ้าอยากไป ข้าก็จะให้คนจัดเตรียมของเอาไว้ สองวันให้หลังเจ้าก็ติดตามหยุนถิงไป” ฮ่องเต้เห็นด้วย

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” หลิ่วเฟยคำนับ

“หยุนถิงเจ้าต้องปกป้องหลิ่วเฟยให้ดี หากเกิดความเสียหายที่คาดไม่ถึงกับนางแม้แต่นิดเดียว ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆแน่” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“รับพระบัญชาเพคะ”