จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 144

“เรียนซื่อจื่อ คนผู้นั้นเกือบจะชนรถม้าของเรา แต่ข้าน้อยดึงเชือกบังเหียนเอาไว้ได้ ไม่ได้ชนถูกเขา” หลิงเฟิงกล่าวตอบ

“เจ้าไปจัดการ!” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างเย็นชา ปล่อยมือที่กอดหยุนถิงเอาไว้

“ซื่อจื่อ ข้าก็จะไปดูหน่อย ใครที่มันไม่มีตาเช่นนี้ถึงขนาดกล้ามาสร้างสถานการณ์หลอกลวงรถม้าของจวนซื่อจื่อ” หยุนถิงมุดออกมาจากรถม้า หากอยู่ในนี้ต่อไป นางก็ไม่รู้ว่าควรจะอยู่กับจวินหย่วนโยวอย่างไรแล้ว

จวินหย่วนโยวก็ไม่ได้ขวางนางเอาไว้ นังหนูคนนี้ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ไม่จริงจังจนเคยชินแล้ว ดูท่าต้องหาโอกาสทำให้นางหลาบจำแล้ว

นอกรถม้า ชายอายุยี่สิบกว่าๆคนหนึ่งล้มลงกรีดร้องอยู่กับพื้น ปากตะโกนร้องไห้ด่าทอ ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็รายล้อมเข้ามา

รั่วจิ่งเกลียดการสร้างสถานการณ์หลอกลวงแบบนี้ที่สุด เดินตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของคนผู้นั้นโดยตรง“กล้ามาสร้างสถานการณ์หลอกลวงกับรถม้าของจวนซื่อจื่อ ข้าว่าเจ้ารนหาที่ตาย อยากจะได้เงินจนเสียสติไปแล้ว”

“จวนซื่อจื่อ?” ผู้ชายตกใจจนตัวสั่น

“ถูกต้อง คนที่นั่งอยู่ในรถม้าคือจวินซื่อจื่อของเรา หากเจ้ายังอยากมีชีวิตก็ไสหัวไปซะตั้งแต่ตอนนี้ก็ยังไม่สาย” รั่วจิ่งกล่าวอย่างดูหมิ่น

คนผู้คนตกใจจนตัวสั่น เขาย่อมเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับจวินซื่อจื่ออยู่แล้ว แต่เห็นรถม้าที่หรูหราราคาแพงขนาดนั้น ยังมีผู้คนมากมายที่รายล้อมมองดู คนผู้นั้นก็เกิดความโลภขึ้นมาในทันใด้ เขาไม่เชื่อหรอกว่าจวินซื่อจื่อจะกล้าฆ่าคนกลางถนน

“เป็นซื่อจื่อแล้วแน่นักหรือ องค์ชายทำผิดโทษเท่าสามัญชน นับประสาอะไรกับซื่อจื่อ พวกเจ้าชนขาของข้าหัก ข้าก็ไม่ได้ขอมาก ขอเพียงพวกเจ้าให้ข้าหนึ่งหมื่นตำลึง ข้าก็ไม่แจ้งต่อทางการแล้ว” คนผู้หนึ่งกล่าวอย่างหน้าด้านไร้ยางอาย

“ไม่คิดว่ายังมีคนเร่งรนหาที่ตายอยู่อีก องค์ชายจะเทียบกับซื่อจื่อของเราได้หรือ ถึงแม้ว่าซื่อจื่อจะฆ่าเจ้ากลางถนน ฮ่องเต้ก็ไม่กล้าทำอะไรซื่อจื่อของเรา ข้าว่าเจ้ารนหาที่ตายชัดๆ” รั่วจิ่งกล่าวด้วยความโมโห ชักกระบี่ที่พกติดตัวออกมา ฟันไปทางคนผู้นั้น

“อ๊า ช่วยด้วย ซื่อจื่อจะฆ่าคนแล้ว ทุกคนรีบช่วยข้าเร็ว!” คนผู้นั้นตะโกนร้องลั่น

บรรดาผู้ชมที่รายล้อมอยู่ไหนเลยจะกล้าล่วงเกินจวินซื่อจื่อ พากันถอยหลังไปข้างถนนมองดูอยู่ไกลๆ

คนผู้นั้นเห็นว่าไม่มีคนช่วยจริงๆ ก็ตกใจแทบแย่เช่นกัน มองดูกระบี่ยาวขององครักษ์ฟันลงมา เขาตกใจกลัวจนลุกขึ้นมาจากพื้นและวิ่งหนีไปอย่างเหยี่ยวเล็ดตดหาย

“ขาของเจ้าถูกชนจนหักไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ถึงวิ่งเร็วขนาดนี้?” หลิงเฟิงกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

คนอื่นๆเข้าใจในทันที คนผู้นี้สร้างสถานการณ์หลอกลวงจริงๆด้วย เพียงแต่ว่าเขาโชคไม่ดีกล้ามาสร้างสถานการณ์หลอกลวงจวินซื่อจื่อ นี่ไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ

ด้ามกระบี่ในมือของรั่วจิ่งพุ่งออกไป ทำให้คนผู้นั้นล้มลงกับพื้นทันที คนผู้นั้นตกใจกลัวแทบตาย ร้องขอความเมตตาทันที“ไว้ชีวิตด้วย ซื่อจื่อไว้ชีวิตด้วย เป็นเพราะข้าสมควรตาย ข้ามันสารเลว แต่ข้าก็มีความจำเป็นเช่นกัน ข้ายากจนข้นแค้น ลูกสาวป่วยหนักกำลังรอเงินไปช่วยชีวิต ขอซื่อจื่อได้โปรดไว้ชีวิตของข้าด้วยเถอะ ต่อไปข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”

“ตอนนี้รู้จักร้องขอความเมตตาแล้ว ตอนที่เจ้าใส่ร้ายว่าซื่อจื่อของเราชนขาของเจ้าจะโอหังมากไม่ใช่หรือ” รั่วจิ่งเดินเข้าไปเตะคนผู้นั้นอย่างแรง

คนผู้นั้นกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ ตกใจแทบตาย อยากจะร้องขอความเมตตา แต่กลับถูกรั่วจิ่งเหยียบเอาไว้ใต้เท้าอย่างแรง“ในโลกใบนี้ ผู้ที่กล้ามาสร้างสถานการณ์หลอกลวงซื่อจื่อของเรายังไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน เจ้าเป็นคนแรก เจ้าพูดมาว่าเจ้าอยากตายอย่างไร หั่นเป็นชิ้นๆ ห้าอาชาแยกร่าง หรือว่าลงกระทะทอดเป็นเนื้อมนุษย์แห้ง?”

คนผู้นั้นตกใจกลัวจนสีหน้าซีดขาว แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว

“ไว้ชีวิตด้วย ผู้กล้าท่านนี้โปรดไว้ชีวิตสามีของข้าด้วย ข้าขอโทษท่านแทนเขาด้วย” ฮูหยินคนหนึ่งเดินเข้ามา ในอ้อมแขนยังอุ้มเด็กอายุประมาณสามสี่ขวบเอาไว้คนหนึ่ง สีหน้าของเด็กคนนั้นแดงมาก นอนหมดสติอยู่

เมื่อรั่วจิ่งมองเห็น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย“เขากล้ามาสร้างสถานการณ์หลอกลวงซื่อจื่อของเรา ก็ควรรู้ว่าจะมีจุดจบเช่นนี้”

“ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพราะลูก ขอผู้กล้าโปรดเมตตาลดหย่อนผ่อนโทษ แม้จะให้ข้าเป็นวัวเป็นม้าข้าก็ยินดี ขอเพียงผู้กล้าอย่าให้ลูกสาวของข้าต้องเสียพ่อไป” หญิงสาวร้องขอความเมตตา