จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 148

“เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้ เมื่อก่อนข้าปฏิบัติต่อเจ้าขนาดนั้น เจ้ายังไม่ซักไซ้เอาโทษเลย นี่ก็ถือว่าเป็นก้าวแรกของการชดเชยแล้วกัน” หยุนถิงกล่าวขึ้นมาอีกสองสามคำ ถึงได้จะจากไป

ซูหลินมองดูแผ่นหลังของหยุนถิง ประทับใจอย่างยิ่ง เบ้าตาแดงก่ำไปหมด

ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าเหตุใดคุณหนูใหญ่ถึงเปลี่ยนไปได้ แต่คุณหนูใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ต่างหากคือคนที่ในใจของพวกนางอยากจะติดตามมาตั้งแต่แรก

คุณหนูใหญ่ที่เป็นเช่นนี้ ถึงจะเป็นลูกสาวของฮูหยิน คือเจ้านายเพียงหนึ่งเดียวของกองทัพขนหงส์

หยุนถิงเดินออกไป ก็เห็นจวินหย่วนโยวกำลังเคี่ยวยาอยู่ในลาน

เขาสวมชุดคลุมสีขาวสะอาดสะอ้านทั้งชุด คนทั้งคนนั่งอยู่หน้าเตาปรุงยาเงียบๆ ท่าทางที่มุ่งมั่น มีเสน่ห์อย่างไร้ที่เปรียบ

ถึงแม้จะเป็นเพียงด้านข้างของใบหน้า ขอบและมุมชัดเจน โครงหน้าลึกล้ำมีมิติ โดยเฉพาะจมูกที่สูงโด่งของเขา ริมฝีปากที่เย็นชาและเย้ายวน แนวกรามที่เกร็งตึงเล็กน้อย เวลาที่ไม่ขยับดูราวกับเซียนในภาพวาดทิวทัศน์

เซียนถูกลงโทษลงมาจุติยังโลกมนุษย์

ซื่อจื่อที่หล่อเหลาเย็นชาเช่นนี้ ถึงแม้จะอยู่ในยุคปัจจุบันก็ทิ้งห่างดาราชายแถวหน้าพวกนั้นหลายช่วงตึก นางเก็บสมบัติมาได้จริงๆ แค่มองดูก็ดีต่อสายตาอย่างยิ่ง

ดูเหมือนว่าจะสังเกตถึงสายตาจากด้านนี้ จวินหย่วนโยวหันหน้ามองมา เห็นหยุนถิงมองดูตัวเองอย่างลุ่มหลงมัวเมา จวินหย่วนโยวยิ้มให้นางอย่างไม่ยินดียินร้าย

รอยยิ้มนั่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิในเดือนสาม พัดเอาความหนาวเย็นและระยะห่างทั้งหมดออกไป พัดพาความอบอุ่นและความรู้สึกที่ลึกซึ้งของเขาเข้าสู่หัวใจของหยุนถิง

หยุนถิงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน“ซื่อจื่อ ท่านหน้าตาดีมากจริงๆ”

“สามารถทำให้ฮูหยินชอบได้ ถือเป็นเกียรติของข้า” จวินหย่วนโยวกล่าวตอบอย่างอยู่เป็นอย่างยิ่ง

“ไอ๊หยา ซื่อจื่อไม่เพียงแค่หน้าตาดีเท่านั้น ปากยังหวานอีกด้วย ไม่เลวเลยนี่” หยุนถิงกล่าวชมเชย

“ข้าหวานหรือไม่ เมื่อครู่นี้ฮูหยินเพิ่งชิมไปไม่ใช่หรือ”

ใบหน้าของหยุนถิงเหมือนกับกุ้งที่ต้มสุกในทันที จ้องมองจวินหย่วนโยวอย่างตำหนิครู่หนึ่ง“ซื่อจื่อ ท่านจริงจังหน่อย”

“ตกลง ฟังคำของฮูหยิน”

“ข้าว่าพวกเจ้าสองคนรักษาหน้าหน่อยได้ไหม อย่าหวานเลี่ยนเช่นนี้ได้หรือไม่ และก็พิจารณาความรู้สึกของคนโสดบ้างดีไหม ที่ลับในลานใหญ่แห่งนี้มีองครักษ์ลับมากมายขนาดนั้น ถูกพวกเจ้าสองผัวเมียยัดเยียดความหวานใส่ทั้งวัน ไม่กลัวเลี่ยนตายหรือ” องค์ชายสี่กล่าวด้วยความโกรธเคือง

เขารอมานานพักใหญ่แล้ว หลงเอ้อเข้ามาตรวจสอบอีกครั้ง บอกว่าฮูหยินกับซื่อจื่อจบเรื่องแล้ว ถึงได้คลายจุดใบ้ให้เขา ให้เขาเข้ามา

เขาเป็นถึงองค์ชายสี่ผู้สง่างาม มาที่จวนซื่อจื่อยังถูกองครักษ์สกัดจุดได้ นี่ถ้าเกิดเรื่องแพร่ออกไปจะไม่ถูกหัวเราะเยาะจนฟันร่วงหรอกหรือ

“เราไม่กลัวการโปรยความหวาน ความหวานเช่นนี้โปรยได้เยอะๆเลย” หลงเอ้อตอบโต้อย่างมีไหวพริบทันที

จวินหย่วนโยวไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย คว้าหยุนถิงเข้าไปกอดในอ้อมแขนอย่างเปิดเผย ก้มหน้าลงไปจูบบนศีรษะของนาง

โม่ฉือชิงทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ“หยุดเลย จวินหย่วนโยวเจ้าพอได้แล้ว หยุนถิงเจ้าให้คนไปตามข้ามาอย่างเร่งรีบ ก็เพื่อมาดูพวกเจ้าอวดความรักกันหรือ?”

หยุนถิงกระดากอายอย่างยิ่ง รีบผลักจวินหย่วนโยวออกไป“รีบไปต้มยาไป หากมันไหม้อีกครั้ง คืนนี้คุกเข่าบนกระดานซักผ้า”

“ขอรับ” จวินหย่วนโยวเดินไปดูเตาปรุงยาเอาไว้อย่างให้ความร่วมมือ