จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 147

“ให้ตายเถอะ ไม่หยอกท่านแล้ว ข้ามีเรื่องจริงจังต้องการให้ท่านช่วย ข้าต้องการจะซื้อร้านค้า คฤหาสน์มีลานและอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องใหญ่มาก สามารถหาเงินเลี้ยงครอบครัวก็พอ

ได้พบกับซูหลินข้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้ในอดีตข้ามันเลวบัดซบขนาดนั้น ถึงกับปฏิบัติต่อคนที่ท่านแม่ของข้าทิ้งเอาไว้อย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ ตอนนี้ได้สติจากความผิดพลาดอย่างฉับพลัน ข้าแค่อยากทำสุดกำลังเพื่อให้พวกนางมีชีวิตที่ดีขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้น

ดังนั้นข้าคิดเอาไว้ว่า ขอเพียงเป็นคนที่อยู่ต่อทุกคนจะได้คฤหาสน์มีลานหรือไม่ก็ร้านค้า ประการที่หนึ่งพวกเขาจะได้มีที่อยู่ ประการที่สองจะได้มีอะไรทำบ้าง มิเช่นนั้นมอบให้เปล่าๆพวกนางต้องไม่ยอมรับแน่นอน

ดังนั้นต้องการให้ซื่อจื่อออกหน้า เรื่องนี้ต้องรวดเร็ว รอให้ลูกสาวของซูหลินหายดีแล้วข้าอยากจะไปพบคนพวกนั้น อย่างไรเสียท่านแม่ของข้าก็เสียไปหลายปีขนาดนี้แล้ว ยังสามารถยึดมั่นในความตั้งใจเดิมหาได้ยากจริงๆ” หยุนถิงทอดถอนใจ

“ตกลก ข้าจะให้คนไปจัดการเดี๋ยวนี้เอาแค่ของเมืองหลวง หรือว่าจะซื้อของอีกสามแคว้นด้วย?” จวินหย่วนโยวถาม

“หากเป็นไปได้ ก็ซื้อเอาไว้ทั้งสี่แคว้นหน่อยแล้วกัน ไม่แน่ว่าอนาคตจะไปที่ไหน หากไปเที่ยวเล่นก็จะได้มีสถานที่สำหรับพักพอดี” หยุนถิงกล่าวตอบ

“ตกลง”

“เช่นนั้นซื่อจื่อข้าเอาเงินให้ท่าน นี่คือสิ่งที่ข้าอยากจะแสดงน้ำใจของตัวเองอย่างสุดกำลังของตัวเอง จะใช้เงินของท่านไม่ได้ ท่านก็ห้ามปฏิเสธด้วย มิเช่นนั้นข้ายากที่จะสบายใจได้” ขณะที่หยุนถิงกล่าวไป ก็ยื่นตราสัญลักษณ์ที่จวินหย่วนโยวช่วยนางฝากเอาไว้ในร้านค้ารับฝากเงินมาให้

อย่างไรเสียในอดีตนางปฏิบัติต่อกองทัพขนหงส์เช่นนั้น หากไม่สามารถทำอะไรเพื่อพวกนางได้ เกรงว่าหยุนถิงคงจะรู้สึกผิดและตำหนิตัวเองตลอดชีวิตแน่นอน

“ตกลง เช่นนั้นก็ใช้เงินของเจ้าแล้วกัน” จวินหย่วนโยวย่อมรู้สิ่งที่หยุนถิงคิดในใจอยู่แล้ว ยื่นมือไปรับมา

“ขอบคุณซื่อจื่อมาก”

“เช่นนั้นก็ให้มันมีรูปธรรมหน่อย” ขณะที่จวินหย่วนโยวพูดไป ก็ก้มหน้าจูบริมฝีปากของหยุนถิง

หยุนถิงเบิกตากว้างมองดูคนที่จู่ๆก็เข้ามาใกล้ รู้สึกหมดคำพูดเล็กน้อย จวินหย่วนโยวคนนี้ตั้งแต่ดอกไม้เหล็กผลิดอกแล้ว ก็ทุ่มเทแสวงหาประโยชน์จากตัวเองอย่างสุดกำลังจริงๆด้วย

นางกำลังคิดว่าจะผลักจวินหย่วนโยวออกไปอย่างไร จู่ๆหยุนถิงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดเล็กน้อยที่ส่งมาจากริมฝีปาก หยุนถิงที่เก็บความคิดกลับมาสบตาเข้ากับรูม่านตาดำที่เย็นยะเยือกของจวินหย่วนโยว

“จูบกับข้าห้ามคิดเรื่องอื่น” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งอย่างแสดงอำนาจ

มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมาทันที“ซื่อจื่อ ท่านจะเผด็จการเกินไปแล้ว”

“นี่ไม่ใช่เผด็จการ นี่คือความตั้งใจ ห้ามมีครั้งหน้าอีก” น้ำเสียงของจวินหย่วนโยวเย็นชาลงเล็กน้อย

“รู้แล้ว” หยุนถิงเบะปาก กำลังจะพูดอะไร ก็ถูกจวินหย่วนโยวปิดปากเอาไว้อีกครั้ง

ปล่อยให้หยุนถิงพักผ่อนไปสองวันแล้ว เขาย่อมไม่ปล่อยนางไปง่ายๆอยู่แล้ว

รสชาติของนังหนูคนนี้ราวกับขนมอบแสนอร่อย ยิ่งเหมือนกับยาพิษที่สลายกระดูก ทำให้เขาหมกมุ่นอาลัยอาวรณ์ ดื่มด่ำอยู่ในรสชาติไม่มีที่สิ้นสุด ถึงแม้พิษจะเข้าสู่ไขกระดูกก็ยินดียอมรับความเจ็บปวด

เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ตัวเองจะหลงใหลในตัวผู้หญิงคนหนึ่งเช่นนี้ได้ ถึงแม้หยุนถิงที่อยู่ตรงหน้ายังมีใบหน้าที่ดำราวกับถ่าน แต่จวินหย่วนโยวก็ไม่รังเกียจเลยแม้แต่น้อย

นางเป็นคนทำให้ตัวเองรู้สึกถึงความรักความห่วงใยในโลกนี้ นางเป็นคนทำให้ตัวเองรู้ว่าในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่แท้สามารถมีอำนาจและเกรียงไกรได้เช่นนี้ ดังนั้นจวินหย่วนโยวมีความสุขและตื่นเต้นอย่างยิ่ง

มือใหญ่ของเขาที่กอดหยุนถิงเอาไว้ ออกแรงกะทันหัน ร้องขออย่างเผด็จการ อาลัยอาวรณ์รักอย่างบ้าคลั่ง ไม่ยอมให้ปฏิเสธ

หยุนถิงรู้สึกถึงความแข็งกร้าว บ้าคลั่งของจวินหย่วนโยว อยากจะปฏิเสธก็ไม่มีเรี่ยวแรงและโอกาส ได้แต่ฝืนยอมรับลมพายุที่กวาดทุกสิ่งไปในคราวเดียวของเขาเอาไว้

ซูหลินที่อยู่ในห้องเช็ดตัวให้ลูกเสร็จ เดิมทีคิดจะออกมาดูว่ามีอะไรให้นางช่วยหรือไม่ แต่แล้วทันทีที่เปิดประตูก็เห็นทั้งสองคนที่โอบกอดและจูบกันอยู่ในลาน คนทั้งคนของซูหลินตะลึงงันไป

นางได้ยินมาเพียงว่าจวินซื่อจื่อโปรดปรานหยุนถิงคนเดียว แต่ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะถึงกับใกล้ชิดสนิทสนมในลานเช่นนี้เลย ซูหลินหน้าแดงด้วยความอายทันที รีบปิดประตูห้องลง ไม่กล้าไปรบกวน

ได้เห็นกับตาว่าซื่อจื่อไม่รังเกียจใบหน้าของคุณหนูใหญ่ ซูหลินปลื้มปีติอย่างมาก รู้ว่าคุณหนูใหญ่มีชีวิตที่ดี กองทัพขนหงส์อย่างพวกนางก็วางใจแล้ว

และด้านนอกลาน หลงเอ้อพาองค์ชายสี่พุ่งเข้าอย่างเร่งรีบ