จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 155

ค่ายทหารรักษาการณ์นอกเมือง

รถม้าของพวกหยุนถิงมาถึงในอีกสองชั่วยามหลังจากนั้น ทหารรักษาการณ์หน้าประตูเห็นหลิ่วเฟย ก็รีบถวายบังคมอย่างนอบน้อม

“ลุกขึ้นเถิด ทหารทั้งหลายฝึกฝนลำบากแล้ว ข้ากับคุณหนูหยุนตั้งใจนำชานมมา ทุกคนยกเข้าไปเถอะ” หลิ่วเฟยเอ่ยปาก

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทหารคนหนึ่งรีบเข้าไปรายงาน ไม่นานหยุนไห่เทียนพารองแม่ทัพเดินออกมา

หลิ่วเฟยเห็นชายผู้เดินมาแต่ไกล นางมีสีหน้ายินดี มือที่กำผ้าเช็ดหน้าอยู่ออกแรงเล็กน้อย

รูปร่างเขาสูงโปร่ง ในชุดเกราะแข็งแกร่งองอาจ ใบหน้าเย็นชาคมปลาบราวกับมีด การฝึกฝนอันยาวนานนับปีทำให้ผิวพรรณของหยุนไห่เทียนดำคล้ำ แต่กลับยิ่งเพิ่มพลังความแข็งแกร่งให้กะบเขา

หยุนไห่เทียนได้ยินทหารมารายงาน ก็รีบออกมา คารวะอย่างนอบน้อม “กระหม่อมถวายบังคมหลิ่วเฟย”

“แม่ทัพหยุนตามสบายเถอะ” หลิ่วเฟยเอ่ยปาก

“ขอบพระทัยเหนียงเหนียง” หยุนไห่เทียนถึงลุกขึ้น

“พี่ใหญ่ ท่านใส่ชุดเกราะแล้วหล่อเหลายิ่งนัก” หยุนถิงอดชมเชยไม่ได้

หยุนไห่เทียนดุด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ต่อหน้าเหนียงเหนียง อย่าทำเหลวไหล”

“”ข้าเหลวไหลที่ไหนกัน ข้ากำลังชมว่าท่านองอาจหล่อเหลาอยู่นะ เหนียงเหนียงนำชานมมาให้เหล่าทหาร อีกครู่ท่านให้ทุกคนลองชิมดูนะ” หยุนถิงบอก

“ได้ ขออภัยเหนียงเหนียงพ่ะย่ะค่ะ” หยุนไห่เทียนพูดอย่างนอบน้อม

“ไม่หรอก ข้ากลับรู้สึกว่าคุณหนูหยุนตรงไปตรงมาน่ารัก” หลิ่วเฟยย้อนบอก

“เชิญเหนียงเหนียงด้านในเถอะ”

“ได้”

หลิ่วเฟยเดินอยู่หน้าสุด พวกเขาตามหลังนางเข้าไป

หยุนไห่เทียนรีบให้รองแม่ทัพเรียกทหารมารวมตัวกัน ไม่นานทหารทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ลานฝึกทหาร หยุนไห่เทียนพาพวกหลิ่วเฟยเข้ามา

มองเห็นผู้คนมากมายในชุดดำนั่นแต่ไกล แต่ละคนยืนตัวตรง หยุนถิงมองดูแล้วรู้สึกฮึกเหิมนัก แต่โบราณมาทหารคือผู้ที่ลำบากที่สุด เงินเดือนไม่สูง แต่ทำงานอันมีอันตรายถึงแก่ชีวิตได้เลย ออกรบสู้ศึกสงคราม ปกป้องบ้านเมือง หากมิมีพวกเขา ไหนเลยจะมีความสงบร่มเย็นของประชาชน

หยุนไห่เทียนเดินขึ้นเวที พูดก้องด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “วันนี้หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงเป็นตัวแทนฝ่าบาทมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทุกคน”

พอคำพูดนี้ออกมา เหล่าทหารกล้าพลันกู่ร้องก้อง “ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

หลิ่วเฟยเดินขึ้นเวที สายตาอ่อนโยนดูเป็นมิตร “ฝ่าบาทรงทราบว่าเหล่าทหารกล้าล้วนปกป้องคุ้มครองเมืองหลวงและต้าเยียน ลำบากทุกคนแล้ว ดังนั้นวันนี้จึงมีรับสั่งให้ข้านำชานมมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทุกคน ทุกคนมิต้องเกรงใจ ดื่มได้เลยเต็มที่ หากไม่พอ ข้าจะให้คนส่งมาให้อีก”

“ขอบพระทัยเหนียงเหนียง!” ทุกคนกู่ร้องก้อง

มีคนยกถังใหญ่ขึ้นมา และยังมีคนเอาชามมา เริ่มตักชานม

ทุกคนต่างมองชานมนั่นตาไม่กะพริบเลย ตอนนี้ชานมของหอใต้หล้าและโรงเตี๊ยมราคาไม่ถูกเลย ในจำนวนพวกเขามีน้อยคนนักที่เคยดื่ม ต่างพากันชมเชยไม่ขาดปาก แต่คนส่วนใหญ่ล้วนเกิดมายากจนลำบาก เงินเดือนต้องเอาไว้ใช้เลี้ยงดูครอบครัวหมดแล้ว มิมีปัญหาดื่มได้ดอก

ในตอนนี้เห็นชานมพวกนี้แล้ว แต่ละคนตื่นเต้นยิ่งนัก

“ทุกคนดื่มเถอะ” หยุนไห่เทียนเอ่ยปาก

พอคำนี้ออกมา ทุกคนก็พากันกรูเข้ามา ดื่มกินกันใหญ่