จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 160

ไม่มีใครตอบ ทุกคนพากันเงียบ

นี่เป็นสิ่งที่พวกนางคาดหวังที่สุด และก็เป็นความเชื่อและเป้าหมายของพวกนางทั้งหมด แต่คุณหนูใหญ่จะทำได้จริงหรือไม่ ไม่มีใครรู้

แต่วันนี้จวินซื่อจื่อพูดอย่างนี้ ทำให้ทุกคนที่เดิมผิดหวังกับหยุนถิง เริ่มเกิดประกายคาดหวังและรอคอยขึ้นใจอย่างน่าประหลาด

ระยะนี้หยุนถิงสะท้านสะเทือนไปทั้งเมืองหลายครั้ง ข่าวลือเกี่ยวกับนางไม่เคยหายไป ทุกคนก็เคยได้ยินเช่นกัน

เพียงแต่ไม่มีใครเชื่อว่า คุณหนูใหญ่ผู้เย่อหยิ่งที่ไร้ค่า เอาแต่ใจจองหองจะเปลี่ยนเป็นคุณหนูที่มากด้วยฝีมือความสามารถได้ ไม่ว่าใครที่ไหนก็ไม่มีทางเชื่อดอก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนที่เคยถูกนางกแกล้งลบหลู่ทรมานมาก่อนด้วย

แต่หลังจากวันนี้ ทุกคนเริ่มรอคอย เพราะคุณหนูใหญ่เป็นลูกสาวของฮูหยิน บางทีนางอาจจะทำได้จริงก็เป็นได้

ทางนี้ พวกจวินหย่วนโยวนั่งรถม้ากลับไปยังจวนซือจื่อ และได้เห็นหยุนถิงที่กลับมาแล้ว

“ซื่อจื่อ พวกท่านไปไหนกันมารึ?” หยุนถิงถาม

“ข้าพาซีหลิ่วออกไปเดินเล่น และไปซื้อของกินให้นางด้วย” จวินหย่วนโยวตอบ ไม่ได้พูดเรื่องที่ไปเยี่ยมเยือนกองทัพขนหงส์เลยสักนิด

“คุณหนูใหญ่ ซื่อจื่อเอื้ออาทรใจกว้าง เสนอว่าจะพาพวกเราออกไป” ซูหลินตอบ

พวกรั่วจิ่งยืนกอดห่อผ้าไว้ และยังของกินมากมายเข้าไป หยุนถิงมองดูแล้วไม่ได้คิดอะไรมาก “ซื่อจื่อช่างใจดีเสียจริง กลายเป็นข้าละเลยไปเสียได้ ซีหลิ่วกำลังโต ของพวกนั้นไม่ต้องแล้ว เปลี่ยนเป็นของใหม่ ต้องการอะไรเจ้าบอกกับพ่อบ้านก็ได้แล้ว”

“ขอบพระคุณคุณหนูใหญ่ งั้นข้าพาซีหลิ่วเข้าไปก่อนนะเจ้าคะ” ซูหลินจูงซีหลิ่วเข้าไป

จวินหย่วนโยวเดินเข้ามา “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่รึ วันนี้ออกไปเหนื่อยแล้วกระมัง”

หยุนถิงยื่นมือไปดึงมือจวินหย่วนโยว “พึ่งกลับมาได้ไม่นาน ยังดีอยู่ แต่วันนี้ข้าเจอหลีอ๋องกับฟู่อี้เฉินที่ค่ายทหาร จากนั้นก็เอาฟู่อี้เฉินมาเป็นตัวทดลอง สอนทุกคนรู้จักจุดชีพจร ฟู่อี้เฉินบอกว่าจะไม่ละเว้นข้าแน่”

“ไม่ต้องกลัว หากเขากล้าแตะต้องเจ้า ข้าจะให้เขาเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกนี้” จวินหย่วนโยวปกป้องภรรยาอย่างองอาจ

หยุนถิงซาบซึ้งใจยิ่งนัก “ข้ารู้ว่าซื่อจื่อรักข้าที่สุดเลย ร่างกายของท่านเป็นอย่างไรบ้าง พึ่งแช่น้ำยามาพักผ่อนก่อนเถอะ อย่าเอาแต่ออกไปข้างนอก หากต้องการทำอะไรก็ให้พวกหลิงเฟิงเขาไปจัดการ”

“ได้” จวินหย่วนโยวพยักหน้า

ทั้งสองคนจับมือกันเดินเข้าไป พ่อบ้านได้ตระเตรียมอาหารไว้แล้ว ซูหลินกับซีหลิ่วก็มาร่วมทานอาหารโต๊ะเดียวกันด้วย

“ร่างกายซีหลิ่วเป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนถิงมองมาอย่างเป็นห่วง

“พี่สาว ข้าหายดีแล้วล่ะ” ซีหลิ่วตอบ

“ขอบพระคุณยาของคุณหนูใหญ่ ซีหลิ่วไม่เป็นอะไรแล้ว ยานี้ใช้ดียิ่ง” ซูหลินตอบอย่างซาบซึ้ง

“ใช้ดีก็ดีแล้ว ข้ากับซื่อจื่อคิดจะไปเทศกาลดอกท้อวันพรุ่งนี้ พวกเจ้าอยากไปด้วยกันหรือไม่?” หยุนถิงถาม

“ไม่ต้องหรอกคุณหนูใหญ่ ซีหลิ่วพึ่งหายดี ข้าอยากให้นางพักผ่อนสักหลายวัน อีกอย่างนั่นสำหรับผู้ใหญ่ไป เด็กไม่มีอะไรเล่นดอก และผู้คนมากมายนัก ให้นางอยู่บ้านข้าจะสบายใจกว่า” ซูหลินตอบ

“พี่สาว ข้าจะเรียนเขียนหนังสืออยู่ที่บ้าน จะออกจากบ้านไปเล่นไม่ได้ ข้าจะเร่งรีบทำให้ตนเองกล้าแกร่งขึ้นมา” ซีหลิ่วสีหน้าตึงเครียด จริงจังมาก

หยุนถิงถูกท่าทางนางทำขบขัน “ดีนี่ งั้นฟังซีหลิ่วละกัน”

กินข้าวเสร็จ หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกลับไปที่ห้อง “ซื่อจื่อท่านนอนลงพักผ่อนก่อนเถอะ ล่าช้ามาหลายวันแล้ว อาศัยที่ฤทธิ์ยายังไม่หายไป พรุ่งนี้ค่อยไปแล้วกัน”