จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 164

หยุนถิงสีหน้าเย็นชาทันที ต่อให้ไม่หันไป เธอก็จำเสียงนี้ได้ โม่ฉือหาน หรือว่าคนทางหนองน้ำเย็นนั่นคือเขาส่งไป?

มือที่จับประตูของจวินหย่วนโยวเกร็งเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือก หันไปมองโม่ฉือหาน “พี่รอง ทำไมเป็นท่านได้ล่ะ?”

ดวงตาคมปลาบของโม่ฉือหานปรายมองมา เห็นท่าทางเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าของเขา และยังองครักษ์ร่างเล็กข้างหลังเขาอีก สายตาพลันวาบประกายคมปลาบขึ้น

“เจ้ามิได้ไปตามหยุนถิงรึ เหตุใดมาเอาดึกดื่นค่อนคืนป่านนี้?”

“พี่รอง ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?” จวินหย่วนโยวเลียนแบบน้ำเสียงการพูดขององค์ชายสี่ ถามอย่างตกใจขึ้น

“ทั่วทั้งเมืองหลวงมีสิ่งใดที่ข้าไม่รู้บ้าง”

“จะว่าไปก็จริงนะ พี่รองท่านน่ะมีหูตาเต็มเมืองหลวงไปหมด ย่อมต้องรู้ทุกสิ่งอยู่แล้ว พูดถึงเรื่องนี้แล้วข้าเดือดดาลนัก หยุนถิงบอกจะซื้อร้านของข้า พอข้าเอาโฉนดไปให้นางจ่ายเงิน นางกลับออกไปกับจวินหย่วนโยวซะเยี่ยงนั้น

ข้าก็เลยไล่ตามไปตลอดทาง จนตามทัน ข้าเลยขึ้นรถม้าของจวินหย่วนโยว อาจเพราะเหน็ดเหนื่อยเกินไป สุดท้ายเจ้าคนน่าตายสองคนนั่นไปถึงที่หมายแล้วก็ไม่เรียกข้า ยังให้ข้านอนบนรถม้าจนฟ้ามืด น่าตายนัก” องค์ชายสี่พูดอย่างโกรธจัด

“แล้วเหตุใดข้าไม่เห็นพวกเจ้าล่ะ?” โม่ฉือหานสงสัย

“นี่เป็นเรื่องที่ข้าโกรธที่สุด ข้านึกว่าพวกเขามาเทศกาลดอกท้อ สุดท้ายพอลงรถม้า ข้าถึงพบว่า ที่นั่นมิใช่เทศกาลดอกท้อ แต่เป็นหนองน้ำเย็น

เมื่อก่อนข้าก็เคยไปด้านนั้นหลายครั้ง ย่อมจำได้อยู่แล้ว ร้ายไปกว่านั้นพวกเขาสองคนมีที่พัก แต่กลับไม่แม้แต่เผื่อผ้าห่มให้ข้า พี่รอง ท่านว่าพวกเขาทำเช่นนี้เกินไปหรือไม่

จวินหย่วนโยวช่างชั่วร้ายนัก ข้าไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ ดังนั้นข้าเลยควบรถม้ากลางดึกมาที่นี่ จวินหย่วนให้องครักษ์คนหนึ่งกับข้า น่าตายนัก คอยดูว่าข้าจะจัดการเขายังไงภายหลัง” องค์ชายสี่กัดฟันกรอด

โม่ฉือหานหรี่ตาลง “เจ้าบอกว่า พวกเขาไปทางหนองน้ำเย็นนั่น?”

“ใช่ไง พาคนมามากมายเชียวล่ะ ข้าเห็นกับตาเลยนะว่า หลิงเฟินพาคนหลายสิบคนเข้าป่าไป และไม่รู้ว่าจวินหย่วนโยวคิดอะไรกันแน่ ไม่สิพี่รอง ทำไมจู่ๆท่านก็เป็นห่วงจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงขึ้นมา อย่าบอกนะว่าท่านยังไม่ลืมหยุนถิง?” องค์ชายสี่เลิกคิ้วมองมา

คำพูดเดียวทำเอาโม่ฉือหานโกรธจนหน้าดำมืด อากาศรอบตัวเขาพลันเย็นขึ้นหลายส่วน “ข้ารึไม่ลืมนาง  เจ้าฝันกลางวันกระมัง เอาล่ะ เจ้ารีบพักผ่อนเถอะ”

พูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งคำ โม่ฉือหานก็ยกเท้าเดินผ่านพวกเขาไปที่ห้องตนเอง หลังจากนั้นผลักประตูเข้าไปและปิดดังปึ้ง

หยุนถิงแอบผ่อนลมหายใจโล่งอก เธอเดินตามจวินหย่วนโยวเข้าห้อง และรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

“ซื่อจื่อท่านช่างเก่งกาจเสียจริง หลอกโม่ฉือหานได้ ท่านปลอมเป็นองค์ชายสี่ได้เหมือนมาก” หยุนถิงเลื่อมใสนัก

“ไม่ใช่ว่าข้าเหมือนมาก แต่เพราะข้ารู้จักองค์ชายสี่กับโม่ฉือหานดี ข้าสู้รบปรบมือกับพวกเขามาตั้งแต่เด็ก ข้าย่อมรู้จักศัตรูของข้าดีอยู่แล้ว” จวินหย่วนโยวอธิบาย

“ท่านเยี่ยมยอดมากจริงๆ เร่งรีบเดินทางมาทั้งคืนแล้ว คงเหนื่อยแย่แล้วสิ ท่านดื่มสารอาหารเหลวอีกสักขวด แล้วรีบพักผ่อนเถอะ” หยุนถิงยื่นมาให้อีกขวด

จวินหย่วนโยวเองก็ไม่เกรงใจ รับมาเงยหน้าดื่มทันที

สารอาหารเหลวนี่ใช้ได้ผลดีจริงๆ ปกติเขาเร่งรีบเดินทางหนึ่งหรือสองชั่วยามก็จะเหนื่อยล้ามากๆ วันนี้จากเมืองหลวงมาถึงหนองน้ำเย็น และมาถึงที่นี่ ใช้เวลาไปหนึ่งวันกับอีกครึ่งคืน เขากลับมิได้เหน็ดเหนื่อยเหมือนปกติ

“โชคดีที่มีของสิ่งนี้ของฮูหยิน วันนี้ลำบากเจ้าแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ” จวินหย่วนโยวบอกอย่างสงสาร

“ข้าไม่เป็นไร ขอเพียงท่านสบายดี สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด”

เถ้าแก่นำน้ำร้อนมาให้ด้วยตัวเอง พอหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวชำระล้างเสร็จก็เข้านอนเลย ที่นี่คือที่พักเปลี่ยนม้า บวกกับจะถึงเทศกาลดอกท้อ ดังนั้นในห้องจึงให้คนทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ผ้าห่มก็เปลี่ยนใหม่แล้ว

ปกติแล้วเวลาเปลี่ยนสถานที่ จวินหย่วนโยวจะนอนไม่หลับหากไม่ใช่ผ้าห่มของตนเอง แต่คืนนี้อาจเพราะเหนื่อยมากเกินไป หรืออาจเพราะมีหยุนถิงเคียงข้าง เขาเลยหลับสนิทเอามากๆ ยาวถึงเช้าเลย

......

ทางด้าน หนองน้ำเย็น