จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 163

“ซื่อจี่อ ข้าง่วงแล้ว พวกเราเข้านอนกันเถอะ” หยุนถิงบอก

“ได้”

ทั้งสองเข้าไปในห้อง ปิดประตูห้อง หยุนถิงรีบอธิบายทันทีว่า “ หนองน้ำเย็นพรุ่งนี้ไปไม่ได้แล้ว เพราะมีคนเข้าไปแล้ว กลัวจะเป็นอันตรายกับซื่อจื่อ”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน?” จวินหย่วนโยวถาม

“ก่อนหน้านี้ข้าพาคนไปดูลาดเลาแล้ว แน่ใจว่าไม่มีปัญหา แต่ก่อนออกมาข้าเหลือก้อนหินไว้หลายก้อน ทำเป็นค่ายกล ค่ายกลนั้นไม่มีผลอะไรกับพวกนกหรือสัตว์ป่า แต่หากมีคนล่วงล้ำเข้าไป ก็จะทำให้พวกนกตกใจบินว่อน แบบนี้ข้าจะรู้ได้ในทันที” หยุนถิงตอบ

“ดังนั้นคืนนี้ที่เจ้านั่งดูดาวในเรือน แท้ที่จริงแล้วคือดูท้องฟ้า”

“ใช่”

“ฟังเจ้าแล้วกัน อย่างไรซะร่างกายข้าก็เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว จะรออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ไม่ได้ ยาถอนพิษต้องใช้ร่วมกับน้ำยาถึงจะได้ผล ทางนี้น่ากลัวจะใช้ไม่ได้แล้ว ในเมื่อมีคนทนไม่ไหวแล้ว คงจะสืบรู้อะไรมา เลยมาจัดวางไว้ก่อน

ดังนั้นซื่อจื่อ ตอนนี้พวกเราจากไปกันเลย ไปทางเทศกาลดอกท้อนั้นกัน บ่อน้ำพุร้อนก็ได้ เพียงแต่จะไม่ได้ผลดีเท่ากับหนองน้ำเย็น น่ากลัวต้องลำบากท่านแล้วล่ะ เร่งรีบเดินทางกลางค่ำกลางคืน ท่านไหวหรือไม่?” หยุนถิงเจ็บปวดใจนัก

“มิเป็นไร ทำตามที่เจ้าว่าเถิด ไปกันตอนนี้เลย” จวินหย่วนโยวตัดสินใจเด็ดขาดด้วยสีหน้าเย็นชา

ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมหยุนถิงทำค่ายกลเป็น แต่จวินหย่วนโยวไม่เคยคิดสงสัยในความสามารถของหยุนถิงอยู่แล้ว

พวกเขาพึ่งมาถึงที่นี่ ก็มีคนมาวางกับดัก ต้องมีหนอนบ่อนไส้แน่ หรืออาจจะมีคนแอบจับตาดูในที่ลับอยู่ตลอด น่าตายนัก คนของเขากลับมิรู้ตัวเลยสักนิด หากมิใช่หยุนถิงป้องกันไว้ก่อน พรุ่งนี้ต้องมีอันตรายแน่

“เช่นนั้นเหลือคนส่วนหนึ่งไว้ที่นี่ พวกเราพาไม่กี่คนไป แบบนี้จะได้ไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น ไม่ว่าเป็นใครกล้ามาคิดทำร้ายข้า ข้าจะให้พวกมันมาแล้วกลับมาไม่ได้” น้ำเสียงเย็นเยียบของจวินหย่วนโยวแฝงแววเคียดแค้นลึกถึงกระดูก

“ดี”

“หยุนถิง จวินหย่วนโยว พวกเจ้าช่างทำกันได้ลงคอ ถึงแล้วก็ไม่ปลุกข้าเลย ใจดำจริงๆ” องค์ชายสี่พุ่งเข้ามาอย่างเดือดดาล

หยุนถิงเห็นเขา พลันได้ความคิด “องค์ชายสี่ ข้ามีเรื่องจะบอกท่านพอดี”

โม่ฉือชิงยื่นหน้าเข้ามา หยุนถิงสาดผงในมือใส่ โม่ฉือชิงยังไม่ทันรู้ตัวก็สลบลงไปเลย

“นี่เจ้า?” จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว

“ซื่อจื่อปลอมใบหน้าเป็นองค์ชายสี่ ข้าจะปลอมตัวเป็นองครักษ์ส่งท่านจากไป คนอื่นอยู่ที่นี่ต่อ แค่นี้ก็ไม่แหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว” หยุนถิงบอก และควักหน้ากากหนังมนุษย์ออกมาจากในมิติทันที

วินาทีนี้ จวินหย่วนโยวอดเลื่อมใสในความปราดเปรื่องของหยุนถิงไม่ได้ เวลาสั้นเพียงเท่านี้นางกลับคิดวิธีนี้ออกมาได้ จริงด้วย องค์ชายสี่เป็นไม้กันหมาที่ดีที่สุด

“ตกลง”

หลิงเฟิงและรั่วจิ่งโดนเรียกเข้าไป จวินหย่วนโยวอธิบายแผนการให้ฟังอย่างง่ายๆ พวกเขาสองคนเป็นห่วงยิ่งนัก กลับได้แต่ยอมตาม

จวินหย่วนโยวกลายเป็นใบหน้าขององค์ชายสี่ เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเขา และเดินออกไปอย่างเดือดดาล

“จวินหย่วนโยวเจ้ามันเลวยิ่ง กล้าไม่เตรียมผ้าห่มให้ข้า ชั่วร้ายนัก ไม่เคยเห็นใครตระหนี่เท่าเจ้ามาก่อน เจ้าคิดว่าข้าอยากอยู่ที่นี่มากนักรึ ข้าจะไปตอนนี้เลย ข้าจะจำบัญชีในวันนี้ไว้” องค์ชายสี่เดินออกไปอย่างเดือดดาล

“ใครก็ได้ ส่งองค์ชายสี่!” น้ำเสียงเย็นชาของจวินหย่วนโยวดังออกมาจากในเรือน

จากนั้นองครักษ์ร่างเล็กคนหนึ่งรีบตามออกไปทันที พอเห็นองค์ชายสี่ขึ้นรถม้าไป เขาก็รีบควบรถม้า ทั้งสองคนก็ได้จากไป

ในที่มืด คนชุดดำที่รับหน้าที่จับตาดูเรือนนี้เห็นอย่างนั้น ก็พุ่งเข้าไปในป่าลึกโดยลำพัง และคารวะชายผู้ใส่หน้ากากเงินและชุดดำอย่างนอบน้อม

“เจ้าสำนัก องค์ชายสี่ทะเลาะกับจวินหย่วนโยว เหมือนจะเพราะว่าจวินหย่วนโยวมิได้เตรียมผ้าห่มให้องค์ชายสี่ องค์ชายสี่จากไปอย่างเดือดดาลนัก จวินหย่วนโยวส่งองครักษ์คนเดียวตามไปอารักขา ขอถาม จะให้ข้าน้อยตามไปหรือไม่?” คนชุดดำรายงานอย่างนอบน้อม