จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 162

จวินหย่วนโยวรู้ดีว่า หยุนถิงไม่เคยยอมเสียเปรียบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ดังนั้นนางต้องเอาคืนแน่ จุดนี้จวินหย่วนโยวไม่เคยกังวลเลย

“ซื่อจื่อ พวกเราไปหนองน้ำเย็นทางนั้นกันเลยเถอะ นี่ต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด เทศกาลดอกท้อน่ะแค่แวะไปดูก็พอแล้ว” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ได้”

คงเพราะเมื่อคืนโม่ฉือชิงเหน็ดเหนื่อยมากจริงๆ เขาหลับมาตลอดทาง จนรถม้ามาถึงที่แล้วยังไม่ตื่นเลย

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวลงจากรถม้า และมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านใกล้เคียง

ด้านนี้เทียบกับทางเทศกาลดอกท้อนั้นแล้วเงียบเหงากว่ามากนัก มีแค่ชาวบ้านสิบกว่าเรือนตีนเขา หลายแห่งเป็นที่ให้นักเดินทางมาค้างแรม จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงไปที่แห่งหนึ่งในนั้น

“ซื่อจื่อ ท่านมาแล้ว เรือนนี้ข้าทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว อาหารเป็นของสดที่ซื้อมาของเช้าวันนี้ ไม่ได้เตรียมผ้าห่มที่นอนไว้ให้ซื่อจื่อ หากซื่อจื่อไม่อยากทำเอง ข้าจะให้เมียข้าเตรียมมาให้ท่านแทน” ลุงอายุห้าสิบกว่าปีคนหนึ่งพูดขึ้น

“ลำบากท่านแล้ว” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

“ซื่อจื่อเกรงใจไปแล้ว คนอย่างพวกข้าโชคดีได้รับการคุ้มครองจากซื่อจื่อ ไม่เช่นนั้นคงอดตายไปนานแล้ว บุญคุณที่ช่วยชีวิตของซื่อจื่อพวกข้าไม่มีวันลืมตลอดชีวิต” ลุงรีบบอก

เมื่อก่อนที่นี่ชอบมีโจรออกมา มีครั้งหนึ่งจวินหย่วนโยวมาแช่หนองน้ำเย็น เจอกับโจรเข้าพอดี แค่คำพูดเดียวก็จัดการรังโจรหมดสิ้น นับจากนั้นชาวบ้านที่นี่ก็มิต้องหวาดกลัวอีกเลย ทุกคนพากันซาบซึ้งในบุญคุณของซื่อจื่อยิ่งนัก

“เรื่องสมควรแล้วเท่านั้นเอง”

“ซื่อจื่อ รีบเข้าด้านในเถอะ ท่านนี้คือฮูหยินกระมัง ข้าน้อยคารวะฮูหยิน” ลุงหลิวคารวะหยุนถิง

“ท่านลุงเกรงใจไปแล้ว” หยุนถิงบอกอย่างมีมารยาท ทั้งหมดพากันเดินเข้าไป

เป็นที่ค้างแรมธรรมดา มีสามห้อง หนึ่งเรือน และห้องข้างซ้ายขวา เรียบง่ายธรรมดา การจัดวางของด้านในก็เรียบง่ายมาก โต๊ะ เก้าอี้ เตียง ถึงจะมีของไม่มาก แต่ก็ไม่มีคราบฝุ่นเลยสักนิด อบอุ่นเรียบง่าย เข้ากับสถานที่นัก

หยุนถิงแค่เห็นก็ชอบทันที คล้ายๆกับเรือนของโฮมสเตย์ในยุคปัจจุบัน เรียบง่ายสมถะ ในเรือนยังปลูกผักสดด้วย ประเภทแตงกวา ถั่วล้วนเป็นพืชผักที่ชาวบ้านปลูกด้วยตัวเองทั้งนั้น ผักออร์แกนิกสีเขียวธรรมชาติบริสุทธ์ เจริญงอกงามดีกว่าที่โดนสารเคมีกำจัดศัตรูพืชในยุคปัจจุบันพวกนั้นมากนัก

“ซื่อจื่อ พวกเราพักที่นี่ละกัน ที่นี่ดีนะ” หยุนถิงบอก

“เจ้าชอบก็ดีแล้ว” จวินหย่วนโยวบอกอย่างรักใคร่

“หากฮูหยินต้องการสิ่งใด ให้คนมาบอกข้าได้เลย ข้าพักอยู่เรือนข้างๆนี่เอง” ลุงหลิวบอก

“ขอบใจมาก”

“เช่นนั้นข้าให้เมียข้าไปเตรียมอาหารมาก่อน พวกท่านเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทางแล้ว คืนนี้ไม่ต้องทำอาหารแล้ว หากซื่อจื่อและฮูหยินไม่รังเกียจ อีกครู่ข้าจะยกเข้ามา” ลุงหลิวบอกอย่างนอบน้อม

“ลำบากลุงหลิวแล้ว” จวินหย่วนโยวบอกอย่างสุภาพ

“ซื่อจื่อเกรงใจไปแล้ว” ลุงหลิวรีบออกไปทันที

หลิงเฟิง รั่วจิ่งและองครักษ์คนอื่นรรีบยกของจากบนรถม้าออกมา และเริ่มปูเตียง จัดวางจานชามและของใช้อื่นๆ

จวินหย่วนโยวขึ้นชื่อลือชาเรื่องรักความสะอาด ดังนั้นไม่ว่าไปไหน เขาเลยต้องพกผ้าห่ม หากใช้ผ้าห่มอื่น เขายิ่งนอนไม่หลับหนักขึ้น

หยุนถิงมองแล้วอดเบ้ปากไม่ได้ “ซื่อจื่อ นี่ท่านพกผ้าห่มมาเองรึ ทำไมข้าไม่สังเกตเลยน่ะ?”

“ชินแล้วล่ะ หากเปลี่ยนผ้าห่มไปจะไม่ชิน ผ้าห่มนี้เป็นผ้าห่มในคืนเข้าหอของเรา บนนั้นมีกลิ่นของเจ้า” จวินหย่วนโยวตอบอย่างภูมิใจ

หยุนถิงหน้าแดงเรื่อ ทำไมเธอรู้สึกเหมือนซื่อจื่อปากหวานจังเนี่ย เธอแทบจะสู้เขาไม่ได้แล้วเนี่ย

“หนองน้ำเย็นห่างจากที่นี่ไกลไหม?” หยุนถิงรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่ไกล อยู่บนเขานี้ เดินไปประมาณหนึ่งก้านธูป” จวินหย่วนโยวตอบ

“เช่นนั้นซื่อจื่อท่านพักผ่อนเถอะ ข้าพาหลงเอ้อร์ไปดูหน่อย” หยุนถิงเสนอ

“ไม่เป็นไร ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”