จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 166

ระหว่างทางพบเจอคนมากมาย ทุกคนพากันคารวะองค์ชายสี่ องค์ชายสี่แค่เพียงพยักหน้าอย่างขอไปทีและจากไป

เดิมองค์ชายสี่เป็นคนมีนิสัยเย่อหยิ่ง กร่าง จองหอง ขี้โม้อยู่แล้ว ทุกคนเลยไม่ได้คิดมากอะไร

หยุนถิงพลันรู้สึกว่า ฐานะขององค์ชายสี่ใช้ง่ายจริงๆ ไม่โดนคนสงสัย และไม่มีใครสังเกต

เดินมาได้ระยะหนึ่ง ก็เห็นสระน้ำพุร้อนด้านนั้น คราวนี้ทุกคนกำลังเตรียมตัวแข่งขัน สระน้ำพุร้อนก็ไม่มีใคร

หยุนถิงเดินเข้ามาลูบน้ำ มันอุ่น ไม่ร้อนมากเกินไป และไม่เย็น เหมือนสระน้ำในยุคปัจจุบัน

“ที่นี่รึ?” จวินหย่วนโยวถาม

หยุนถิงปรายตามองรอบด้าน “ไปทางนั้นเถอะ หาที่สงบๆ อย่าให้มีใครมารบกวน”

“ตกลง”

หลายคนมุ่งหน้าเดินไปที่สระน้ำพุร้อน เพราะว่าเป็นน้ำพุร้อน สะดวกให้ทุกคนร่วมใช้ ดังนั้นสายน้ำทั้งสายของน้ำพุร้อนนี้จึงโดนดัดแปลงให้กลายเป็นสระน้ำพุร้อนไม่เล็กไม่ใหญ่ สายน้ำไหลคดเคี้ยวสะดวก แบบนี้ก็รับประกันได้ว่าทุกสระจะเป็นน้ำเป็น

จวินหย่วนโยวพุ่งไปที่สายต้นน้ำที่สุด หยุนถิงหันมองไปรอบด้าน พยักหน้าให้หลงเอ้อร์ “ที่นี่แล้วกัน ไปเรียกรวมทุกคนให้มาคุ้มกันอารักขาในที่ลับ หากไม่จำเป็นอย่าได้ปรากฏตัว เพื่อไม่ให้เกิดเป็นที่สงสัย”

“ขอรับ” หลงเอ้อร์รีบไปเรียกรวมพล

จวินหย่วนโยวถอดเสื้อผ้าออก แค่ครึ่งบน ใส่เพียงกางเกงตัวในตัวเดียวลงน้ำ นั่งลงในสระ

หยุนถิงมองไปรอบด้าน พอเห็นไม่มีใคร เธอรีบควักเอายาถอนพิษจากในอกเสื้อออกมาทันที “ซื่อจื่อ ดื่มเถอะ”

“ได้” จวินหย่วนโยวรับมาเงยหน้าดื่มทันที

“อีกครู่อาจจะเจ็บปวดบ้าง ท่านทนเอาหน่อย ข้าช่วยท่านฝังเข็มอีก” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ไม่เป็นไร เริ่มเถอะ”

จวินหย่วนโยวนั่งลง นั่งหันหลังให้หยุนถิง เธอควักเข็มเงินชุดนั้นออกมา จากนั้นช่วยจวินหย่วนโยวฝังเข็ม

หลงเอ้อร์เรียกรวมพลเข้ามา เขายืนคุมเชิงอยู่ด้านข้าง และยังมีอีกสองคนทำความสะอาด ทำหน้าที่คุ้มกันโดยเฉพาะและในที่ลับก็ยังมีองครักษ์เงามังกรอีกหลายสิบคน

เวลาค่อยๆผ่านไป สีหน้าจวินหย่วนโยวเริ่มซีดมากขึ้นเรื่อยๆ และยังเจ็บปวดไปทั้งตัว คิ้วขมวดเป็นปม สงอมือก็คว้าจับขอบสระแน่น จนแขนเกร็งเส้นเลือดปูดโปน

“มาช่วยกันจับแขนเขาไว้” หยุนถิงออกคำสั่ง

“ขอรับ” หลงเอ้อร์รีบพุ่งเข้ามาทันที และกดจับแขนซื่อจื่อไว้

แต่มันเจ็บมากเกินไปจริงๆ อีกมือของจวินหย่วนโยวกำหมัดแน่น จนเริ่มควบคุมไม่ได้ หยุนถิงก็เรียกคนทำความสะอาดมาอีก

มองจากที่ไกลๆ จะเหมือนสองคนกำลังบีบนวดให้องค์ชายสี่ และปรนนิบัติเขา

หยุนถิงช่วยเขาฝังเข็มที่แผ่นหลัง จากนั้นกระโดดลงน้ำมาคุกเข่าลงต่อหน้าจวินหย่วนโยว เธอฝังเข็มอย่างรวดเร็ว และคอยจับตาดูร่างกายของจวินหย่วนโยวเป็นระยะ

ริมฝีปากบางของเขาค่อยๆกลายเป็นสีม่วง เลือดลมแล่นพล่านอย่างรุนแรง พลันร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด กระอักเลือดคำหนึ่งออกมา เลือดคำนั้นตกลงในน้ำ พริบตาเดียวก็หายไป

หลงเอ้อร์ดูแล้วรู้สึกตกใจนัก เพราะเลือดนั่นไม่ใช่สีแดง หากเป็นสีดำ

“ซื่อจื่อ ท่านอดทนไว้ กระอักเลือดพิษออกมาก็ได้แล้ว” หยุนถิงปลอบ รีบช่วยจับชีพจรให้จวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวในตอนนี้กลับหมดสติไปแล้ว ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด ดวงตาที่หลับแน่นพลันเบิกกว้าง ดวงตาที่เดิมดำขลัยราวกับน้ำหมึกพลันกลายเป็นสีแดง

แดงกระหายเลือด แดงจนน่าตกใจ แดงจนน่าหวาดกลัว