จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 167

“ในเมื่อไล่ไปไม่ได้ ก็ต้องคอยจับตาดูไว้ ขอเพียงเขาไม่หาเรื่อง พวกเราก็สงบนิ่งไว้รอดูต่อไป” หยุนถิงตอบ

“ขอรับ” หลงเอ้อร์รับคำสั่ง

โม่เหลิ่งเหยียนเหล่มองทางนี้แวบหนึ่ง พอเห็นองค์ชายสี่มีคนปรนนิบัติซ้ายขวา ด้านหน้ายังมีคนรับใช้คนหนึ่งบีบนวด เขาเหล่มองด้วยสายตารังเกียจดูถูก และหยุดลงตรงจุดที่ห่างจากเขาสามสิบเมตร พลางถอดเสื้อผ้าลงแช่น้ำพุร้อน

หยุนถิงถึงแอบลอบถอนหายใจ โม่เหลิ่งเหยียนเป็นคู่ปรับตัวฉกาจกับซื่อจื่อ ทั่วทั้งสี่แคว้นล้วนรู้ดี หากให้เขารู้ว่าตอนนี้ซื่อจื่อกำลังถอนพิษ ต้องลงมือขัดขวางแน่

โม่เหลิ่งเหยียนเองไม่สนใจทางด้านนี้ หลังจากลงแช่ก็หลับตาพักผ่อน เขาพึ่งมาถึงวันนี้ เดินทางมาหลายชั่วยามทำให้เขาเหนื่อยจริงๆ เลยหลับตาพักผ่อน

จนค่อนวันแล้ว ก็ไม่ได้ยินเสียงองค์ชายสี่เลย มันทำให้โม่เหลิ่งเหยียนอดแปลกใจไม่ได้

องค์ชายสี่ขึ้นชื่อเรื่องคุยจ้อ เจอใครก็ทักทายหมด หากมิใช่ทำทีโอ้อวด ก็เย่อหยิ่งจองหอง โดยเฉพาะทุกครั้งที่พบตน เหตุเพราะฝ่าบาทให้ความสำคัญกับตน ดังนั้นพอองค์ชายสี่เจอโม่เหลิ่งเหยียน ก็มักจะอดไม่ไหวกระแนะกระแหนหลายคำ วันนี้ทำไมเงียบขนาดนี้

โม่เหลิ่งเหยียนคิด พลางลืมตาขึ้น เหล่มองมาทางองค์ชายสี่

สุดท้ายก็ได้เห็นคนรับใช้ที่อยู่ต่อหน้าองค์ชายสี่เหมือนจะยื่นมือมาช่วยบีบนวดคลายเส้นให้เขา แต่ระหว่างนิ้วของเขาคีบเข็มเงินไปเล่มหนึ่ง และฝังเข็มลงไปที่หน้าอกองค์ชายสี่

โม่เหลิ่งเหยียนสีหน้าเย็นชา หรี่ตามองสำรวจองค์ชายสี่

สีหน้าเขาซีดเผือด ริมฝีปากบางเม้มแน่น หลับตา ดูไม่ค่อยสบายนัก หรือว่าหมอนี่ไม่สบาย ปกติไม่ใช่แข็งแรงเหมือนวัวเหมือนควายหรือไง

การค้นพบครั้งนี้ทำให้โม่เหลิ่งเหยียนยิ่งสงสัย พอมองคนรับใช้ซ้ายขวาสองคนนั่น มองแวบแรกเหมือนช่วยบีบนวดให้เขา แต่พอมองดูดีๆกลับกดแขนเขาไว้

หรือว่าองค์ชายสี่โดนคนลักพาตัวรึ?

แต่ถ้าโดนลักพาตัว ไม่ควรจะไปที่ที่ไม่มีคนหรือไง ทำไมมาแช่น้ำพุร้อนที่นี่ได้

โม่เหลิ่งเหยียนกำลังคิดว่าจะเข้าไปดูดีหรือไม่ ถึงปกติองค์ชายสี่จะคุยจ้อน่ารำคาญไปหน่อย แต่ยังไงเขาก็เป็นน้องชายแท้ๆของฝ่าบาท หากเป็นอะไรขึ้นมา---

ห่างไปไม่ไกล มีหลายร่างเดินกร่างเข้ามา

หยุนถิงมองไป คนนำหน้ารูปร่างสูงยาวใหญ่ เสื้อคลุมยาวปกคอไขว้สีแดง ด้านบนปักลายงูใหญ่และก้อนเมฆ ดูโอเวอร์ซะ แขนเสื้อทรงแหลมคันศรสีเลือดหมู ตอกเชือกสีแดงเข้มที่ปกเสื้อ แขนเสื้อ และเข็มขัดหยกขาวที่เอวห้อยป้ายหยกลวดลายมังกรสีม่วงอันหนึ่ง หรูหรายิ่งนัก

คนผู้นั้นใบหน้าหล่อเหลา และยังดูอ่อนแอมากโข แถมดูเย้ายวนกว่าสตรีเสียอีก ดวงตาดอกท้อคู่หนึ่งที่ทั้งชั่วร้ายและเจ้าชู้ เลิกขึ้นน้อยๆ แฝงแววเอาแต่ใจไม่ยอมใครและนักเลง แต่กลับดูหรูหราสูงส่งนัก ทั้งชั่วร้ายแต่เจ้าชู้ หากใบหน้าหล่อเหลานัก

“หลงเอ้อร์ เขาเป็นใคร?” หยุนถิงถาม

“เขาคือเป่ยหมิงฉี่ ไท่จื่อแห่งแคว้นเป่ยลี่ โลกภายนอกลือกันว่าเขาไม่ออกว่าราชการ สนใจแต่สตรี เขาประกาศว่าจะเลือกสาวงามอันดับหนึ่งในใต้หล้าเป็นไท่จื่อเฟย ดังนั้นหลายปีมานี้เป่ยหมิงฉี่เลยท่องไปทั่วทั้งสี่แคว้น เพียงเพื่อตามหาสาวงาม และไม่รู้ว่าฮ่องเต้เป่ยหมิงคิดยังไง ในบรรดาลูกชายมากมายขนาดนั้น กลับเลือกผู้ที่เหลวไหลไม่ทำงานเช่นนี้” หลงเอ้อร์อธิบาย

หยุนถิงหรี่ตามอง เหล่มองคนที่ดูแล้วเหลวไหลไม่เป็นโล้เป็นพายตรงข้ามนั่น “สามารถเป็นไท่จื่อได้มีหรือจะเป็นคนธรรมดา คนที่ยิ่งดูแล้วธรรมดาไร้พิษสง ที่จริงแล้วยิ่งเจ้าเล่ห์เพทุบายหนัก ท่าทางภายนอกเป็นเพียงการปกปิดปลอมแปลงเท่านั้นเอง อีกครู่จับตาดูเขาและลูกน้องให้ดี อย่าให้พวกเขาเข้าใกล้ได้เด็ดขาด”

หลงเอ้อร์สีหน้าเครียด ไม่คิดว่าฮูหยินจะพูดเช่นนี้ “ขอรับ”