จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 172

เขาอุตส่าห์ตกหลุมรักหญิงสาวคนหนึ่ง แต่เขาคิดไม่ถึงว่าจะถูกจวินหย่วนโยวแย่งชิงไปก่อน น่าตายนัก โม่ฉือหานระเบิดอารมณ์ เขาแทบอยากจะหั่นจวินหย่วนโยวออกเป็นชิ้นๆ

ในขณะที่กำลังหงุดหงิด โม่ฉือหานก็นึกถึงหยุนถิงขึ้นมา ถ้าหญิงอัปลักษณ์น่าตายผู้นั้นรู้เรื่องนี้จะรู้สึกอย่างไร

พอนึกว่าหยุนถิงจะถูกจวินหย่วนโยวทอดทิ้ง ในใจโม่ฉือหานก็รู้สึกสงสารและเห็นอกเห็นใจมาก

“ให้ตายเถอะ เหตุใดข้าต้องเห็นอกเห็นใจผู้หญิงอัปลักษณ์คนนั้นด้วย” โม่ฉือหานรีบกำจัดความคิดไร้สาระในสมองของเขาออก

ก่อนหน้านี้จวินหย่วนโยวรักใคร่หยุนถิงเพียงผู้เดียว ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้ดี เหลือแค่เด็ดดวงดาวกับดวงจันทร์บนฟ้ามาให้นนาง แต่หญิงอัปลักษณ์คนนั้นกลับต่อกรกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และปฏิเสธที่จะช่วยรักษาอาการป่วยของเขา ตอนนี้จวินหย่วนโยวแอบมีหญิงอื่น โม่ฉือหานก็อยากจะรู้ว่าหยุนถิงจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

แม้ว่าในใจจะไม่เต็มใจ แต่พอเขาคิดว่าหยุนถิงกำลังจะถูกจวินหย่วนโยวทอดทิ้ง ในใจก็รู้สึกพึงพอใจ และหันหลังเดินจากไป

จวินหย่วนโยวยังคงสีหน้าเย็นชาตามเดิม และกำลังจะลุกขึ้นยืน

หยุนหลีกลัวจนสีหน้าซีดเผือด ก่อนจะร้องไห้ออกมา “พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย ข้ายังอยากเป็นคนคุ้มครองร้านค้าของพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ที่แสนดีของข้าอยู่ไหน”

พอได้ยินเสียงร้องของหยุนหลี เดิมทีคิดว่าจะไม่เปิดเผยฐานะของตัวเอง แล้วรอจนถึงวันพรุ่งนี้พรุ่งนี้จะทำให้ทุกคนตกตะลึง แต่สุดท้ายพอเห็นหยุนหลีร้องไห้อย่างน่าสงสาร

“เอาล่ะ พี่ใหญ่ของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว” หยุนถิงได้แต่สารภาพออกมา

ขายหน้าก็ขายหน้าเถอะ ดีกว่าต้องเห็นเด็กคนนี้ร้องห่มร้องไห้

หยุนหลีตกตะลึง ก่อนจะเบิกตากว้างมองไปรอบๆ แต่พอไม่เห็นหยุนถิง นางก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “ข้าต้องหูฝาดไปแล้วแน่ๆ พี่ใหญ่ พี่อยู่ที่ไหน ข้าได้ยินเสียงของพี่แล้ว พี่รีบมาช่วยข้าเร็วเข้า”

หยุนถิงหมดคำพูด นางหยิบเสื้อคลุมมาสวมบนตัวแล้วเดินขึ้นไป “เจ้าไม่ได้หูฝาด ข้าอยู่นี่ ข้า”

ตอนนี้หยุนหลีมองเห็นแล้ว นางจ้องมองหน้าตาที่งดงามจนไม่มีใครเทียบได้ นางตกใจจนไม่สามารถตอบโต้ได้สักพัก “เป็นไปได้อย่างไร ใบหน้าของพี่ใหญ่ข้าดำเหมือนถ่านไม้ แต่เสียงนี้คือเสียงของพี่ใหญ่”

“ใบหน้าของข้าเป็นเพราะตอนเด็กถูกวางยาพิษ ไม่นานมานี้เพิ่งกินยาแก้พิษ สารพิษบนใบหน้าของข้าถึงได้หายไป และฟื้นฟูกลับมาเป็นธรรมดา” หยุนถิงกล่าวอธิบาย

หยุนหลีจ้องมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะยื่นมือออกไปจิ้มใบหน้าของหยุนถิง “พี่ใหญ่ เป็นพี่จริงๆ ด้วย ใบหน้าพี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วจริงๆ”

“ใช่แล้ว นี่ถึงจะเป็นใบหน้าที่แท้จริงของข้า”

วินาทีต่อมา หยุนหลีก็พุ่งเข้ามากอดนาง และร้องไห้ออกมาอย่างดีใจ “พี่ใหญ่ ใบหน้าของพี่หายดีแล้วจริงๆ พี่สวยมาก ต่อไปนี้จะไม่มีใครกล้าพูดว่าพี่น่าเกลียดอีก ข้าดีใจ มีความสุขมาก ยิ่งอยากจะร้องไห้”

หยุนถิงยื่นมือออกไปลูบหลังนาง รู้ว่านางไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้สักพัก นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดนางถึงตื่นเต้นเช่นนี้ พอเห็นว่าหยุนหลีร้องไห้ หยุนถิงปล่อยนางออกจากอ้อมแขน

“เอาล่ะ โตเป็นสาวแล้ว ยังจะร้องไห้อีก ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เรื่องที่ใบหน้าของข้าหายดีแล้วเจ้าห้ามเอาไปบอกใครเด็ดขาด” หยุนถิงเน้นย้ำ

“เพราะเหตุใด พี่ใหญ่หน้าตาอัปลักษณ์มาหลายปี ตอนนี้หน้าตางดงามแล้วจะต้องโด่งดังไปทั่วทั้งสี่อาณาจักรอาณาจักรเลยนะ?” หยุนหลีรู้สึกงงงวย

“เพราะเช่นนั้นข้าถึงได้รอโอกาส รอโอกาสที่จะทำให้ทุกคนหน้าแตก”

“พี่ใหญ่เจ้าเล่ห์มาก แต่ข้าก็ชอบ” หยุนหลีหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา

หยุนถิงเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า หยุนหลีกลัวว่าตนเองจะฝันไป นางจึงรีบเดินตามไปทันที

จวินหย่วนโยวส่ายหน้าอย่างจนใจ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าฝ่ายชาย