จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 178

โม่ฉือหานถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะโยนดาบทิ้งไว้ แล้วเดินออกไปทันที

ซ่างกวนหรูที่อยู่หน้าประตูตกใจจนแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น นางเคยได้ยินมาว่าหลีอ๋องโหดร้ายและกระหายเลือด ตอนนี้ตอนนี้ได้มาเห็นเขาฆ่าคนตาไม่กะพริบกับตาตัวเอง นางตกใจกลัวจนตัวสั่น

หยุนถิงที่อยู่บนหลังคามองดูแผ่นหลังอันเย็นชาของโม่ฉือหานพลางครุ่นคิดในใจ

“เดี๋ยวนะ เมื่อสักครู่คุณหนูซ่างกวนบอกว่าหยุนถิงเข้ามาในห้องนี้ เหตุใดถึงไม่เห็นนาง เกิดอะไรขึ้นกับนางหรือเปล่า” โม่ฉือชิงเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล

“องค์ชายสี่ ข้าอยู่นี่!” หยุนถิงตะโกนตอบ

ทุกคนมองตามเสียงไปจึงเห็นช่องเล็กๆ บนหลังคา และแน่นอนว่าพวกเขาเห็นใบหน้าของหยุนถิงโผล่อยู่บนนั้น นางอยู่เหนือศีรษะของทุกคน แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเห็น

“เหตุใดเจ้าถึงขึ้นไปอยู่บนหลังคา พวกเราทุกคนต่างก็พากันเป็นห่วง” โม่ฉือชิงถามอย่างไม่เข้าใจ

หลงเอ้อพาหยุนถิงกระโดดลงมาจากหลังคา แล้วเข้ามาทางหน้าต่าง

“ถ้าไม่ทำเช่นนี้ จะได้ดูเรื่องสนุกเช่นนี้ได้อย่างไร” หยุนถิงตอบ

จวินหย่วนโยวรีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว“เป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่”

เขาทำการตรวจร่างกายหยุนถิงอย่างละเอียด หลังจากแน่ใจว่านางไปเป็นไรเขาถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ซื่อจื่อไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นไร คิดจะใช้แผนการไร้สาระเช่นนี้มาจัดการกับข้า คิดว่าละครการแก่งแย่งชิงดีในวังหลังที่ข้าดูมามันเปล่าประโยชน์หรือไง ตั้งแต่เข้ามาในห้อง ข้าก็ได้กลิ่นกำยานปลุกเร้าอารมณ์ที่โชยอยู่ในห้องแล้ว

ดังนั้นฉันจึงใช้แผนซ้อนแผน หลงเอ้อเจอนางงามลั่วที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ใกล้ ๆ ก่อนหน้านี้ข้าเคยสั่งสอนมารยาทให้นางต่อหน้าคนในเมือง จนคนทั้งเมืองหลวงรู้เรื่องนี้ นางคงจะแค้นข้ามาก

ถ้าข้าติดกับดักที่นางวางไว้จริง ๆ ซื่อจื่อจะต้องทอดทิ้งข้าไปอย่างแน่นอน อีกทั้งชื่อเสียงของข้าก็เสียหาย ถูกทุกคนดูถูกดูแคลน รังเกียจเดียดฉันท์ จากนี้คงไม่มีใครกล้าแต่งงานกับข้าแน่ๆ

ช่างเป็นแผนการชั่วร้ายที่มีเพียงนางงามลั่วคิดออกมาได้ จะโทษก็ต้องโทษที่นางไม่เชื่อใจ เริ่มแผนการแล้วยังจะมาเดินดู จนถูกหลงเอ้อจับตัวได้

สาวใช้ที่หน้าประตูก็มาแอบฟังความเคลื่อนไหว ข้าก็เลยดึงนางเข้ามาด้วย คนที่คิดจะทำร้ายข้า จะให้ข้าใจอ่อนได้อย่างไร จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็เข้ามา

ข้ากับหลงเอ้อปีนขึ้นไปบนหลังคาเพื่อดูการแสดงข้างในห้อง โอกาสดีๆ เช่นนี้ ไม่ได้มีง่ายๆ สักพักพวกท่านก็มา “หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวได้ยินเช่นนั้นจึงรู้สึกโล่งอก จากนั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึม “เจ้าแอบดูมาตั้งเเต่แรกเลยหรือ”

พอเห็นว่าสีหน้าของจวินหย่วนโยวบูดบึ้ง หยุนถิงจึงยิ้มอย่างสนุกสนาน “ไม่ต้องจ่ายเงิน เหตุใดถึงไม่ดูล่ะ”

วินาทีต่อมา จวินหย่วนโยวก็ยื่นมือออกดึงหยุนถิงเข้าไปกอดไว้แน่น “ต่อจากนี้ไปห้ามดูเรื่องพวกนี้อีก”

“อ่อ”

“กลับกันเถอะ” จวินหย่วนโยวโอบไหล่หยุนถิงแน่นพร้อมกับเดินจากไป

“อืม” หยุนถิงเป็นเหมือนภรรยาตัวน้อยที่เชื่อฟัง ไม่มีท่าทางโลดโผนเหมือนก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย และเดินตามจวินหย่วนโยว ไปอย่างเชื่อฟัง

โม่ฉือชิงยืนมองพวกเขาเดินออกไปอย่างมึนงง ก่อนจะรีบตามออกไป “หยุนถิง เจ้ารอข้าด้วย ข้ายังมีเรื่องสงสัยที่อยากให้เจ้าตอบ------“

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็ถูกโม่เหลิ่งเหยียนขวางไว้ก่อน “ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ตามไป”

“เพราะเหตุใด?”

“เจ้าทำท่าทีเป็นห่วงหยุนถิงมากต่อหน้าจวินหย่วนโยว เจ้าอยากตายมากหรือไง” โม่เหลิ่งเหยียนเตือน

สักพักเขาก็รู้สึกตัว “เชอะ ข้าไม่กลัวจวินหย่วนโยวหรอก ข้ารู้สึกดีใจที่เห็นว่าหยุนถิงปลอดภัยดี ข้าคิดว่าถ้าจวินหย่วนโยวนอกใจจริงๆ หยุนถิงกับเขาไปด้วยกันไม่ได้ ข้าก็จะรับหยุนถิงมาดูแลเอง”

โม่เหลิ่งเหยียนมองเขาด้วยสายตาเหมือนมองคนโง่ “เจ้าคิดจะรับหยุนถิงมาดูแลหรือ”