จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 177

หลงเอ้อกระตุกยิ้มมุมปาก ฮูหยินมีความชอบที่แปลกเกินไปหรือเปล่า เขายังไม่มีคู่ครองเลยนะ ได้โปรดอย่าทำกับเขาเช่นนี้เลย

แต่หลงเอ้อก็ไม่ได้จากไปเช่นกัน ฮูหยินไม่มีวิชาตัวเบา ถ้านางตกจากหลังคาไปจะทำอย่างไร

หลังจากผ่านไปสักพัก ก็มีกลุ่มคนเดินมาจากระยะไกล และผู้ที่เดินนำหน้าคือจวินหย่วนโยว องค์ชายสี่ และซวนอ๋อง สีหน้าของพวกเขาต่างก็เคร่งขรึม และดูท่าทางพวกเขาเหมือนจะโกรธมาก

เมื่อครู่นี้ตอนอยู่ในงาน มีสาวใช้คนหนึ่งมาบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหยุนถิง จวินหย่วนโยวก็รีบเดินออกมาทันที องค์ชายสี่ที่ได้ยินเช่นกันจึงรีบเดินตามมา โม่เหลิ่งเหยียนที่จับตาดูจวินหย่วนโยวตลอด แน่นอนว่าต้องออกมาดูเรื่องสนุกด้วยเป็นธรรมดา

เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกอย่างหยุนถิงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น หรือว่านางจะใช้แผนซ้อนแผน

“ซื่อจื่อ ที่นี่คือห้องที่คุณหนูหยุนใช้เปลี่ยนชุดเจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบด้วยความนอบน้อม

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาราว แววตาคมกริบเหลือบมองสาวใช้ตรงหน้า สาวใช้ตรงหน้าจึงรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว และตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด

“เหตุใดเจ้าถึงเอาความโกรธไปลงที่สาวใช้ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าหยุนถิงจะทำเรื่องที่ผิดต่อเจ้า” องค์ชายสี่เดินมาและกำลังจะเปิดประตู

แต่ประตูกลับถูกเปิดจากด้านใน ซ่างกวนหรูเดินออกมา และต้องตกใจเล็กน้อยที่เห็นองค์ชายสี่อยู่หน้าห้อง “องค์ชายสี่ เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี่”

โม่ฉือชิง/ชะงักงัน “เหตุใดถึงเป็นเจ้า แล้วหยุนถิงล่ะ”

“คุณหนูหยุนอยู่อีกห้องถัดไป ตอนที่ข้ามา ข้าเห็นนางเดินเข้าไป นางยังไม่ออกมาอีกหรือ” ซ่างกวนหรูตอบ

คราวนี้ไม่รอให้โม่ฉือชิง/หันกลับมา จวินหย่วนโยวก็รีบเดินแแกไป สีหน้าของเขาดำคล้ำ แววตาเย็นชา

คนอื่นๆ ต่างก็รีบตามมาทันที แต่ทันทีที่พวกเขามาถึงหน้าประตู พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่ทำให้หน้าแดงของชายหญิงดังออกมาจากข้างใน ทุกคนจึงอุทานออกมาอย่างตกใจ

“เป็นไปไม่ได้ คนที่อยู่ข้างในไม่ใช่หยุนถิง แน่นอน หยุนถิงไม่มีทางจะทำอะไรที่ผิดต่อเจ้าเด็ดขาด จวินหย่วนโยวใจเย็นๆ เอาไว้ก่อน” โม่ฉือชิง/รีบช่วยอธิบายอย่างรวดเร็ว

โม่เหลิ่งเหยียนเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หรือว่าหยุนถิงจะถูกคนคิดร้าย

จวินหย่วนโยวไม่มีกะจิตกะใจฟังเรื่องไร้สาระที่เขาพูดต่อ เขาเตะประตูพังเข้าไป ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง แล้วคนอื่นๆ ก็รีบเดินตามเข้ามาทันที

ภายในห้องมืดมิด

“จุดไฟ!” จวินหย่วนโยวตะโกนสั่งอย่างโกรธเกรี้ยว

หลิงเฟิงรีบจุดตะเกียงในห้อง ทำให้ห้องที่มืดๆ เริ่มสว่างขึ้นมา ทุกคนมองไปที่เตียงด้วยสีหน้าตกตะลึง

ทั้งสามคนคนบนเตียงตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่า กำลังพัวพันกันอยู่ ดูท่าทางกำลังเสพสุข เรียกร้อง ดูดดื่ม และบ้าคลั่ง ดูเหมือนจะไม่ได้ยินว่ามีเสียงคนเดินเข้ามา ไม่มีท่าทีเขินอายหรือคิดจะปกปิดเลย..

สายตาคมของจวินหย่วนโยวกวาดมองไปทั่วห้อง ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าหยุนถิงไม่ไม่อยู่ในห้องนี้

“พระเจ้า ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่ นี่เล่นร่วมรักกันสามคนเลยหรือ เดี๋ยวนะ เหตุใดผู้หญิงคนนี้ถึงได้หน้าตาเหมือนนางงามลั่วคนของพี่รองเลยล่ะ แล้วผู้หญิงอีกคนคือใคร” องค์ชายสี่ถามด้วยความประหลาดใจ

คิ้วของโม่เหลิ่งเหยียนคลายลงอย่างโล่งใจ

ซ่างกวนหรูที่เดินตามเข้ามา เพราะยังเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือน พอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในห้อง นางก็ตกใจจนเซถอยหลังออกมาจากห้อง ใบหน้าแดงไปจนถึงคอ

แม้ว่านางจะไม่เห็นหน้าตาของคนข้างในชัดเจน แต่นางเห็นเต็มตาว่าหยุนถิงเดินเข้าไปในห้องนี้ ตอนนี้จวินซื่อจื่อคงไม่ต้องการนางอีกต่อไปแล้วอย่างแน่นอน

ซ่างกวนหรูกำลังได้ใจ แต่พอได้ยินคำพูดขององค์ชายสี่ สีหน้าของซ่างกวนหรูก็ชะงักงัน และมีลางสังหรณ์ไม่ดีผุดเข้ามาในใจ นางไม่สนใจสภาพในห้องที่แสนน่าอายอีกต่อไป ก่อนจะรีบเดินกลับเข้ามาดูข้างใน

จากนั้นนางก็เห็นหน้าตาของผู้หญิงสองคนที่เปลือยกายอยู่บนเตียง ไม่มีหยุนถิงอยู่จริงๆซ่างกวนหรูโมโหมากจนมือที่กำลังจับแขนเสื้อไว้แน่น ดวงตากลมโตของนางเต็มไปด้วยความผิดหวังและไม่เสียดาย