จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 176

ซ่างกวนหรูได้ยินเช่นนี้ถึงกลับมามีสติอีกครั้ง สีหน้าของนางกระดากอาย แล้วรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดโต๊ะด้วยความร้อนตัว “ข้าไม่เป็นไร”

“พี่หรู ท่านไม่สบายหรือเปล่า เหตุใดสีหน้าถึงได้ซีดเซียวเช่นนี้” องค์หญิงห้าเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“บางทีอาจเป็นเพราะช่วงบ่ายพักผ่อนไม่เพียงพอ ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณองค์หญิงห้าที่เป็นห่วงเพคะ” ซ่างกวนหรูแสร้งทำเป็นนิ่งเงียบ

สาวใช้รีบช่วยเช็ดทำความสะอาดทันที ก่อนจะเหลือบเห็นชุดของนาง “คุณหนู ชุดของท่านเปียกแล้ว เดี๋ยวบ่าวพาไปเปลี่ยนชุดใหม่เจ้าค่ะ”

จากนั้นซ่างกวนหรูถึงเห็นชุดที่ใส่เปียกชื้น และมองไปที่จวินหย่วนโยวกับหยุนถิง ที่กำลังเผชิญมองหน้ากัน ทั้งสองกำลังพูดคุยและหัวเราะพร้อมกัน

ในแววตาของนางโศกเศร้า ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไป

สาวใช้รีบเดินตามไปทันที องค์หญิงห้าเห็นว่าพวกนางแค่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงไม่ตามไป

ในมุมมืด นางงามลั่วใช้สายตาที่โกรธแค้นและดุร้ายจ้องมองไปที่หยุนถิง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นางเห็นทุกอย่าง นางคิดไม่ถึงเลยว่าหลีอ๋องจะอยากแต่งงานกับนาง และเพื่อนางแล้วจะไม่แต่งงานกับใคร แต่นางกลับทำให้หลีอ๋องต้องอับอายขายหน้าและดูไม่ดี นางงามลั่วจึงเกลียดหยุนถิงเอามากๆ

ขอแค่มีนางอยู่ ท่านอ๋องก็จะมองเห็นแค่นางคนเดียวไม่เห็นคนอื่นอีก ดังนั้นครั้งนี้นางงามลั่วจะไม่มีวันปล่อยหยุนถิงไปเด็ดขาด

นางขยิบตาให้สาวใช้ของนาง และสาวใช้คนนั้นก็เดินไปทางหยุนถิงพร้อมกับเหยือกน้ำในมือของนาง

นางทำความเคารพจวินซื่อจื่อ จากนั้นก็ทำการเทเหล้าให้พวกเขา และหนึ่งในนั้นก็ทำแก้วเหล้าราดใส่ชุดของหยุนถิงด้วยสีหน้าไม่ได้ตั้งใจ

“คุณหนูหยุนบ่าวขอโทษเจ้าค่ะ บ่าวสมควรตาย บ่าวพลั้งมือจนทำให้เหล้าหกใส่ชุดท่าน โปรดยกโทษบ่าวด้วย” สาวใช้ตัวน้อยคุกเข่าลง และร้องขอความเมตตา

หยุนถิงชำเลืองมองตาม “ลุกขึ้นเถอะ ก็แค่เหล้าแก้วเดียว ไม่เป็นไร”

“เจ้าค่ะ คุณหนูหยุนบ่าวพาท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีหรือไม่เจ้าค่ะ ช่วงกลางคืนอากาศเย็น บ่าวทราบมาว่ามีห้องให้พวกคุณหนูได้เปลี่ยนเสื้อผ้า” สาวใช้กล่าวแนะนำ

บทพูดที่คุ้นเคย ภาพเหตุการณ์ที่คุ้นเคยนี้ ทำให้หยุนถิงนึกถึงเนื้อเรื่องในละครการแก่งแย่งชิงดีกันในวังหลังขึ้นมา นางคิดว่าคงจะมีอะไรจะเกิดขึ้น

ในเมื่อมีคนมาหาเรื่องเดือดร้อนเองถึงหน้าประตู แน่นอนว่านางจะต้องให้ความร่วมมืออยู่แล้ว

หยุนถิงเหลือบมองสาวใช้คนนั้น แววตาของนางเย็นชา “ได้ ถ้าเช่นนั้นข้าจะตามเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” จวินหย่วนโยวกำลังจะลุกขึ้นมาด้วย

“ไม่ต้อง อีกเดี๋ยวจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้น” หยุนถิงยกยิ้มขี้เล่น

พอเห็นท่าทางเจ้าเล่ห์ของนาง จวินหย่วนโยวก็รู้ว่านางต้องมีแผนในใจแน่ และเขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี “ตกลง ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

หยุนถิงลุกขึ้นยืน แล้วสั่งหลงเอ้อสองสามคำ จากนั้นก็เดินตามสาวใช้ไป ดวงตากลมโตของนางงามลั่วที่อยู่ในมุมเปร่งประกายพึงพอใจที่แผนการสำเร็จ

เพราะซ่างกวนหรูอารมณ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นนางจึงเดินไปอย่างเชื่องช้า สักพักนางก็เห็นสาวใช้อีกคนพาหยุนถิงเดินมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน

นางมองไปทางหยุนถิงที่สวมเสื้อคลุมของจวินหย่วนโยว สีหน้าของนางบิดเบี้ยวได้น่าเกลียดมาก แววตาอิจฉาริษยาและสิ้นหวังปรากฏขึ้นในแววตาของนาง

นางคิดว่าจวินหย่วนโยวจะไม่คิดจริงจังกับหยุนถิง บางทีเขาอาจจะแค่อยากจะได้รับการสนับสนุนจากหยุนเฉิงเซี่ยงถึงได้ยอมแต่งงานกับหญิงสาวที่เคยถูกหลีอ๋องทอดทิ้ง

ถึงแม้ภายนอกจะมีข่าวลือว่าจวินหย่วนโยวเอาใจใส่หยุนถิงมาก แต่มันก็เป็นแค่ข่าวลือ ซ่างกวนหรูไม่เคยเชื่อ

นางเชื่อมั่นมาเสมอว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างจวินหย่วนโยวจะไม่มีวันตกหลุมรักผู้หญิงที่หยาบคายและไร้มารยาทอย่าง หยุนถิงแน่นอน เขาสมควรจะมีคู่ครองที่ดีกว่านี้

แต่การเต้นรำในวันนี้ รวมถึงใบหน้าที่หายดีกลับมางดงามของหยุนถิง ทำให้ซ่างกวนหรูรู้สึกถึงอันตราย