จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 175

เรื่องนี้ถึงแม้ทุกคนจะเคยได้ยินมาก่อน แต่ตอนนี้มาได้ยินหยุนถิงพูดเอง ทุกคนจึงส่งเสียงลุกฮือทันที

ก่อนหน้านี้คิดว่าหยุนถิงเอาแต่ใจ ไร้ประโยชน์ หน้าตาอัปลักษณ์ ดังนั้นทุกคนจึงดูถูกนาง เยาะเย้ยนาง แม้แต่หนังสือหย่าหลีอ๋องยังแขวนไว้ที่ประตูของหอใต้หล้า ทุกคนยังปรบมือเห็นด้วย รู้สึกสะใจ ในเวลานั้นทุกคนต่างก็คิดว่าหยุนถิงไม่คู่ควรกับหลีอ๋อง

แต่ในเวลานี้ หยุนถิงกลับโด่งดังไปทั่วทั้งเมือง นางไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งเท่านั้น แต่นางยังงดงามถึงขั้นจันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง คนที่เคยดูหมิ่นหยุนถิงก่อนหน้านี้ต่างก็เห็นอกเห็นใจนางและรู้สึกสงสารนางมาก.

“หลีอ๋องกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่สนใจสาวงามอย่างหยุนถิง กลับไปหาสาวนางโลม หญิงสาวในหอนางโลมผ่านมือชายมาจำนวนมาก จะเทียบกับคุณหนูหยุนได้อย่างไร” หนึ่งในกลุ่มคนกระซิบพูด

“นั่นสิ เมื่อก่อนคุณหนูหยุนรักหลีอ๋องมาก เพื่อไล่ตามหลีอ๋องนางยอมทำทุกอย่าง และไม่สนใจว่าจะกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งเมืองหลวง น่าเสียดายต่อความจริงใจนี้ยิ่งนัก”

“ถ้าข้ามีสาวงามเช่นนี้อยู่ที่บ้าน ข้าคงไม่แม้แต่จะเหลียวแลดอกไม้ป่าข้างนอกเหล่านั้น”

“ตอนนี้เกรงว่าหลีอ๋องคงจะเสียใจมาก ข้างกายตนเองมีสาวงามเช่นนี้ แต่กลับไม่หวงแหน และยังดูถูกดูแคลน ตอนนี้กลับมาขอแต่งงานกับนาง เขาเอาจวินซื่อจื่อไปวางไว้ที่ไหน?”

ทุกคนกระซิบกระซาบคุยกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าขัดใจเพราะอำนาจของหลีอ๋อง แต่เรื่องในคืนนี้ใหญ่โตมาก ทุกคนอยากหุบปากยังหุบไม่ได้

ใบหน้าของโม่ฉือหานบึ้งตึง ถ้าก่อนหน้านี้นางเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของนางออกมา ถ้าในคืนวันแต่งงานนางหน้าตาเช่นนี้ ถ้านางไม่ได้แสร้งทำเป็นโง่เขลา ถ้ารู้ว่านางมีพรสวรรค์มากถึงเพียงนี้ เขาจะเขียนหนังสือหย่าได้อย่างไร

ให้ตายเถอะ ทั้งหมดเป็นเพราะหยุนถิงคนเดียว ในตอนนี้โม่ฉือหานโกรธแค้นหยุนถิงแทบตาย และโยนความเสียใจและความโกรธทั้งหมดไปที่หยุนถิง “ในเมื่อใบหน้าของเจ้าหายดีแล้ว เหตุใดเจ้าถึงไม่แสดงสีที่แท้จริงออกมา?” โม่ฉือหานตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

“หลีอ๋องพูดเรื่องน่าตลกยิ่งนัก เหตุใดข้าต้องบอกให้คนอื่นรู้ว่าใบหน้าของข้าหายดีแล้ว? ข้าหน้าตาอัปลักษณ์มาหลายปีแล้ว ถ้าจู่ๆ ข้ากลายเป็นคนสวยขึ้นมา พวกท่านไม่ตกใจตายหรือ” หยุนถิงเอ่ยพูดอย่างเหยียดหยาม

คำพูดนี้ ไม่มีอะไรผิดปกติๆ

ทั้งสี่แคว้นต่างก็รู้ว่าหยุนถิงหน้าตาอัปลักษณ์ เมื่อครู่ทุกคนได้ยินว่านางคือหยุนถิงต่างก็ตกใจกันหมด

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดคืนนี้เจ้าถึงคืนรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเจ้า” สีหน้าของโม่ฉือหานเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

“หลีอ๋องกระจายข่าวว่าซื่อจื่อนอกใจข้า ข้าก็ต้องออกมากู้ชื่อเสียงของซื่อจื่อคืน ซื่อจื่อของข้าบริสุทธิ์ และรักข้าเพียงคนเดียว ข้าจะปล่อยให้ใครมาใส่ร้ายเขาได้อย่างไร” หยุนถิงเอ่ยพูด นางขยิบตาให้จวินหย่วนโยว

การกระทำนี้ใช้ได้ผลกับจวินหย่วนโยวมาก มุมปากของเขายกยิ้ม แววตารักใคร่

ทั้งสองส่งสายตาแสดงความรักต่อกัน จนคนรอบข้างพากันอิจฉา

ทุกคนต่างรู้สึกละอายใจยิ่งนัก ก่อนหน้านี้พวกเขายังพูดว่าซื่อจื่อนอกใจ แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะรักเพียงหยุนถิงคนเดียว แต่หยุนถิงฟื้นคืนรูปลักษณ์ที่แท้จริง แต่หลีอ๋องกลับจำนางไม่ได้ ตอนนี้หลีอ๋องคงอับอายน่าดู

โม่ฉือหานท่าทางโกรธมาก หยุนถิงกำลังทำให้ตนเองอับอายขายหน้าต่อหน้าทุกคน “ถ้าเช่นนั้นเหตุใดถึงไม่ยอมรับเรื่องในบ่อน้ำพุร้อน อีดทั้งจวินหย่วนโยวยังสั่งให้เจ้ากลับไปสำนึกผิดอีก”

“ถ้าไม่ทำเช่นนั้น จะทำให้หลีอ๋องได้ใจได้อย่างไร? ตอนที่เจ้าคิดว่าแผนการของเจ้าสำเร็จ แต่กลับถูกเปิดโปง ไม่ทราบว่าหลีอ๋องขายหน้าบ้างหรือไม่” หยุนถิงจงใจเอ่ยถาม

“หยุนถิง เจ้าหาที่ตาย!” โม่ฉือหานง้างฝ่ามือขึ้น

ก่อนที่มือของเขาจะถูกหยุนถิงก็ถูกมือใหญ่ขวางไว้ สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชา ดวงตาของเขาก็กระหายเลือดและแผ่รังสีอันตรายออกมา “หลีอ๋องคิดจะทำร้ายผู้หญิงของข้าต่อหน้าทุกคน คิดว่าข้าตายแล้วหรือไง” ”

น้ำเสียงนั้นดุดันและเต็มไปด้วยอำนาจ