จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 19

เสียงเย็นชาดุดันเสียงหนึ่งดังมาจากด้านนอก ทุกคนพากันหันไปมอง

จวินหย่วนโยวปรากฏตัวในชุดเจ้าบ่าวสีแดง ดวงตาทอประกายเย็นเยียบ คิ้วทั้งคู่แน่นหนาราวกับวาดด้วยน้ำหมึก ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาคมปลาบ แผ่ซ่านรังสีอำมหิตกระหายเลือดและเย็นเยียบ ผลักไสผู้คนออกไป จุดที่สายตาปรายไป ทุกคนจะรู้สึกเพียงว่ากดดันเป็นอย่างมาก ไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ

เขาก้าวเท้ายาวเดินไปหาหยุนถิง มายืนข้างกายนาง ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาดุจน้ำแข็งมีแววอ่อนโยนและรู้สึกผิด

“ขอโทษ ข้ามาช้า ทำให้เจ้าโดนรังแกแล้ว”

วินาทีที่จวินหย่วนโยวปรากฏตัว หยุนถิงก็มองเขาตลอด ไม่คิดว่าซื่อจื่อขี้โรคเวลาใส่ชุดเจ้าบ่าวแล้วจะหล่อขนาดนี้

จู่ๆโดนเขาปกป้องแบบนี้ หยุนถิงรู้สึกแค่ใจเต้นรัวเร็ว ทำไมจู่ๆเธอรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาได้นะ

หยุนถิงพูดอย่างซาบซึ้งและน้อยใจ “ซื่อจื่อเมื่อครู่ท่านช่างหล่อเหลือเกิน ข้าชอบนัก เมื่อครู่พวกเขารังแกข้า บอกว่าท่านไม่ยอมมากราบไหว้ฟ้าดินด้วยตัวเองคือไม่อยากแต่งงานกับข้า ไม่อยากเจอข้า”

“เด็กโง่ ข้ามีหรือจะไม่อยากแต่งงานกับเจ้า ต่อให้ตบแต่งพระชายาซื่อจื่อก็คงเหมือนกับในวันนี้ล่ะ” จวินหย่วนโยวปลอบ

“ข้ารู้ว่าซื่อจื่อชอบข้าที่สุดเลย” หยุนถิงบอก ยื่นมือออกมากอดจวินหย่วนโยวเอาดื้อๆ

ผู้คนที่มาร่วมงานพากันงงเป็นไก่ตาแตก จวินซื่อจื่อผู้นี้ขึ้นชื่อเรื่องรักสะอาด ไม่เคยยอมให้สตรีเข้าใกล้ หยุนถิงผู้นี้หาเรื่องตายรึ

ก่อนหน้านี้ชาวบ้านมากมายเพียงแค่เคยได้ยินว่า จวินซื่อจื่ออุ้มหยุนถิงออกจากหอชุนเฟิง แต่ไม่เคยได้เห็นกับตา ตอนนี้เห็นจวินหย่วนโยวมิได้ผลักหยุนถิงออก สตรีคนอื่นในที่นั้นใจแตกสลายไปตามๆกัน

จวินหย่วนโยวมือหนึ่งโอบเอวหยุนถิง ก้มหัวลงจุมพิตที่หน้าผากนางแผ่วเบา ประหนึ่งตบหน้าทุกคนในที่นั้น

คนพวกนั้นที่ก่อนหน้านี้รังเกียจ เหยียดหยามหยุนถิง พอเห็นภาพนี้พากันมองอึ้งไปเลย

ใบหน้าอัปลักษณ์เหลือคณานั่น จวินซื่อจื่อกลับจุมพิตลงไปได้ นี่มันต้องรสนิยมแปลกขนาดไหน

จวินหย่วนโยวเพียงแค่จุมพิตผิวเผิน ก็ยืดตัวลง “เมื่อครู่เจ้าบอกว่า ใครรังแกเจ้านะ?”

“เขา” หยุนถิงชี้ไปที่โม่ฉือชิง

เมื่อครู่ตอนจวินหย่วนโยวฟื้นขึ้นมา คนรับใช้ก็บอกเรื่องที่ขบวนเจ้าสาวเจอม้าคลั่งทำตกใจระหว่างทาง คนปกติไม่มีทางกล้าทำม้าของจวนซื่อจื่อตกใจบ้าคลั่งแน่ ตอนนี้มาเจอโม่ฉือชิง จวินหย่วนโยวก็เดาได้แล้ว

“องครักษ์เงามังกรอยู่ไหน?” จวินหย่วนโยวตะคอกดังออกมา

ท่ามกลางผู้คน เงาร่างหลายสิบร่างพร้อมใจกันปรากฏตัวจากทุกสารทิศ ทั้งหมดล้วนใส่ชุดดำ ใส่หน้ากากมังกรสีดำ แต่ละคนแผ่รังสีแกร่งกล้า วินาทีที่พวกเขาปรากฏตัว ทั่วทั้งจวนซื่อจื่อพากันเงียบกริบ

เหล่าองครักษ์เงามังกรต่างวิ่งเข้ามาคารวะจวินหย่วนโยว

ทุกคนพากันอึ้งกิมกี่ ว่ากันว่าจวินซื่อจื่อมีองครักษ์เงามังกรกองหนึ่ง แต่ละคนฝีมือร้ายกาจ สามารถสู้หนึ่งต่อร้อย ตอนนั้นทีฮ่องเต้คนก่อนพึ่งขึ้นครองราชย์ไม่นาน ศึกนอกศึกในไม่ขาด ราชสำนักระส่ำระสาย อีกสามแคว้นยังมารุกรานเมืองหลวง แคว้นต้าเยียนเรียกรวมพลกองทหารไม่ทัน เป็นองครักษ์เงามังกรที่สู้รบกับศัตรูอย่างหนึ่งต่อร้อย ไม่กริ่งเกรงความเป็นตาย คุ้มครองฮ่องเต้คนก่อนและเมืองหลวงเอาไว้ได้ ขับไล่กองทัพศัตรูอีกสามแคว้นที่มารุกรานกลับไปได้ ศึกเดียวชื่อเสียงระบือไกลนับจากนั้น

พวกเขาไม่เพียงเป็นองครักษ์เงา ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นวีรบุรุษที่ช่วยแคว้นต้าเยียนจากความทุกข์ทรมาน เป็นเทพสงครามในใจของทุกคน

เพราะอย่างนี้องครักษ์เงามังกรจึงได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้คนก่อนว่าเป็นองครักษ์ลับอันดับหนึ่งแห่งราชวงศ์แคว้นต้าเยียน มีอำนาจสั่งการเหนือกองทัพจักรพรรดิทั้งหมด ไม่ขึ้นตรงต่อราชสำนัก และไม่สังกัดอยู่ในอำนาจใดๆ รับคำสั่งจากจวินหย่วนโยวแต่เพียงผู้เดียว

นี่ก็เป็นสาเหตุว่า ต่อให้จวินหย่วนโยวจะอายุไม่ยืน แต่ทำไมฮ่องเต้และฮองเฮากลับไม่กล้าแตะต้องเขา และยังไว้หน้าเขาไม่น้อย

“ซื่อจื่อมีอันใดจะสั่งการขอรับ?” หลงยีถาม

“ถอดเสื้อผ้าองค์ชายสี่ทั้งหมดแล้วโยนให้ไปเดินวนบนถนน หากไม่ครบสามรอบ ห้ามปล่อยคน!” จวินหย่วนโยวตะคอกสั่ง

“ขอรับ” หลงยีเดินไปทางโม่ฉือชิง จะพาตัวเขาไป

“ซื่อจื่อท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้ จะอย่างไรเขาก็เป็นองค์ชายสี่ ท่านลบหลู่เขาเช่นนี้ดูจะเกินไปสักหน่อย” เฉียวเย็นจือออกเสียงห้าม