จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 195

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะพยายามสุดความสามารถ” หยุนถิงตอบกลับอย่างนอบน้อม จากนั้นรีบจับชีพจรให้แก่เป่ยหมิงฉี่

ผ่านไปสักพัก หยุนถิงจึงได้ละสายตากลับมาแล้วหันมาตรวจดูดวงตาเป่ยหมิงฉี่ กล่าวว่า “เป่ยหมิงไท่จื่อถูกพิษร้ายแรงยิ่งนัก จำเป็นต้องได้รับการล้างกระเพาะอย่างรวดเร็ว ที่นี่มีคนมากมาย ข้าคิดว่าผู้ร้ายคงจะยังอยู่ในกลุ่มฝูงชน พาเขากลับไปที่ห้องเพื่อทำการรักษาเถอะ”

“หยุนถิง เจ้ากล่าวเช่นนี้หมายความว่าเจ้าสามารถรักษาเป่ยหมิงไท่จื่อได้งั้นหรือ?” ฮ่องเต้เอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

“เรื่องนี้หม่อมฉันยังมิอาจตอบตกลงได้ ลองดูก่อนก็ไม่สาย” หยุนถิงตอบตามความจริง

“เจ้ากล่าวคำใดออกมากัน ท่านผู้นี้คือองค์รัชทายาทของแคว้นเป่ยลี่ของเรา เหตุใดเจ้าจึงเอ่ยวาจาว่าองค์รัชทายาทเป็นม้าตาย!” องครักษ์คนหนึ่งโต้เถียงกลับด้วยความมิพึงพอใจ

“หากเจ้าคิดว่าข้ากล่าวได้มิถูกต้อง เจ้าก็มารักษาเอง” หยุนถิงตอบกลับเพียงประโยคหนึ่ง แต่องครักษ์ผู้นั้นก็มิกล้าเถียง

หากเขามีวิธีรักษา จะต้องรอถึงบัดนี้เชียวหรือ?

“ยังมัวตกตะลึงทำไมเล่า รีบพาเขาพยุงเข้าไปข้างในเร็ว ต่อให้รักษาถูๆ ไถๆ ก็คงดีกว่านอนรอความตายกระมัง!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ส่งเสียงหึๆ ออกมา

เหล่าองครักษ์มิกล้ารีรอ พวกเขาหามร่างเป่ยหมิงฉี่เดินตรงเข้าไปด้านในโดยมีหยุนถิงตามติด

จวินหย่วนโยวลุกขึ้นเดินออกไปจากที่นั่นเช่นกัน เขามิวางใจที่จะปล่อยให้หยุนถิงเข้าไปเพียงลำพัง

สีหน้าของโม่ฉือหานดูเยือกเย็น เขามิสนใจแม้แต่น้อยว่าเป่ยหมิงไท่จื่อจะเป็นหรือตาย เพราะมันมิเกี่ยวอันใดกับเขา บัดนี้ตัวเขา ได้คืนสู่ความเป็นชายแท้ ในค่ำคืนนี้เขาจะต้องสนุกสนานไปกับมันอีกอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อซ่างกวนหรูเห็นหยุนถิงเดินทางออกไป แววตาของนางก็เผยถึงความพึงพอใจยิ่งนัก นางต้องการบีบบังคับให้หยุนถิงจากไปเช่นนี้ เพราะรางวัลชนะเลิศจะได้กลายตกเป็นของนาง

ภายในห้อง

หยุนถิงมองไปทางจวินหย่วนโยว “ซื่อจื่อ รบกวนเจ้าช่วยเฝ้าอยู่ด้านนอกให้ข้าหน่อย มิว่าจะได้ยินเสียงใดก็ตาม ข้ามิอนุญาตให้ใครเข้ามารบกวนทั้งสิ้น”

“อืม” จวินหย่วนโยวรีบเดินออกไปเฝ้าอยู่ด้านนอกประตูและมิลืมที่จะปิดประตูลงด้วย

หลิงเฟิงและรั่วจิ่งราวกับเทวดาผู้เฝ้าประตูยืนอยู่ที่ปากประตูทั้งสองข้าง ส่วนคนอื่นๆ ตกใจเสียจนถอยหลังออกไปหลายก้าว มิมีใครกล้ากล้าออกมาด้านหน้าเลย

เริ่นเซวียนเอ๋อร์เห็นดังนั้นก็มิได้กล่าวสิ่งใด ได้แต่หันหลังเดินไป

ภายในห้อง หยุนถิงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังว่า “เป่ยหมิงฉี่ หากเจ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อละก็ เจ้าต้องให้ความร่วมมือกับข้า มิเช่นนั้นเวลาอีกมิถึงครึ่งเล่มธูป เจ้าก็จะเจ็บปวดเสียจนสิ้นใจตาย ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ช่วยเจ้ามิได้

เป่ยหมิงฉี่มิอาจเอ่ยสิ่งใดออกมาได้ ร่างกายของเขาเกร็งไปทั่ว เจ็บปวดอย่างยากจะพรรณนา ได้แต่พยักหน้าตอบรับ

ในเวลานี้หยุนถิงเองก็มิอาจสนใจเรื่องต่างๆ ได้มากนัก นางรีบหยิบอุปกรณ์ออกมาจากในมิติซึ่งใช้สำหรับการล้างกระเพาะลำไส้ และยังมีเข็มเงินและยาล้างพิษ

นางฝังเข็มลงไปในจุดฝังเข็มต่างๆ ตามร่างกายของเขา เป่ยหมิงฉี่ที่ดูปวดร้าวจึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

หยุนถิงให้เขาดื่มยาล้างพิษถ้วยนี้ลงไป ยานั้นทั้งรสชาติและกลิ่นน่าสะอิดสะเอียน แต่เพื่อที่จะมีชีวิตรอด เป่ยหมิงฉี่จึงทำได้เพียงกลั้นใจดื่มมันเข้าไปจนหมด แต่ก็อาเจียนออกมา รวมถึงอาหารกลางวันที่รับประทานเข้าไปก็ได้อาเจียนออกมาด้วย

เป่ยหมิงฉี่เอนกายพิงไปที่เตียงด้วยท่าทางอิดโรย หยุนถิงล้างกระเพาะให้แก่เขาอีกครั้ง ทำเอาเสียเขาสะอิดสะเอียนจนอาเจียนออกมาอีกครั้งใหญ่ แทบจะอาเจียนเอาถุงน้ำดีออกมาด้วยหยุนถิงจึงได้หยุดลง แล้วให้เขาดื่มยา

เหตุการณ์เป็นไปเช่นนี้เรื่อยๆ เป่ยหมิงฉี่ทรมานเสียจนมิรู้จะเอ่ยอย่างไรดี เขาหายใจรวยริน หากมิใช่เพราะเรื่องเริ่นเซวียนเอ๋อร์กล่าวว่านางมิอาจช่วยเขาได้ เป่ยหมิงฉี่คงเข้าใจว่าหยุนถิงคิดอยากจะแก้แค้นตน

บริเวณหน้าต่างข้างหลังห้อง เริ่นเซวียนเอ๋อร์แอบย่องเข้ามา นางอยากจะเห็นว่าหยุนถิงช่วยรักษาอาการของเป่ยหมิงฉี่อย่างไร ปรากฏว่าเมื่อหน้าต่างตรงนั้นถูกแง้มออกมาเพียงเล็กน้อย หยุนถิงก็ได้ปาเข็มเงินเล่มหนึ่งไปทันที

“อ๊าก!” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตกใจสะดุ้งโหยง นางค่อยๆ เปิดหน้าต่างออกอย่างเคอะเขิน แล้วยิ้มขึ้นว่า “ข้าเพียงเดินทางมาดูเท่านั้น มิรู้ว่าเจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยได้หรือไม่”

“เข้ามาเถอะ ช่วยข้าจับตัวเขาไว้หน่อย” หยุนถิงกล่าว

“ได้เลย” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ รีบกระโจนเข้ามาด้านในทันที มือทั้งสองข้างของนางกดร่างเป่ยหมิงฉี่เอาไว้อย่างแรง

หยุนถิงฝังเข็มลงไป ทำให้เป่ยหมิงฉี่ร้องออกมาอย่างโหยหวน สีหน้าของเริ่นเซวียนเอ๋อร์ตึงเครียด “จุดฝังเข็มนั้นคือจุดมรณะ เจ้ารู้ทักษะการรักษาจริงหรือ?”