จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 203

จวินหย่วนโยวได้ยินคำพูดประโยคนี้ คนทั้งคนตะลึงงันไป “หยุนถิง เจ้าไม่รู้จักข้าจริงหรือ คงไม่ได้สูญเสียความทรงจำไปหรอกใช่ไหม?”

หยุนถิงมองไปทางเขาอย่างไร้เดียงสา “ทำไมข้าต้องรู้จักท่านด้วย?”

ทีนี้ใบหน้าของจวินหย่วนโยวตึงเครียดขึ้นมาแล้ว หัวใจทั้งดวงกระชากตึงไปหมด “หลิงเฟิง รีบไปเชิญเริ่นเซวียนเอ๋อร์มาทันที”

“ขอรับ” หลิงเฟิงที่อยู่ด้านนอกรีบออกไปทันที

“ไม่ต้องแล้ว ซื่อจื่อ ข้าก็แค่แกล้งหยอกท่านเล่นเท่านั้น ข้าไม่ได้สูญเสียความทรงจำ” จู่ๆหยุนถิงก็หัวเราะออกมา

จวินหย่วนโยวรู้สึกประหลาดใจทันที จากนั้นใบหน้าก็ยิ่งดำมืดน่าเกลียดเข้าไปอีก “เรื่องแบบนี้จะเอามาล้อเล่นได้อย่างไร เจ้าจะทำให้ข้าตกใจตายหรือ แค่กๆ-----”

เมื่อหยุนถิงเห็นเขาไอขึ้นมาอย่างรุนแรง ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที “ซื่อจื่อข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าไม่แกล้งหยอกท่านอีกแล้ว ท่านอย่าตื่นเต้นเกินไป”

นางกำลังคิดจะลุกขึ้นมาตบหลังให้กับจวินหย่วนโยว แต่แล้วกลับไปดึงบาดแผลที่อยู่บนร่างกาย เจ็บจนนางต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง

ทันทีที่จวินหย่วนโยวเห็นใบหน้าของหยุนถิงขมวดกันเป็นก้อน ก็รู้สึกเอ็นดูสงสารอย่างมาก “อย่าขยับ บาดแผลภายนอกบนร่างกายของเจ้าสาหัสมาก ช่วงสองสามวันนี้ห้ามลุกขึ้นจากเตียง ไม่อยากพิการก็พักฟื้นดีๆ”

หยุนถิงถึงนึกขึ้นมาได้ว่า นางถูกผู้ชายสวมหน้ากากสีเงินคนนั้นไล่ล่า ตอนนั้นคนผู้นั้นต้องการจะกำจัดนางให้สิ้นซาก โชคดีที่นางตอบสนองได้เร็วมากพอ มิเช่นนั้นคงจะต้องถูกหั่นเป็นชิ้นๆแน่นอน

“ทราบแล้ว ซื่อจื่อ”

จวินหย่วนโยวเห็นนางพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบสั่งให้หลิงเฟิงไปยกอาหารมาทันที

จวินหย่วนโยวประคองหยุนถิงลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นก็ป้อนโจ๊กอ่อนๆให้นางกินมากมาย หยุนถิงถึงได้รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมา

“ขอบคุณซื่อจื่อมาก ข้าอยากจะลุกขึ้นมาเดินหน่อย” หยุนถิงนอนจนรู้สึกเมื่อยหลังไปหมดแล้ว

“ไม่ได้ เจ้าบาดเจ็บสาหัสเกินไป เมื่อยมากข้าจะช่วยนวดให้เจ้า” จวินหย่วนโยวยื่นมือมา ตั้งใจหลีกเลี่ยงบาดแผลของหยุนถิง บีบนวดให้นางอย่างอ่อนโยน

มองดูซื่อจื่อที่จริงจังเช่นนี้ รู้สึกถึงแรงกำลังที่อ่อนโยนของเขา ในใจของหยุนถิงรู้สึกอบอุ่น เงยหน้าขึ้นมาแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ จูบไปที่แก้มของจวินหย่วนโยว

“ซื่อจื่อ ช่างดีจริงๆที่ยังได้พบท่านอีก ข้านึกว่าตัวเองจะไม่-----”

คำพูดของหยุนถิงยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกจวินหย่วนโยวใช้ริมฝีปากปิดปากของนางเอาไว้

นาทีนี้ รู้สึกถึงริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของหยุนถิง กลิ่นสดชื่นที่คุ้นเคย จวินหย่วนโยวถึงได้รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นอยู่

ฟ้าเท่านั้นที่รู้ว่า ช่วงเวลาที่หยุนถิงหมดสติไป จวินหย่วนโยวรู้สึกหวาดกลัวมากแค่ไหน เป็นห่วงมากเพียงใด กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง ดีที่ได้ยาที่หลิ่วเฟยทิ้งเอาไว้ให้เม็ดนั้น ในที่สุดนางก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

ในนาทีนี้ จวินหย่วนโยวอยากจะใช้แรงอย่างบ้าคลั่งมากแท้ๆ แต่เมื่อนึกถึงบาดแผลของหยุนถิงแล้ว จวินหย่วนโยวก็อดทนเอาไว้ อาลัยอาวรณ์รักอย่างอ่อนโยน ระมัดระวังอย่างมาก

หยุนถิงรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของจวินซื่อจื่อ หัวใจทั้งดวงเต้นระรัวขึ้นมา หัวใจถูกหลอมละลายไปหมดแล้ว

ตอนนั้นสถานการณ์คับขัน หยุนถิงคิดว่าตัวเองจะไม่ได้พบจวินหย่วนโยวอีกแล้ว ในตอนที่นางหายใจรวยริน สิ่งเดียวที่นึกถึงก็คือการได้พบกับจวินหย่วนโยวอีกครั้งหนึ่ง

ในเวลานั้น หยุนถิงถึงได้รู้ว่าจวินหย่วนโยวเข้ามาอยู่ในใจของตัวเองนานแล้ว เป็นสิ่งสำคัญที่ไร้ที่เปรียบ ไม่มีอะไรมาแทนที่ได้

เวลานี้ได้พบกับจวินหย่วนโยว ได้กลิ่นลมหายใจที่คุ้นเคยบนตัวของเขา หยุนถิงรู้สึกซาบซึ้งใจ และตื่นเต้นอย่างมาก

นางยกใบหน้าเล็กขึ้นมา ตอบรับจูบของเขา

ทั้งสองคนตอบสนองซึ่งกันและกัน หัวใจสองดวงเข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่จำเป็นต้องพูดออกมา เรือนที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยความอบอุ่น หลังจากผ่านไปนานพักใหญ่ จวินหย่วนโยวถึงได้จบการจูบที่ยาวนานนี้ลง

หากไม่ใช่เพราะเป็นห่วงสุขภาพของหยุนถิง จวินหย่วนโยวอยากจะรักกับหยุนถิงทันทีจริงๆ

“ทำไมถึงยังฝึกกลั้นหายใจแล้วหายใจเข้าอีกครั้งไม่เป็นอีก?” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยความเอ็นดูสงสาร

แก้มของหยุนถิงแดงระเรื่อ เขินอายอย่างยิ่ง “ซื่อจื่อห้ามท่านพูดเรื่องนี้อีก”