จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 204

“พวกเจ้าได้ยินหรือยัง สำนักราตรีองค์กรมือสังหารอันดับหนึ่งในยุทธภพถึงกับถูกคนกวาดล้างในชั่วข้ามคืน ยังถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน นี่เป็นเรื่องที่น่าตกตะลึงจริงๆ” คนคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้นมา

“ก็นั่นน่ะสิ สำนักราตรีก่อตั้งมาสิบกว่าปีแล้ว ถึงกับถูกกวาดล้างในชั่วข้ามคืน ก็ไม่รู้ว่าใครที่มีกองกำลังแข็งแกร่งขนาดนี้ นี่มันเป็นการปลิดชีพในระยะเวลาอันสั้นชัดๆ

“ได้ยินมาว่าทั่วทั้งสำนักราตรีเลือดหลั่งเป็นแม่น้ำ แม้แต่พื้นดินที่อยู่ห่างออกไปสิบกว่าลี้ก็ยังถูกย้อมไปด้วยสีเลือด”

“นี่ต้องไปล่วงเกินคนใหญ่คนโตแน่นอน คนทั่วไปไหนเลยจะกล้าโอหังกับสำนักราตรี”

“พวกเจ้าจำได้หรือไม่ เมื่อวานฟู่ซื่อจื่อวิ่งกลับมาบอกว่า หยุนถิงถูกคนของสำนักราตรีสังหาร คืออยู่ที่หลังเขา”

“ตอนนั้นข้าก็ได้ยินเช่นกัน ตอนที่จวินซื่อจื่ออุ้มคุณหนูหยุนกลับมาทั่วทั้งตัวของนางเต็มไปด้วยเลือด คนทั้งคนหมดสติไป ซื่อจื่อคงไม่ได้เป็นคนลงมือหรอกใช่ไหม”

“ซื่อจื่อโปรดปรานคุณหนูหยุนคนเดียว มองดูผู้หญิงของตัวเองถูกทำร้ายขนาดนั้น เป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ไม่สามารถอดทนได้ทั้งนั้น นับประสาอะไรกับจวินซื่อจื่อ เขาเป็นถึงคนที่มีองครักษ์เงามังกร ทั่วทั้งใต้หล้าแห่งนี้นอกจากองครักษ์เงามังกรแล้วยังมีใครที่มีกำลังและความสามารถขนาดนี้ได้อีก”

ทุกคนฮือฮาขึ้นมาทันที พากันกระซิบวิพากษ์วิจารณ์ ยิ่งพูดก็ยิ่งเชื่อว่าจวินซื่อจื่อเป็นคนลงมือ นาทีนี้ทุกคนต่างก็รู้สึกนับถือจวินหย่วนโยวจนอยากจะก้มกราบ รู้สึกนับถือองครักษ์เงามังกรมากยิ่งขึ้น

สิบกว่าปีก่อน แคว้นต้าเหยียนถูกสามแคว้นร่วมมือกันมารุกราน องครักษ์เงามังกรนี่แหละที่ต่อสู้กับศัตรูหนึ่งต่อร้อย เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องแคว้นต้าเหยียน หลังจากผ่านไปหลายปี ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นความสง่างามขององครักษ์เงามังกรอีกครั้ง มันช่างทำให้คนรู้สึกตกตะลึงจริงๆ

ขณะเดียวกันทุกคนก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น อย่าได้รนหาที่ตายไปล่วงเกินคุณหนูหยุนเด็ดขาด มิเช่นนั้นคำพูดเพียงคำเดียวของเขาก็ทำลายล้างองค์กรของเจ้าแล้ว

ซ่างกวนหรูเดินผ่าน ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคนเข้าพอดี คนทั้งคนของนางสีหน้าซีดขาว มือที่จับผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมกระชับแน่นขึ้นมาในทันใด

บัดซบ จวินหย่วนโยวถึงกับลงมือกับสำนักราตรีเพื่อหยุนถิง แถมยังกวาดล้างทั่วทั้งสำนักราตรีภายในชั่วข้ามคืน เขาถึงกับโหดเหี้ยมและเด็ดขาดเช่นนี้ ถ้าหากให้ท่านพ่อรู้ว่า ตัวเองทำให้สำนักราตรีถูกกวาดล้างจนสิ้นซาก ซ่างกวนหรูไม่กล้าจินตนาการถึงผลลัพธ์เช่นนั้นเลย

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป?” สาวใช้สอบถามอย่างใสซื่อ

แววตาของซ่างกวนหรูลุกลน แต่กลับฝืนสงบสติอารมณ์ “ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย เรากลับกันก่อนเถอะ”

กลับไปถึงห้อง ซ่างกวนหรูก็รีบเก็บของ เดินทางกลับเมืองหลวงทันที ตอนที่รถม้าของนางจากไป ซวนอ๋องย่อมรู้อยู่แล้ว ไม่ได้ให้คนขวางเอาไว้

ถึงแม้ว่าโม่เหลิ่งเหยียนก็พอจะคาดเดาได้ประมาณหนึ่งแล้ว แต่ซ่างกวนหรูเป็นลูกสาวของเฉิงเซี่ยงฝ่ายซ้าย ตอนนี้สำนักราตรีก็ถูกเผาจนวอดวายไปหมดแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งจะยังสามารถทำอะไรได้อีก

บางทีการให้นางจากไป ถึงจะวิธีที่ดีที่สุดในการวางแผนระยะยาวเพื่อให้ได้ผลประโยชน์ที่มากยิ่งกว่า

โม่เหลิ่งเหยียนก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่า จวินหย่วนโยวจะส่งองครักษ์เงามังกรไปทำลายล้างสำนักราตรี ดูท่าเขาไม่ได้แค่ใส่ใจหยุนถิงธรรมดาแล้ว

ฮ่องเต้ย่อมได้ยินเรื่องที่สำนักราตรีถูกทำลายล้างอยู่แล้ว เขาไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับอารมณ์ดีอย่างมาก

ยุทธภพกับราชสำนักไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หากกำลังของยุทธภพแข็งแกร่งเกินไป คุกคามถึงราชสำนัก เช่นนั้นสำหรับฮ่องเต้แล้วย่อมไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน

“ฝ่าบาท จู่ๆสำนักราตรีก็ถูกทำลายล้าง ไม่รู้ว่าเป็นการกระทำของผู้ใด?” เหมยเฟยถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ยังจะมีใครได้ ผู้หญิงของตัวเองถูกทำร้ายขนาดนี้ จวินหย่วนโยวไหนเลยจะยอมอดทนได้ คิดไม่ถึงว่าหลังจากผ่านไปหลายปีองครักษ์เงามังกรยังฉลาดเฉียบแหลมและมีความสามารถเหมือนในอดีต” ฮ่องเต้ทอดถอนใจ

“ฝ่าบาททรงปรีชาชาญ ความรักที่จวินซื่อจื่อมีต่อคุณหนูหยุน ทำให้คนประทับใจยิ่งนัก จวินซื่อจื่อก็ซื่อสัตย์และภักดีต่อฝ่าบาทเช่นกัน แบ่งเบาความกังวลของฝ่าบาทได้พอดี” เหมยเฟยเอ่ยปาก

“เป็นเช่นนี้จริงๆ” ฮ่องเต้หัวเราะออกมา

ในเรือนของทางด้านนี้ จนกระทั่งเที่ยงวันของวันรุ่งขึ้นหยุนถิงถึงได้ตื่นขึ้นมา ครั้งนี้ร่างกายมีเรี่ยวแรงขึ้นมามากแล้ว นางดื่มสารอาหารไปอีกสองขวด บาดแผลบนร่างกายก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นแล้ว

“นังหนู เจ้าตื่นได้สักที” ท่านลั่วทอดถอนใจ

เขาถูกรั่วจิ่งพามากลางดึก เมื่อเห็นบาดแผลทั่วร่างกายของหยุนถิง ท่านลั่วก็ยังสะดุ้งตกใจ ดีที่เจ้าหนุ่มจวินบอกว่านางตื่นขึ้นมาแล้ว และนอนหลับไปอีกครั้ง

ในคืนนี้ ท่านลั่วก็ไม่ได้กลับไปนอน ก็เฝ้าอยู่ด้วยเช่นกัน กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนังหนูคนนี้ อย่างไรเสียนางก็เป็นคนที่เจ้าหนุ่มจวินวางเอาไว้บนสุดของหัวใจ