จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 213

ทางด้านนี้ หลังจากที่อนุภรรยากลับไปแล้วก็ได้ใจอย่างยิ่ง นางวางยาพิษในหม้อดินของฮูหยินโดยไม่มีใครสังเกต ถึงแม้จะไม่ทำให้ถึงตายในทันที แต่กลับทำให้เจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออีก

พิษนั่นนางซื้อมาในราคามหาศาลโดยเฉพาะ ไร้สีไร้กลิ่น แม้แต่เครื่องเงินก็ตรวจไม่พบ ดังนั้นใช้ฆ่าคนจึงเหมาะสมมากที่สุด

เมื่อนึกถึงฮูหยินดื่มโจ๊กลูกเดือยนั่นแล้ว เจ็บปวดแทบเป็นแทบตายแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหากเด็กคนนั้นกินนมของฮูหยิน จะไม่ตายทั้งเป็นไปด้วยหรอกหรือ อนุภรรยาก็รู้สึกสดชื่นสบายอารมณ์ขึ้นมาในทันใด

เพียงแต่ว่านางได้ใจไม่นานนัก จู่ๆประตูห้องก็ถูกคนถีบออก อนุภรรยาเห็นซวนอ๋องเดินเข้ามา ตกใจจนสีหน้าซีดขาว

นางคุกเข่าลงพื้นทันที “ข้าคำนับซวนอ๋อง ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมีอะไรจะสั่งการ?”

โม่เหลิ่งเหยียนไม่มีอารมณ์มาพูดไร้สาระกับนาง “คนมา เปิดปากของนางออก”

องครักษ์สองนายเข้ามาจากด้านนอก จับตัวอนุภรรยาเอาไว้ทันที

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องท่านจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้นะ ข้าคืออนุภรรยาของนายท่าน ถึงแม้ท่านจะไม่ชอบข้า ก็จะทำเช่นนี้ในจวนแม่ทัพไม่ได้?” อนุภรรยากล่าวด้วยความไม่พอใจ

“อย่าแต่เจ้าที่เป็นอนุภรรยาเลย แม้แต่โหวฉิงข้าก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา!” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวออกมาอย่างแสดงอำนาจ กรอกโจ๊กในหม้อโจ๊กลงไปในปากของนางโดยตรง

อนุภรรยาเห็นหม้อดินนั่น ก็ชะงักงันทันที นี่ไม่ใช่หม้อดินที่นางวางยาพิษหม้อนั้นหรอกหรือ?

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ หรือว่าซวนอ๋องรู้แล้วว่าตัวเองวางยาพิษ เป็นไปไม่ได้ นางทำได้อย่างแนบเนียนขนาดนั้น------

อนุภรรยาดิ้นรนอย่างสุดชีวิต อยากจะขอความช่วยเหลือ ปากกลับถูกคนปิดเอาไว้เจ็บแทบเป็นแทบตาย แต่นางก็ไม่มีเวลาสนใจแล้ว หันหน้าไปอีกทางอย่างสุดแรงเกิด ให้ตายอย่างไรก็ดื่มโจ๊กพวกนี้ไม่ได้ มิเช่นนั้นคนที่จะตายทั้งเป็นก็คือตัวเอง

ไหนเลยที่โม่เหลิ่งเหยียนจะให้โอกาสนางขัดขืน มือใหญ่บีบคอของนางเอาไว้ สีหน้าโหดเหี้ยมเย็นชา กรอกโจ๊กที่อยู่ในหม้อใส่ปากนาง

อนุภรรยาหวาดกลัวอย่างยิ่ง เจ็บปวดเหลือทน แต่ไหนเลยที่นางจะเป็นคู่ต่อสู้ซวนอ๋อง ถูกกรอกโจ๊กลูกเดือยไปจำนวนมาก

ด้านนอก โหวฉิงเข้ามาพร้อมกับบ่าวรับใช้ เห็นภาพฉากนี้เข้าก็ตกใจแทบแย่ “เหลิ่งเหยียนนี่เจ้ากำลังทำอะไร ถึงแม้ก่อนหน้านี้นางจะไม่รู้ความ เจ้าก็สั่งสอนนางไปแล้วไม่ใช่หรือ รีบหยุดเถอะ”

นัยน์ตาสีดำของโม่เหลิ่งเหยียนกวาดมองมาอย่างดุดันเย็นชา “นังแพศยาคนนี้ถึงกับวางยาพิษในโจ๊กที่พี่สาวดื่ม โชคดีถูกข้าพบเข้า ดังนั้นข้าก็เลยตอบโต้กลับในทำนองเดียวกัน”

โหวฉิงชะงักงัน มองมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ท่านบอกว่านางวางยาพิษฮูหยิน นี่มันเป็นไปได้อย่างไร ถึงแม้ในเวลาปกติโรวเอ๋อร์จะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่นางมีจิตใจงดงาม แม้แต่มดตัวหนึ่งยังไม่กล้าเหยียบตายด้วยซ้ำ?”

“โม่เหลิ่งเหยียนว่าท่านแก่จนเลอะเลือนไปแล้วจริงๆ” โม่เหลิ่งเหยียนตอบกลับมาอย่างแข็งกร้าว

“ท่านแม่ทัพ ซวนอ๋องไม่ได้พูดโกหก อนุภรรยาวางยาพิษจริงๆ” หยุนถิงเดินเข้ามาจากด้านนอก ผู้ที่ติดตามอยู่ด้านหลังก็คือคนของห้องครัว

โหวฉิงรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง “คุณหนูหยุนก็รู้หรือ?”

“ซวนอ๋องยกโจ๊กมาให้ข้าตรวจสอบ สงสัยว่าอนุภรรยาวางยาพิษฮูหยิน พิษนี่ประณีตและแยบยลอย่างมาก ไร้สีไร้กลิ่นเข็มเงินก็ตรวจไม่พบ แต่ก็ยังถูกข้าตรวจเจอจนได้ หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็ลองไปดูที่สระน้ำ ปลาคาร์ฟพวกนั้นกินโจ๊กพิษเข้าไปแล้วยังแหวกว่ายไปทั่วด้วยความเจ็บปวดอยู่เลย” หยุนถิงกล่าวตอบ

โหวฉิงตกตะลึงอย่างยิ่ง มองไปทางจวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านหลังของนาง เห็นเขาก็พยักหน้าเช่นกัน โหวฉิงก็รู้แล้วว่าซวนอ๋องไม่ได้พูดโกหก

“นายท่าน วันนี้ฮูหยินซูไปที่ห้องครัว แล้วตรวจดูอาหารการกินของฮูหยินโดยเฉพาะ ยังใช้ผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมเช็ดหม้อดินด้วย สั่งเราว่าต้องปรนนิบัติฮูหยินอย่างระมัดระวัง จากนั้นถึงได้จากไป” บ่าวรับใช้ที่รับผิดชอบต้มโจ๊กคนนั้นกล่าวตอบ

หากเวลานี้โหวฉิงยังไม่เข้าใจอีก เขาก็โง่เกินไปแล้ว