จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 219

เขาถูกโม่เหลิ่งเหยียนทำให้โกรธ ยังต้องไปขอบคุณเขา คิดอะไรดีๆอยู่น่ะ

“เจ้าขอบคุณหรือไม่ข้าก็ไม่ได้สนใจ เพียงแต่ว่าถ้าเจ้าตายไปข้าหมดคู่ต่อสู้แล้วรู้สึกน่าเบื่อเกินไปเท่านั้นแหละ” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวออกมาประโยคหนึ่ง

“เจ้าวางใจ ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าโอหังอวดดีคนเดียวหรอก” จวินหย่วนโยวเบะปาก

ถึงแม้ทั้งสองคนโต้เถียงกัน จะอึดอัดอย่างมาก แต่จวินหย่วนโยวกลับรู้สึกว่าโม่เหลิ่งเหยียนเจริญหูเจริญตากว่าโม่ฉือหานอย่างมาก

หยุนถิงประคองจวินหย่วนโยวกลับเข้าไปพักผ่อนในเรือน จากนั้นตัวเองก็ไปดูฮูหยิน เห็นอาการของนางดีมาก ถึงได้วางใจลงมา

“คุณหนูหยุน ท่านจะช่วยตั้งชื่อให้ลูกของข้าหน่อยได้ไหม ท่านคือผู้มีพระคุณของข้ากับลูก ดังนั้นข้าหารือกับนายท่าน อยากจะให้ท่านช่วยตั้งชื่อของลูก” ฮูหยินเอ่ยปาก

หยุนถิงรู้สึกประทับใจเล็กน้อย ชื่อของลูกคือความคาดหวังและความหวังของพ่อแม่ พวกเขายินดีให้ตัวเองเป็นคนตั้ง แสดงให้เห็นว่าเห็นนางเป็นคนในครอบครัวแล้ว

“ขอบคุณในความหวังดีของฮูหยิน แต่ข้าเกรงว่าจะตั้งได้ไม่ดี” หยุนถิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

“ไม่เป็นไร เจ้าก็คิดมาชื่อหนึ่งตามสบาย ถึงเวลาทุกคนค่อยช่วยกันพิจารณา” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวปลอบประโลม

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ความกดดันของหยุนถิงก็น้อยลงไปอย่างมาก “คนเก่งมีความสามารถไม่แสดงตน แต่เมื่อแสดงความสามารถออกมาเมื่อใดจะทำให้คนรอบข้างตกตะลึง ให้ชื่อว่าโหวอี้หมิงเป็นอย่างไร?”

“แสดงความสามารถออกมาเมื่อใดจะทำให้คนรอบข้างตกตะลึง ไม่เลว นายท่านให้ลูกชายของเราชื่ออี้หมิงเถอะ” ฮูหยินกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณคุณหนูหยุนมากที่ตั้งชื่อให้” โหวฉิงกล่าวขอบคุณ

“ท่านแม่ทัพกับฮูหยินเกรงใจไปแล้ว พวกท่านไม่รังเกียจก็พอ พูดตามความจริงนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าตั้งชื่อให้คนอื่น” หยุนถิงกล่าวอย่างเขินอาย

“คุณหนูหยุนมีพรสวรรค์น่าทึ่ง ชื่อที่ดีเช่นนี้เป็นวาสนาสำหรับอี้หมิงของเราจริงๆ คุณหนูหยุนถ่อมตนไปแล้ว” ฮูหยินรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่ง

“เมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะมอบของขวัญให้กับอี้หมิงตัวน้อย” หยุนถิงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบขวดเครื่องเคลือบออกมา

“นี่คืออะไร?” โม่เหลิ่งเหยียนถาม

“นี่คือยาเม็ดแก้พิษที่ข้ากลั่นขึ้นมาเอง ยาแก้พิษหลอดเก็บรักษายาก ดังนั้นข้าจึงสังเคราะห์ให้มันกลายเป็นยาเม็ด สามารถแก้พิษเป็นร้อยชนิด ถือเป็นของขวัญในการพบกับ” หยุนถิงกล่าวอธิบาย

โหวฉิงเต็มไปด้วยความกระดากอาย “เช่นนี้ก็เกรงใจแย่ คุณหนูหยุนท่านตั้งชื่อให้ก็ดีมากแล้ว ยังจะรับของขวัญของท่านได้อย่างไร”

“รับเอาไว้เถอะ ยาเม็ดที่ล้ำค่าเช่นนี้คุณหนูหยุนไม่ให้ใครง่ายๆหรอกนะ บางทีอนาคตอาจต้องใช้ก็ได้” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าว

“ขอบคุณคุณหนูหยุนมาก หากวันหน้าคุณหนูหยุนมีอะไรให้จวนแม่ทัพภักดีรับใช้ สามารถเอ่ยปากได้เลย ข้าโหวฉิงจะบุกน้ำลุยไฟ ไม่มีปฏิเสธแน่นอน” โหวฉิงรับมา และกล่าวด้วยความซาบซึ้ง

“ตกลง น้ำใจของท่านแม่ทัพข้าจะจำเอาไว้” หยุนถิงกล่าวตอบ แล้วก็กำชับเรื่องที่ฮูหยินต้องระวังอีกเล็กน้อยถึงได้จากไป

หยุนถิงออกมาจากลานก็ไปที่ห้องครัว คิดว่าเมื่อครู่นี้ซื่อจื่อกระอักเลือด จะต้มโจ๊กสมุนไพรให้เขากินหน่อย แต่แล้วนางเพิ่งเดินได้ไม่ไกลเท่าไหร่ ก็เจอกับโม่ฉือหาน ตามหลอกหลอนไปทุกที่จริงๆ

ชุดคลุมสีดำทั้งชุดยิ่งเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาหยิ่งทะนงและเย็นชาใบนั้น สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย โม่ฉือหานในเวลานี้สีหน้าเย็นยะเยือก นัยน์ตาสีดำจับจ้องหยุนถิงเอาไว้อย่างดุร้าย

ทันทีที่หยุนถิงเห็นเขา ก็ไม่อยากจะไปที่ห้องครัวแล้ว หันหลังก็เดินกลับทันที

โม่ฉือหานเห็นนางไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตา ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ได้ยินผู้ใต้บังคับบอกว่านางไปที่ลานของฮูหยินคนเดียว โม่ฉือหานตั้งใจรออยู่ที่นี่โดยเฉพาะ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหยุนถิงจะไม่สนใจตัวเองเลย

“หยุนถิง เจ้าตาบอดหรือ ไม่เห็นว่าข้าอยู่ที่นี่หรือ?” โม่ฉือหานกล่าวด้วยความโกรธ

หยุนถิงถึงได้หยุดฝีเท้าลง หันหน้ามองไปทางเขา “เพราะข้าเห็นหลีอ๋องนั่นแหละ ดังนั้นถึงได้จะเดินกลับไป”

“บัดซบ ตกลงต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะขายยาให้ข้า?” โม่ฉือหานซักไซ้