จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 220

“โจ๊กสมุนไพร วันนี้ซื่อจื่อเพิ่งกระอักเลือดการบำบัดด้วยอาหารได้ผลดีที่สุด ซวนอ๋องจะลองชิมหน่อยไหม กินสิ่งนี้ในระยะยาวสามารถทำให้ร่างกายแข็งแรงได้?” หยุนถิงถาม

“เช่นนั้นก็ลองดูสักถ้วยหนึ่งเถอะ” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวตอบ

เขาเกลียดกลิ่นของยาสมุนไพรมากที่สุดมาโดยตลอด แต่ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้พูดออกมาเช่นนี้

“ตกลง” หยุนถิงรอต้มเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ตักให้โม่เหลิ่งเหยียนหนึ่งถ้วย ถึงได้ยกหม้อนั่นไปหาจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวที่อยู่ในเรือนกำลังนอนพักผ่อนอยู่ เห็นหยุนถิงยกหม้อเดินเข้ามา “ทำไมถึงไปนานเช่นนี้?”

“ข้าไปดูฮูหยิน นางกับท่านแม่ทัพให้ข้าตั้งชื่อให้กับเจ้าหนูน้อย ข้าเลยบอกว่าให้ชื่อโหวอี้หมิง พวกเขาชอบมาก จากนั้นข้ากำลังจะไปต้มโจ๊กสมุนไพรที่ห้องครัว แต่แล้วระหว่างทางก็พบกับหลีอ๋อง ทำให้ล่าช้าไปเล็กน้อย” หยุนถิงกล่าวพอเป็นสังเขป

“โม่ฉือหานที่สมควรตายคนนี้ เขาได้ทำร้ายเจ้าหรือไม่?” จวินหย่วนโยวมองมาด้วยความเป็นห่วง

“ข้าไม่เป็นไร โชคดีที่ได้ซวนอ๋องให้ความช่วยเหลือ ยังมีหลงยีหลงเอ้อ เขาถูกข้าทำให้โกรธ และจากไปอย่างลนลาน”

จวินหย่วนโยวถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ต่อไปจะไปที่ไหนก็ให้หลงเอ้อหลงยีติดตามไปด้วยทุกย่างก้าว”

“รู้แล้ว ซื่อจื่ออย่าเป็นกังวลไปเลย รีบดื่มโจ๊กหน่อยเถอะ เมื่อครู่นี้ข้าก็เพิ่งตักให้ซวนอ๋องไปหนึ่งถ้วย”

สีหน้าของจวินหย่วนโยวที่เดิมทีผ่อนคลายไปแล้ว ดำมืดลงมาทันที “เจ้าตักให้โม่เหลิ่งเหยียนหนึ่งถ้วย?”

“ใช่แล้ว เมื่อครู่ดีที่เขาให้ความช่วยเหลือ เขาถามข้าว่าอร่อยไหม ข้าก็บอกว่าอร่อย จากนั้นก็ตักให้เขาหนึ่งถ้วย” หยุนถิงกล่าวอธิบาย

กำปั้นของจวินหย่วนโยวต่อยลงไปบนเตียง “โม่เหลิ่งเหยียนที่สมควรตายนี่ถึงกับกล้าชิงตัดหน้ากินโจ๊กสมุนไพรของข้า น่าชิงชังนัก”

สีหน้าของหยุนถิงตึงเครียด ทำไมนางถึงได้พูดไม่คิดเช่นนี้ หยุนถิงรีบตักโจ๊กยื่นไปอย่างรวดเร็ว “ซื่อจื่อ ท่านลองชิมดู”

จวินหย่วนโยวเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างเย่อหยิง “ไม่กิน”

“เพราะอะไร?”

“เจ้าให้โม่เหลิ่งเหยียนก่อน” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างเย็นชา

หยุนถิงทำหน้าหมดคำพูด “ซื่อจื่ออย่าใจแคบนักสิ คนอื่นเขาเพิ่งช่วยข้าไปเมื่อครู่ ขอโจ๊กกับข้าหนึ่งถ้วย ข้าคงปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหม”

“เรื่องนั้นข้าไม่สนใจ”

“ซื่อจื่อ ท่านเป็นเด็กดี เชื่อฟังที่สุดแล้ว ต้องไม่ทำให้ข้าลำบากใจเช่นนี้หรอกใช่ไหม” หยุนถิงกล่าวเกลี้ยกล่อม

“ข้าไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย อย่ามาใช้ไม้นี้”

“เช่นนั้นซื่อจื่อท่านต้องไม่หวังให้ข้าได้รับบาดเจ็บใช่ไหม คนอื่นเขาช่วยข้าเอาไว้นะ”

“เช่นนั้นจะเก็บหลงยีหลงเอ้อเอาไว้ทำไม ข้าจะไปลงโทษพวกเขาสองคนเดี๋ยวนี้ แม้แต่เจ้าก็ปกป้องเอาไว้ไม่ได้ มีพวกเขาไว้จะมีประโยชน์อะไร” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยความโกรธ

“อย่า ซื่อจื่อข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าจะไม่ตักโจ๊กให้ซวนอ๋องอีกแล้ว ท่านอย่าไประบายความโกรธกับหลงยีหลงเอ้อเลย พวกเขาก็ลงมือเช่นกัน มิเช่นนั้นหลีอ๋องจะจากไปด้วยความหดหู่และพ่ายแพ้เช่นนี้ได้อย่างไร”

จวินหย่วนโยวไม่พูดอะไรอีก มือใหญ่คว้าตัวหยุนถิงเข้ามาในอ้อมแขน ก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากของนาง

“ซื่อจื่อ โจ๊ก-----” หยุนถิงตกตะลึง

จวินหย่วนโยวรับถ้วยโจ๊กมาจากมือของนาง วางเอาไว้บนโต๊ะด้านข้างเตียง จากนั้นก็จูบอย่างเผด็จการไม่อนุญาตให้หยุนถิงขัดขืน

มันไม่เหมือนการจูบ แต่เป็นการลงโทษมากกว่า

จวินหย่วนโยวจูบอย่างใช้แรงเล็กน้อย มองดูหยุนถิงขมวดคิ้ว เขากลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย จงใจเพิ่มแรงกำลัง ต้องการจะลงโทษนางนั่นแหละ หยุนถิงจะได้รู้จักหลาบจำ

นางต้มโจ๊กสมุนไพรให้ตัวเอง ยังจะตักให้โม่เหลิ่งเหยียนก่อนหนึ่งถ้วย ไม่แน่ว่าเวลานี้โม่เหลิ่งเหยียนอาจกำลังได้ใจอยู่ก็ได้

หยุนถิงเจ็บจนใบหน้าเล็กขมวดกันเป็นก้อน สบตาเข้ากับนัยน์ตาสีดำที่เย็นชาและโกรธจัดคู่นั้นของจวินหย่วนโยว นาทีนี้นางเสียใจภายหลังแล้วจริงๆ