จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 223

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ซูกงกงมาที่จวนซื่อจื่อ โดยบอกว่าฝ่าบาททรงเรียกจวินซื่อจื่อ หยุนถิง และเริ่นเซวียนเอ๋อร์

ทั้งสามคนนั่งรถม้าไปที่พระราชวัง และทันทีที่มาถึงห้องโถงใหญ่ก็เห็นเป่ยหมิงฉี่อยู่ที่นั่น และจ้องมองพวกเขาด้วยความโกรธ

"ถวายบังคมฝ่าบาท"

"ถวายบังคมฝ่าบาท"จวินหย่วนโยวและหยุนถิงทำความเคารพ

"ถวายบังคมฝ่าบาทแคว้นต้าเยียน" เริ่นเซวียนเอ๋อร์ทำความเคารพเช่นกัน

"ลุกขึ้นกันเถอะ ข้าได้ยินเป่ยหมิงไท่จื่อบอกว่าพวกเจ้าไล่เขาออกจากจวนซื่อจื่อ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ" ฮ่องเต้บนที่นั่งสูงพูดอย่างเงียบ ๆ

"ที่แท้ก็มาที่นี่เพื่อฟ้องฮ่องเต้ต้าเยียน เป่ยหมิงฉี่่เจ้ายังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือไม่"เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดอย่างเหยีดหยาม

"ให้ตายเถอะ ทำไมข้าจะไม่ใช่ผู้ชายแล้ว จวินหย่วนโยวทำไมไล่แค่ข้าออกมา แล้วให้เจ้าอยู่ต่อได้" เป่ยหมิงฉี่่พูดด้วยความหัวร้อน

เขาถูกทหารสองคนหามออกจากจวนซื่อจื่อ มันน่าอายจริง ๆ ดังนั้นเขาถึงมาหาต้าเยียนฮ่องเต้เพื่อสะสางบัญชีด้วยโกรธ

"ในช่วงเทศกาลดอกท้อ องค์หญิงสามได้ฝังเข็มให้ฮูหยินของข้าที่บาดเจ็บสาหัส มีบุญคุณก็ต้องตอบแทน มีแค้นต้องชำระ ดังนั้นจึงตกลงที่จะให้นางอยู่ เป่ยหมิงไท่จื่อ ส่วนสาเหตุที่จวนซื่อจื่อไม่ต้อนรับเจ้า เจ้าคงรู้เหตุผลดี " จวินหย่วนโยวตอบกลับอย่างแข็งกร้าว

เป่ยหมิงฉี่่ย่อมรู้ว่า จวินหย่วนโยวกำลังพูดถึงเรื่องที่เขาซุ่มโจมตีของเขาที่สระน้ำพุร้อน ถ้าถูกคนอื่นรู้ว่าเข้าวุ่มโจมตีไม่สำเร็จกลับยังถูกวางยาพิษจนเคลื่อนไหวไม่ได้ อาเจียนและท้องร่วงเป็นเวลาสามวัน คงโดนคนอื่นหัวเราะจนฟันผุแน่

"ฝ่าบาท ซื่อจื่อสุขภาพร่างกายไม่ค่อยดีต้องการพักผ่อน ไม่เหมาะที่จะรับคนนอก เป่ยหมิงไท่จื่ออยู่ในวังจะสะดวกกว่า" หยุนถิงวางตัวดี

จากเดิมที่ฮ่องเต้สีหน้ามืดมน ค่อยผ่อนคลายเล็กน้อย "ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เป่ยหมิงไท่จื่อก็พักอยู่ในวังเถอะ"

เป่ยหมิงฉี่่ต้องการคัดค้าน เมื่อเห็นหยุนถิงเอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผม ก็ตัวสั่น จากนั้นก็ตกลงอย่างไม่เต็มใจ

"อีกห้าวันจะเป็นเทศกาลเรือมังกร ในเวลานั้นพระราชวังจะจัดงานฉลองสำหรับขนนางทั้งหลายและแขกทุกคน ปีนี้มีเป่ยหมิงไท่จื่อและองค์หญิงสามมาร่วมงาน มันจะต้องคึกคักอย่างแน่นอน ข้าคิดว่าเทศกาลเรือมังกรครั้งนี้จะให้หยุนถิงจัดงาน ไม่รู้เจ้าคิดอย่างไร" ฮ่องเต้มองหยุนถิง

"ฝ่าบาททรงไว้ใจข้า ช่างเป็นเกียรติของข้าจริง ๆ เพียงแต่ปกติข้ามักเกียจคร้าน ไม่คุ้นเคยกับกฎของวัง ไม่รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับการจับจ่าย การทำอาหาร และการตกแต่ง เกรงว่าจะทำได้ไม่ดี ทำให้ฝ่าบาทอับอาย

ที่สำคัญคือข้าเพิ่งได้รับบาดเจ็บในช่วงเทศกาลดอกท้อ ยังไม่หายดี หมอบอกว่าไม่ควรเหนื่อยเกินไป มิฉะนั้นจะส่งผลต่อการตั้งครรภ์ ขอให้ฝ่าบาทโปรดเห็นใจข้าด้วยที่จวนซื่อจื่อลูกหลานมีน้อย" หยุนถิงกล่าว และตั้งใจกระแอมสองสามครั้ง

“ฝ่าบาท เรื่องงานเลี้ยงพวกนี้ควรให้ฮ่องเฮาหรือนางสนมจัดการ พวกนางน่าจะดีกว่าหยุนถิงที่เป็นคนนอก” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กล่าว

ฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ขมวดคิ้วเล็กน้อย "เรื่องวันนี้เป็นเพราะข้าไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ คิดแค่ว่าทักษะการทำอาหารที่ดีของหยุนถิงอาจทำให้งานเลี้ยงดียิ่งขึ้น”

"แม้ว่าข้าจะไม่สามารถจัดงาน แต่สามารถปรุงอาหารพิเศษหนึ่งหรือสองจานให้ฝ่าบาทได้ลิ้มลอง" หยุนถิงกล่าว

"แบบนี้ดีมากเลย"

หลังจากพวกเขาออกจากวัง ใบหน้าของเป่ยหมิงฉี่่ก็เปลี่ยนเป็นมืดมน เขาเหลือบมองหยุนถิงที่อยู่ตรงข้าม "หยุดเสแสร้ง ข้ารู้ว่าเจ้าหายดีมานานแล้ว"

"ไล่ไท่จื่อออกจากจวนซื่อจื่อเป็นพวกเราที่ทำไม่ถูก เพื่อเป็นการขอโทษ ข้ากับซื่อจื่อจะส่งไท่ซื่อไปที่พระราชวังเป็นการส่วนตัว" หยุนถิงตอบ

"เจ้าใจดีขนาดนี้เลยเหรอ?" เป่ยหมิงฉี่่มองอย่างสงสัย

"ถ้าไท่จื่อไม่ต้องกาารก็ช่างเถอะ" หยุนถิงดึงตัวจวินหย่วนโยวออกไป