จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 229

พริบตาเดียวก็มาถึงงานเลี้ยงฉลองเทศกาลเรือมังกร ทั่วทั้งพระราชวังวุ่นวายกันแต่เช้า งานเลี้ยงฉลองเทศกาลเรือมังกรครั้งนี้ฮองเฮาเป็นผู้จัดการเอง ว่ากันว่าองค์หญิงและองค์ชายของแคว้นชางเยว่เร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนมา ดังนั้นเลยยิ่งใหญ่มาก

ฟ้าพึ่งเริ่มมืด ขุนนางน้อยใหญ่พาครอบครัวทยอยเดินทางเข้าพระราชวัง ประตูพระราชวังที่ใหญ่โต ผู้คนมากมายสัญจรไปมาไม่ขาดสาย คึกคักยิ่งนัก

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงก็อยู่รายชื่อผู้ได้รับเชิญ แต่งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว พวกเขาสองคนถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นรถม้า มุ่งตรงสู่พระราชวัง

รอจนพวกเขามาถึง คนอื่นก็เข้าไปนั่งประจำที่หมดแล้ว จวินหย่วนโยวถึงพาหยุนถิง

เดินเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน

พอพวกเขาปรากฏตัว ก็ทำทุกคนตกตะลึง

คิ้วงามงอน ผมดำเป็นประกายแฝงกลิ่นอายฤดูใบไม้ผลิ แซมด้วยเครื่องประดับไข่มุก ผมยาวสลายใช้เพียงปิ่นหยกขาวที่ทำอย่างประณีตเกล้าไว้เท่านั้น ดูงดงามนัก

หยุนถิงที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีแดงยิ่งส่งผลให้หยุนถิงดูสูงส่ง สง่างาม เย่อหยิ่งเย็นชา งามล่มเมืองมากขึ้น ทำทุกคนตกตะลึงในความงาม

และจวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างนาง เขามาในชุดสีขาวสูงส่งไร้ไรฝุ่น ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา หว่างคิ้วฉายแววเย็นเยียบยะเยือกประหนึ่งคนแปลกหน้าห้ามเข้าใกล้ ราศีรอบตัวแข็งกล้านัก ทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างน่าประหลาด

ทั้งสองคนยืนอยู่คู่กัน ชายหล่อหญิงงาม คู่สร้างคู่สม ทำคนอื่นอิจฉาไปตามๆกัน

“เจ้าคือหยุนถิง?” น้ำเสียงแหลมเสียดหูลอยมา คนที่พูดคือชางหยุนสี่ องค์หญิงสี่แห่งแคว้นชางเยว่

ชุดกระโปรงยาวผ้าซาตินสีเหลืองอ่อนยิ่งส่งเสริมให้ร่างนางดูอรชรแน่งน้อย คิ้วงามโก่งดั่งคันศร ใบหน้างดงาม กลางหน้าผากมีแต้มดอกไม้สีแดง อรชรอ้อนแอ้น หว่างคิ้วฉาบแววเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ พอเห็นก็รู้ทันทีว่าอยู่มาอย่างสุขสบาย

“ใช่ ข้าเอง” หยุนถิงตอบ

“ข้าอยู่ไกลถึงแคว้นชางเยว่ก็ได้ยินข่าวลือว่าจวินซื่อจื่อรักใคร่โปรดปรานคุณหนูหยุนเพียงผู้เดียว ที่แท้เจ้าหน้าตาเช่นนี้เอง นอกจากงดงามแล้วก็มิมีอันใดพิเศษนี่นา ยังนึกว่าเจ้าจะมีอะไรร้ายกาจเสียอีก” ชางหยุนสี่พูดอย่างดูถูก

“งดงามก็เพียงพอแล้ว ซื่อจื่อของข้าชอบความงามของข้า” หยุนถิงย้อนกลับ

“ใช่ ข้าชอบหน้าตาฮูหยิน” จวินหย่วนโยวเสริม

“เจ้า สมควรตายนัก ข้าจะดูสิว่าคืนนี้เจ้ายังจะได้ใจอยู่อีกไหม” ชางหยุนสี่แค่นเสียงโกรธ ก่อนกลับไปที่นั่งของตนเอง

หยุนถิงขี้เกียจจะสนใจ เธอกับจวินหย่วนโยวเข้านั่งประจำที่

ซวนอ๋องนั่งตรงข้ามกับหยุนถิงพอดี เขายกจอกเหล้าขึ้น หยุนถิงยกขึ้นมาทันที ทั้งสองสบตายิ้มให้กัน หยุนถิงจะดื่มหมด

สุดท้ายจอกเหล้าโดนจวินหย่วนโยวแย่งไป “ฮูหยินของข้าคอมิแข็ง หากซวนอ๋องอยากดื่ม ข้าจะดื่มเป็นเพื่อนท่านเอง” จวินหย่วนโยวพูดเสร็จ เงยหน้าดื่มจนหมดจอก

โม่เหลิ่งเหยียนมองบนใส่จวินหย่วนโยว ช่างเป็นไหน้ำส้ม(คนขี้หึง)ที่ขยันเต็มขั้นจริงๆ ทำไมไม่เปรี้ยวตายไปเลยล่ะ

โม่ฉือหานที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้เต็มตา รู้สึกเสียใจจริงๆ คนปัญญาอ่อนอย่างเจ้าสี่ยังสนิทสนมคุ้นเคยกับหยุนถิงได้ แต่เขากับหยุนถิงกลับเป็นศัตรูกัน

พวกซูชิงโยวกับโม่หลาน คุณหนูฉินพากันเข้ามาขอบคุณหยุนถิง หยุนถิงให้คนส่งเครื่องบำรุงผิวให้กับพวกนางคนละชุด ทั้งหมดพากันชอบมาก

“ฮ่องเต้เสด็จ ฮองเฮาเสด็จ!” ซูกงกงตะโกนเสียงดัง ทุกคนพากันลุกขึ้นถวายพระพร