จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 228

หยุนถิงอุ้มโคมลอยสิบกว่าอันที่จวินหย่วนโยวทำอย่างทะนุถนอมยิ่งนัก คราวนี้ทั้งคู่กลับจวนซื่อจื่อ

หลงยีมีเรื่องจะรายงานซื่อจื่อ หยุนถิงเลยไปห้องข้างๆของตน นั่นเป็นห้องเก็บของของเธอโดยเฉพาะ

“หากเจ้าไปจวนองค์ชายสี่ ให้เขาส่งรถม้ามาแต่เช้าเพื่อเอาของ บอกว่า ข้าคิดค้นมาส์กพอกหน้าสำหรับสตรีได้หลายแบบ และยังมีครีมทาหน้า ให้เขาเริ่มขายพรุ่งนี้” หยุนถิงสั่งการ

“ขอรับ” รั่วจิ่งรีบไปจัดการด้วยตัวเองทันที

“คุณหนูใหญ่ ครั้งก่อนที่ท่านให้ข้าไปติดต่อคนของพรรควิหค ข้าติดต่อเรียบร้อย อีกทั้งบอกแผนการของท่านกับพวกเขาแล้ว พวกเขาต่างเห็นด้วย และซาบซึ้งในบุญคุณของคุณหนูใหญ่มาก ตอนนี้รอเพียงคำสั่งท่านเท่านั้น” ซูหลินเดินเข้ามาบอก

“ได้ เจ้าไปคฤหาสน์ที่ฝั่งตะวันตกบอกให้กัวอวิ๋นโหรวออกของได้แล้ว และให้คนของพรรควิหคมาเอาของละกัน” หยุนถิงบอก

นี่เป็นคฤหาสน์ที่นายท่านโจวให้เธอหลังจากเธอรักษาอาการคุณชายใหญ่ตระกูลโจวจนหายดี ดังนั้นเวลาหยุนถิงว่างไม่มีอะไรก็มักจะใช้มิติสร้างของขึ้นมาเก็บไว้มากมาย ต่อมาหลังจากกองทัพขนหงส์แยกตัวไป เธอเหลือกัวอวิ๋นโหรวเฝ้าคฤหาสน์ไว้ เป็นจุดติดต่อของเมืองหลวง

“ขอรับคุณหนูใหญ่ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

“ไม่ต้องรีบร้อนไป ดูแลซ๊หลิวก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้” หยุนถิงบอก

“มิเป็นไร เมื่อก่อนข้าก็ออกไปกลางดึกบ่อยครั้ง ซ๊หลิวน่ารักว่านอนสอนง่าย นางรู้ว่าข้ามีงานต้องทำ วางใจเถอะคุณหนูใหญ่ ข้าแค่ไปส่งจดหมายก็จะกลับมา” ซูหลินหมุนตัวออกไป

หยุนถิงรู้สึกตื้นตันนัก และก็ปวดใจแทนซูหลินไปด้วย การที่นางไม่ยอมให้องครักษ์ของจวนซื่อจื่อไป ก็เพราะอยากจะอาศัยพลังของตนเองในการรื้อฟื้นกองทัพขนหงส์ขึ้นมาใหม่ ผู้หญิงควรจะอยู่ได้ด้วยตัวเอง เข้มแข็งได้ด้วยตัวเอง

เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป องค์ชายสี่ก็พาลูกน้องหลายสิบคนเร่งรุดมา

“องค์ชายสี่ ทำไมท่านมาเอาค่ำมืดดึกดื่นล่ะ?” หยุนถิงถาม

“พอข้าได้ยินว่า ในที่สุดเจ้าก็จะขายของแล้ว ข้าตื่นเต้นรีบรุดมาทันทีเลย นานขนาดนี้แล้ว ในที่สุดเจ้าก็ทำออกมาเสียที ก็ข้าคิดว่าคืนนี้นำของกลับไป พรุ่งนี้เช้าก็เปิดขายได้เลย พอดีอีกไม่กี่วันก็จะเป็นงานเลี้ยงฉลองเทศกาลเรือมังกรแล้ว เหล่าคุณหนูตระกูลสูงนั่นมีผู้ใดมิอยากแต่งตัวสวยงามออกงานกันบ้างเล่า” องค์ชายสี่พูดอย่างตื่นเต้น

“ตกลง ให้คนมายกไปเถอะ” องค์ชายสี่สั่งการลงไป หลายสิบคนเข้ายกข้าวของทันที

หยุนถิงอธิบายวิธีใช้และราคาอย่างละเอียด องค์ชายสี่จำไว้ทั้งหมด รีบไปจัดการร้านค้าทันทีกลางดึก รอเพียงพรุ่งนี้ขายสินค้ายกใหญ่

จวินหย่วนโยวเสร็จธุระแล้วกลับมา ก็ได้เห็นหยุนถิงที่อยู่ในห้องกำลังแปะมาส์กพอกหน้าพอดี เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วนอนลงข้างหยุนถิง โอบนางเข้าอ้อมกอด

ได้กลิ่นอันคุ้นเคยจากกายนาง จวินหย่วนโยวถึงหลับตาลง

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนซื่อจื่อเขารู้ทั้งหมด หยุนถิงอยากจะจัดการก็จัดการเถอะ อย่างไรซะต่อให้ฟ้าถล่มลงมาก็มีเขาค้ำไว้อยู่ ขอเพียงนางพอใจก็พอแล้ว

.....

ตำหนักบางแห่งในพระราชวัง

องครักษ์ลับคนหนึ่งกำลังรายงานเรื่องของหยุนถิงในระยะนี้กับชางหลันเย่ พอได้ยินว่านางได้รับบาดเจ็บในเทศกาลดอกท้อ หัวใจของชางหลันเย่ปวดหนึบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

พอได้ยินว่านางลงมือทำร้ายน้องชายของหยุนเฟยเพียงเพื่อบัณฑิตยากจนผู้หนึ่งกลางตลาด หยุนถิงทำให้เขาประหลาดใจจริงๆเลย

“นายท่าน นี่เป็นอักษรที่คุณหนูหยุนวางไว้ใน หอเหวินหยวน ถูกข้าน้อยประมูลได้กลับมา” องครักษ์ลับยื่นมาให้

ชางหลันเย่รับมา เปิดภาพม้วนดูอักษรบนนั้น ดูยิ่งใหญ่องอาจ ตัวอักษรคดเคี้ยวเลี้ยวลด โดยเฉพาะกลอนสองคำบนนั้นทำให้เขาตกตะลึงจริงๆ