จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 227

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ หลิงเอ๋อร์กลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร นายท่าน มันมีการเข้าใจผิดอะไรหรือไม่?” นางจ้าวไม่กล้าจะเชื่อเลยว่า หลงเอ๋อร์จะทำร้ายหลีเอ๋อร์ มันเป็นไปได้อย่างไรกัน

“มีคนมากมายเห็นเรื่องนี้ หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ไปถามหลีอ๋องที่จวนหลีอ๋องดูได้ งูพิษตัวนั้นเขาเป็นคนฆ่าเองกับมือ” หยุนเฉิงเซี่ยงพูดอย่างเดือดดาล

นางจ้าวเห็นนายท่านยังพูดเช่นนี้ ก็รู้ทันทีว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องจริงแน่ ในใจยิ่งไม่อยากจะเชื่อหนักขึ้น นางลุกขึ้นเดินออกไป มุ่งตรงไปเรือนของหยุนหลีเพื่อถามเรื่องที่เกิดขึ้น

พอได้ฟังหยุนหลีพูดเองกับปาก คราวนี้นางจ้าวเชื่อแล้ว นางเดินกลับไปเรือนของหยุนหลิงราวกับวิญญาณออกจากร่าง มองดูนางนอนหลับกระสับกระส่าย พึมพำคำพูดในฝันไม่หยุด

เพราะอะไรกัน เพราะอะไรหลิงเอ๋อร์ที่นางเลี้ยงดูฟูมฟักตั้งแต่เล็กจะกลายเป็นเช่นนี้

นางจ้าวปวดร้าวทั้งหัวและใจ ในเวลาเดียวกันก็เคียดแค้นหยุนถิงมากขึ้น เป็นหยุนถิงที่ทำร้ายจนหลิงเอ๋อร์ของนางกลายเป็นเช่นนี้ ในเมื่อนายท่านลำเอียงเช่นนี้ เช่นนั้นอย่าโทษนางใจคออำมหิตแล้วกัน แววตานางจ้าวฉายแววเคียดแค้นและเด็ดขาดออกมา

....

จวนซื่อจื่อ

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวกินข้าวเสร็จแล้ว เวลายังเช้าอยู่ หยุนถิงไม่อยากเข้านอนเร็วนัก เลยเสนอให้ออกไปเดินเล่น

พวกเขาไม่ได้นั่งรถม้า แต่เดินออกไป

ทิวทัศน์กลางคืนของเมืองหลวงไม่เลวเลย ถึงจะฟ้ามืดแล้ว แต่บนถนนสองข้างทางล้วนแขวนโคมไฟไว้ ส่องแสงจนสว่างไปทั้งถนน

มีร้านแผงลอยเรียงรายกันอยู่สองข้างทาง ล้วนเป็นของเล่นทำมือทั้งนั้น ไม่เหมือนกับความครึกครื้นผู้คนสัญจรไปมาไม่หยุดในตอนกลางวัน กลางคืนดูจะมีกลิ่นอายของชีวิตมากขึ้น

หยุนถิงมองดูของเล่นพวกนั้นแล้วชอบใจยิ่งนัก เดินเข้าไปดูนั่น จับนี่ ขอแค่เป็นส่งที่นางมองดูหลายครั้ง จวินหย่วนโยวก็จ่ายเงินซื้อมาทั้งหมด

“ทางนั้นมีลอยโคมลอย พวกเราไปดูกัน” หยุนถิงเสนอ

“ได้” จวินหย่วนโยวเดินตามนางไป

ลุงทางนั้นกำลังขายโคมลอย หนุ่มสาวมากมายกำลังซื้อกัน บางคนกำลังลอย ข้างๆยังวางโต๊ะตัวหนึ่งไว้ และกระดาษหลายใบ กาว ใบไผ่ และสามารถทำในที่นี้ได้เลย

“ซื่อจื่อ อีกอย่างนี่ยังไม่ดึกมาก ท่านทำให้ข้าสักอันเถอะ” หยุนถิงเสนอ

“ได้” จวินหย่วนโยวตรงเข้ามานั่งลงทันที

คนที่มาลอยโคมลอยและขายโคมไฟ พากันมองมาอย่างอิจฉายิ่งนัก

ใครเลยจะคิดว่า จวินซื่อจื่อที่สูงส่งผู้นั้นจะมาสถานที่เช่นนี้ และยังทำโคมลอยให้คุณหนูหยุนด้วยตัวเอง ช่างโปรดปรานนางผู้เดียวจริงๆ

เพราะกลัวหยุนถิงจะเบื่อ จวินหย่วนโยวเลยไปซื้อเกาลัดคั่วน้ำตาลห่อใหญ่และเมล็ดแตงโมถุงใหญ่จากร้านค้าข้างๆ จากนั้นกลับมานั่ง

จวินหย่วนโยวไม่ได้รีบทำโคมลอยทันที แต่นั่งแกะเปลือกเกาลัดคั่วน้ำตาล วางไว้ในถุงสะอาดใบหนึ่ง จนแกะไปได้ราวๆครึ่งถุง ถึงยื่นให้หยุนถิง

“ขอบคุณซื่อจื่อ” หยุนถิงรับมากินอย่างดีใจ

“ไม่ต้องเกรงใจข้า” จวินหย่วนโยวหยิบไม้ไผ่มาเริ่มทำ

ทำเอาทุกคนอิจฉากันยิ่งนัก โดยเฉพาะเหล่าสตรีเบิกตากว้างไปตามๆกัน “สวรรค์ ซื่อจื่อแกะเกาลัดให้คุณหนูหยุนด้วยตัวเอง ช่างเอาใจใส่ยิ่ง”

“นั่นสิ หากสามีข้าสามารถอ่อนโยนเอาใจใส่ได้เท่าซื่อจื่อ ข้าจุดธูปขอบคุณแล้ว”