จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 226

“คนสารเลวเช่นนั้น สมควรให้มันอยู่มิสู้ตายอยู่แล้ว” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าดำทะมึน

“เช่นนั้นข้าไม่ควรให้สัญญาโดยพลการว่าจะให้จ้าวเคอข้ามขั้นไปเข้าร่วมการสอบในวัง?” หยุนถิงถามต่อ

“หากเขามีความรู้ความสามารถจริง ฝ่าบาทก็ไม่มีทางยึดติดกับรูปแบบปฏิบัติเดิมๆเช่นนั้นดอก”

คราวนี้หยุนถิงคิดไม่ตกละ “ในเมื่อข้าทำถูกทั้งหมด เหตุใดท่านยังโกรธอีกเล่า?”

“ข้ารู้แล้ว จวินซื่อจื่อต้องโทษเจ้าที่ไม่ได้เรียกเขาไปจัดการคุณชายเสเพลนั่นด้วยกันแน่” เริ่นเซวียนเอ๋อร์บอก

จวินหย่วนโยวส่งสายตาเย็นปลาบไปให้ เริ่นเซวียนเอ๋อร์รู้สึกเพียงเย็นยะเยือกที่ท้ายทอย รีบหุบปากอย่างรู้งาน

“ซื่อจื่อ ท่านเล่นแง่อะไรอีก พูดตรงๆมาเลยมิได้รึ ต้องให้ข้าเดาทุกครั้งรึ?” หยุนถิงเบ้ปาก

จวินหย่วนโยวไม่พูดมาก คว้ามือหยุนถิงมา และหยิบผ้าที่พกติดตัวออกมาช่วยเช็ดมือให้นาง เขาเช็ดแรงมาก ทำเอาหยุนถิงเจ็บไปหมด

หยุนถิงมองมือนั้น ก่อนจะนึกอะไรออก “ท่านโกรธที่ข้าตบบ่าจ้าวเคอ”

นั่นไง เธอเห็นริมฝีปากจวินซื่อจื่อเบ้ไป

“ซื่อจื่ออย่างกอย่างนี้สิ ข้าแค่ให้กำลังใจเขานะ” หยุนถิงอธิบาย

“พูดให้กำลังใจมิได้รึ จำเป็นต้องใช้มือด้วยรึ?” จวินหย่วนโยวช่วยเช็ดมือให้นางต่ออย่างไม่ย่อท้อ

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่นั่งตรงข้ามมุมปากกระตุก “หยุนถิง เดิมข้าอิจฉาเจ้าพอดู รู้สึกว่าซื่อจื่อรักใคร่เจ้ายิ่งนัก ตอนนี้มาเห็นนิสัยเช่นนี้ของซื่อจื่อ ข้าพลันรู้สึกเห็นใจเจ้าขึ้นมาละ กองเพลิงอย่างจวินซื่อจื่อนี่ไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะลงได้เลย”

สีหน้าจวินหย่วนโยวเย็นชาลงฉับพลัน เริ่นเซวียนเอ๋อร์ยังไม่รอเขาเอ่ยปาก ก็รีบกระโดดลงจากรถม้าอย่างรวดเร็วฉับไวทันที “หยุนถิง ข้าไปกินไก่ทอดก่อนละนะ จดบัญชีชื่อเจ้าไว้นะ เจ้าโดนทรมานไปช้าๆแล้วกัน ไว้เจอกัน”

เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดจบ ก็วิ่งหายไปไม่เห็นฝุ่นเลย

หยุนถิงทำหน้ามุ่ย เริ่นเซวียนเอ๋อร์นี่ช่างเป็นเพื่อนสาวไม่เพื่อนตายจริงๆ

“ต่อไปห้ามแตะต้องผู้ชายคนใดอีก ไหล่ก็ไม่ได้” จวินหย่วนโยวสั่งอย่างเผด็จการ

“ถ้าต่อไปพวกเรามีลูกชายล่ะ ข้าก็จะกอดเขา อาบน้ำให้เขา ดูแลเขาไม่ได้รึ?” หยุนถิงแกล้งถาม

“หากเป็นลูกชาย ข้าจะดูแลเอง” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงบอก

“งั้นท่านจะป้อนนมให้เขาเอง?”

คำพูดเดียวทำสีหน้าจวินหย่วนโยวทะมึนมากขึ้น นังหนูนี่จงใจแน่ๆ นางรู้ทั้งรู้ว่าบุรุษมิอาจทำเช่นนั้นได้ แต่ยังแกล้งพูดอย่างนี้อีก ช่างไม่มียางอายเสียเลย

“อย่าเหลวไหล”

“ข้าไม่ได้เหลวไหลนะ เรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่มาก เด็กต้องกินอิ่มถึงจะเติบโตได้ ถึงจะมีร่างกายแข็งแรงน่ะ ซื่อจื่อหากถึงเวลานั้นท่านปล่อยให้ลูกชายข้าทนหิวล่ะก็ ข้าเอาเรื่องท่านแน่” หยุนถิงแสร้งทำหน้าขึงขัง

“วางใจเถิด ลูกชายมิทนหิวดอก” จวินหย่วนโยวถึงปล่อยมือนาง

อย่างมากก็หาแม่นมหลายคนหน่อย เขามีหรือจะสิ้นท่ากับเรื่องเพียงแค่นี้

หยุนถิงรีบดึงมือกลับมาซ่อนด้านหลังทันที ฝ่ามือเธอโดนซื่อจื่อเช็ดจนหนังถลอกไปหนึ่งชั้นแล้ว หมอนี่นิสัยจริง

จวินหย่วนโยวเห็นใบหน้าทะมึนของนาง ก็รู้ว่านางโกรธแล้ว และรู้ว่าตนทำเกินไป เขาดึงมือหยุนถิงมา และช่วยนวดให้นางอย่างอ่อนโยน

“เมื่อครู่เจ้าประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะให้จ้าวเคอข้ามขั้นตอนไปร่วมการสอบในวัง คุยโวเช่นนี้คิดแผนการออกแล้วรึ?”