จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 225

“ดีเลย เริ่มกันเถอะ” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ไม่ให้โอกาสคุณชายหลิ่วอ้อนวอนเลยสักนิด ปักเข็มลงไปที่จุดเจ็บของเขาทันที ทำเอาคุณชายหลิ่วเจ็บปวดจนร้องโหยหวน

หยุนถิงปักเข็มลงไปที่จุดหัวเราะของเขา คนที่เดิมเจ็บปวดทรมานนักพลันหัวเราะเสียงดัง ช่างน่าขันยิ่งนัก

จากนั้นเริ่นเซวียนเอ๋อร์กับหยุนถิงพากันปักเข็มใส่คุณชายหลิ่วอย่างไม่ยั้งมือเลยสักนิด

ทำเอาคุณชายหลิ่วเจ็บปวดร้องโหยหวนลั่นฟ้า เขาอยากจะหนี แต่โดนหยุนถิงปักเข็มลงบนจุดชีพจรของขา คุกเข่าล้มลงกับพื้น อยากวิ่งหนีก็ทำไม่ได้

เขาในตอนนี้ไม่มีแก่ใจจะสนหน้าตาแล้ว ต่อให้ต้องคลานก็จะทำ แต่ถูกเริ่นเซวียนเอ๋อร์เหยียบลงบนมือเขาทันที

สิบนิ้วเชื่อมสัมพันธ์ใจ ทำเอาคุณชายหลิ่วเจ็บปวดแทบสลบไป

หยุนถิงลงเข็มที่จุดจุดใต้จมูกของเขา หากให้เขาสลบไปอย่างนี้ จะสบายเขาไปหน่อยละ

ตอนนี้คุณชายหลิ่วเสียใจหนักมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นวิธีการทรมานอย่างนี้ เจ็บปวดแทบขาดใจ อยู่ไม่สู้ตาย อยากตายก็ตายไม่ได้ เรียกฟ้าไม่แยแส เรียกดินดินไม่ขานรับจริงๆ หาเรื่องตายเองแท้ๆ

ฝูงชนที่ห้อมล้อมมุงดูพากันปรบมือร้องดี ธรรมดาคุณชายหลิ่วทำตัวเลวร้าย รังแกชาวบ้าน ทำชั่วเลวทราม กร่างยิ่งนัก ตอนนี้เห็นเขาโดนคุณหนูหยุนและองค์หญิงสามทรมานเช่นนี้ ช่างสาแก่ใจ สะใจจริงๆ

วินาทีนี้หยุนถิงกลายเป็นเทพธิดาผดุงความยุติธรรมในใจทุกคนไปแล้ว ทุกคนเลื่อมใสในตัวนางยิ่งนัก

จวบจนคุณชายหลิ่วนอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น ลำคอแหบแห้งร้องไม่ออกแล้ว หยุนถิงถึงหยุดมือ

“หากใครกล้าโลภอยากได้ของๆข้าอีก ข้าจะให้มันผู้นั้นอยู่ไม่สู้ตาย หากมีครั้งต่อไปอีก จะมิใช่แค่การฝังเข็มง่ายๆอย่างนี้แล้ว!” หยุนถิงตะคอกดังอย่างเย่อหยิ่ง

ทำเอาคุณชายหลิ่วตกใจผงกหัวหงึกหงัก “ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว”

เขามีหรือจะกล้ามีครั้งต่อไป ครั้งนี้ก็เพียงพอแล้ว

“ยังไม่ไสหัวไปอีก!” หยุนถิงแค่นเสียงหยัน

เหล่าคนใช้ที่อยู่ที่พื้นคลานลุกขึ้นมา หามคุณชายตนเองหนีอย่างไว วิ่งเร็วเสียยิ่งกว่ากระต่าย ประหนึ่งว่ามีอสุรกายตามหลังมาก็ไม่ปาน

หยุนถิงหมุนตัวหันไปหาจ้าวเคอ พยุงเขาลุกขึ้น “เจ้ายังดีอยู่ไหม?”

จ้าวเคอถึงได้สติกลับมา เขาตกใจจนเข่าอ่อนไปหมดแล้ว “ข้าไม่เป็นไร ขอบคุณคุณหนูหยุนที่ช่วยเหลือ”

“การเลือกของเจ้าในวันนี้ไม่ได้ทำให้ข้าผิดหวัง หากเจ้ายังอยากแต่งงานกับนาง ข้าจะออกค่าสินสอด และมอบคฤหาสน์หลังหนึ่งให้เจ้าโดยไม่เสียเงิน” หยุนถิงเอ่ยปาก

จ้าวเคอรีบปฏิเสธทันที “มิได้ดอกคุณหนูหยุน ข้าจะรับของๆท่านได้อย่างไร แค่ภาพอักษรที่ท่านมอบให้ข้านี่ ข้าก็ซาบซึ้งมากพอแล้ว”

“จ้าวเคอข้าผิดไปแล้ว เจ้าละเว้นข้าเถอะ คุณชายหลิ่วให้เงินข้าหนึ่งร้อยตำลึงเงิน บอกว่าจะรับข้าเป็นอนุ ข้ารักแค่เจ้านะ คนในใจข้ามีแต่เจ้าตลอดมา จ้าวเคอเจ้าอภัยให้ข้าได้หรือไม่?” จูจูรีบร้องไห้อ้อนวอนทันที

เมื่อครู่คุณชายหลิ่วโดนทรมานจนอยู่ไม่สู้ตาย นางตกใจยิ่งนัก และไม่อยากโดนหยุนถิงทรมานเช่นกัน

จ้าวเคอมองดูคนที่ร้องไห้คร่ำครวญบนพื้น นั่นคือคนที่เติบโตมาด้วยกันกับเขา เขาอยากจะแต่งงานกับนาง ใช้ชีวิตกับนางไปตลอดชาติ แต่หลังจากวันนี้ไป จ้าวเคอถึงได้รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของจูจู ที่แท้นางรังเกียจตนในใจเพียงนี้ เพียงแค่เงินหนึ่งร้อยตำลึงก็ยอมเป็นอนุของคนอื่น

แววตาจ้าวเคอเต็มไปด้วยความทรมานและผิดหวัง เขาเดินเข้าไปพยุงจูจูลุกขึ้น “เรื่องในวันนี้ข้าไม่โทษเจ้า ต้องโทษตัวข้าเองที่ไร้ความสามารถ ไร้ฝีมือ ไม่อาจให้สิ่งที่เจ้าต้องการได้”

จูจูดีใจยิ่งนัก นางรู้ว่าจ้าวเคอยังรักตนอยู่ ขอเพียงตนกล่อมเขาให้ดี ภาพอักษรนั่นต้องเป็นของตนไม่ช้าก็เร็ว เพียงแต่นางยังไม่ทันได้ปลื้มใจ ก็ได้ยินจ้าวเคอพูดต่อว่า