จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 236

“เจ้าออกทางหน้าต่างด้านหลัง ไม่ต้องสนใจพวกเรา รีบไป” หยุนถิงบอก

“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าจะทิ้งเจ้าไว้คนเดียวได้อย่างไร ข้าจะพาเจ้าไปก่อน” โม่ฉือชิงบอกอย่างห้าวหาญ

“อย่ามาพิรี้พิไร เจ้าคนเดียวพาพวกเราสองคนออกไปไม่ได้ดอก หากโดนพบเจอ ฝ่าบาทต้องลงโทษเจ้าด้วยแน่ เจ้าไปพวกเราถึงจะปลอดภัย รีบไป เชื่อข้า ข้าไม่มีทางยอมให้พวกนั้นสมหวังหรอก” หยุนถิงเร่งเร้า

โม่ฉือชิงหมดหนทาง เห็นหยุนถิงพูดอย่างจริงจังขนาดนี้ เลยได้แต่หนีไปทางหน้าต่างด้านหลัง

หยุนถิงเหล่มองซ่างกวนหรูที่สลบบนเตียง สายตาส่อแววดุดันขึ้น

กล้าคิดแย่งผู้ชายข้า หาเรื่องตาย

ในเมื่อซ่างกวนหรูวางแผนมากขนาดนี้ ไม่เสียดายจัดฉากใหญ่ขนาดนี้ ถ้าหยุนถิงไม่ทำอะไรสักหน่อย คงจะผิดต่อซ่างกวนหรูแน่

หยุนถิงถอดเสื้อชั้นในบนตัวซ่างกวนหรูทิ้งไป และถอดกางเกงของนางด้วย จากนั้นหยิบเลือดถุงหนึ่งจากในมิติแตกออก และสาดลงไปบนเตียงสีขาวหลายหยด

ถ้าเทียบเรื่องความแรง เธอไม่เคยแพ้ให้ใครมาก่อน

หยุนถิงจัดการเรียบร้อยก็จูงมือจวินหย่วนโยว พลันคิดว๊าบ ทั้งสองคนเข้าไปในมิติ พอเห็นซื่อจื่อที่สลบไสล หยุนถิงคิดอะไรขึ้นมา ในมิติพลันมีผู้ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น พอได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกมิติดังมาถึงหน้าประตูห้องแล้ว หยุนถิงถีบผู้ชายที่ใช้จิตสร้างมานั่นออกนอกมิติทันที

“ผ่าง!” ประตูห้องโดนคนเปิดออกจากด้านนอก

ฮ่องเต้ ฮองเฮา และคนอื่นๆอีกสิบกว่าคนพากันเดินเข้ามาจากด้านนอก พอเห็นภาพบนเตียง ทุกคนพากันตะลึง!

บนเตียง ชายผู้หนึ่งหันหลังให้ด้านนอก นอนเรือนร่างเปลือยเปล่าอยู่ตรงนั้น แขนโอบสตรีนางหนึ่งไว้ สตรีนางนั้นไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ขาวเนียนไปทั้งตัว ทำทุกคนตาพร่าไปชั่วขณะ โดยเฉพาะรอยเลือดสีแดงบนเตียงสีขาวนั่นช่างเสียดแทงสายตาอย่างเห็นได้ชัดนัก

ชายผู้นั้นหันหน้าเข้าด้านใน ทำให้มองหน้าไม่ชัด แต่ใบหน้าสตรีนางนั้นกลับหันออกด้านนอก ทุกคนมองแวบเดียวก็จำได้ว่าคือซ่างกวนหรู

“ไม่คิดเลยจริงๆว่า คุณหนูซ่างกวนจะเป็นคนเปิดเผยเช่นนี้ กล้ากระทำการบัดสีเช่นนี้กับบุรุษในพระราชวัง ช่างเปิดโลกกว้างให้กับทุกคนจริงๆ” จี๋ผินแดกดันใส่

ทุกคนที่อยู่ด้านนอกประตูพากันมองตะลึง มองเข้าไปด้านในอย่างตกใจและไม่เชื่อสายตาตนเอง

โดยเฉพาะซ่างกวนเฉิงเซี่ยง สีหน้ามิน่าดูเลย เขาไม่มีแก่ใจสนใจหน้าตาแล้ว รีบพุ่งเข้าไป ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างทั้งสองคน จากนั้นคุกเข่าลงพื้นทันที

“ขอฝ่าบาทโปรดอภัยโทษด้วย กระหม่อมสั่งสอนบุตรีไม่ดี และขอฝ่าบาทให้ความยุติธรรมกับบุตรีกระหม่อมด้วย ความบริสุทธิ์ของนางจะถูกย่ำยีเช่นนี้ไม่ได้!” ซ่างกวนเจิ้นน้ำมูกน้ำตาไหลพราก พูดอย่างน่าสงสาร

ฮองเฮามีสีหน้าเย็นชา ดวงตาคมปลาบฉายแววโหดเหี้ยมและสาสม “ฝ่าบาท จวินซื่อจื่อกับคุณหนูซ่างกวนกระทำการเช่นนี้ บัดสีบัดเถลิงจริงๆ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย”

“ยังมีอะไรต้องพิจารณาอีก ต่อให้จวินซื่อจื่อฐานะสูงส่ง แต่เขากระทำการเช่นนี้ในพระราชวัง เท่ากับมิเห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา” จี๋ผินทำสีหน้าเย้ยหยัน

“ฝ่าบาท บางทีอาจจะมีการเข้าใจผิดกันบางอย่าง ปลุกคนขึ้นมาก่อนเถิดเพคะ” เหมยเฟยเอ่ยปาก

นางพาชางหยุนสี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และให้หมอหลวงตรวจอาการนาง อย่างไรเสียก็เป็นองค์หญิงแคว้นหนึ่ง เหมยเฟยพยายามทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีช่วยใส่ยาให้นางด้วยตัวเอง ถือว่าให้เกียรติชางหยุนสี่มากพอแล้ว

แต่ไม่คิดเลยว่า ตอนนางออกมาก็ได้ยินว่าจวินซื่อจื่อกระทำการทรพีไร้ศีลธรรมเช่นนี้ เหมยเฟยรีบให้สาวใช้ไปตามหาหยุนถิง ตนเองเดินตามทุกคนมา

ต่อให้เป็นการจับชู้คาหนังคาเขา เหมยเฟยก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่า จวินซื่อจื่อจะทำเรื่องผิดต่อหยุนถิงได้