จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 237

สาวใช้พลันโดนสะบัดล้มลงพื้น เจ็บแทบตาย รีบคุกเข่าโขกศีรษะ “ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยเห็นจวินซื่อจื่อเข้าไปจริงๆ ขอฝ่าบาทโปรดสืบสวนด้วย”

“เจ้าใส่ร้ายจวินหย่วนโยวเช่นนี้ ผู้ใดบงการเจ้ากันแน่ หากไม่ตอบมาตามความจริง ข้าจะให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย!” น้ำเสียงเด็ดขาดของโม่เหลิ่งเหยียนแฝงแววอำมหิต ทำคนฟังสะท้านเยือก

ฮองเฮาตกใจ พูดต่อด้วยน้ำเสียงดุดัน “ซวนอ๋องถามเจ้าอยู่นะ ตอบมาตามจริงซะ หากกล้าพูดปดแม้เพียงนิด ระวังครอบครัวเจ้าจะต้องตายตามเจ้าด้วย”

สาวใช้ประหวั่นพรั่นพรึง “ไม่มีใครบงการข้าน้อย ข้าน้อยเห็นกับตาตนเอง หากซวนอ๋องไม่เชื่อ ข้าน้อยยินดีตายเพื่อแสดงความบริสุทธิ์”

สาวใช้พูดพลางจะพุ่งชนเสาต้นข้างๆ

โม่เหลิ่งเหยียนถีบสาวใช้ที่จะพุ่งชนเสากระเด็นลอยไป “ต่อหน้าข้าเจ้ายังกล้าเสแสร้งแกล้งทำ หาเรื่องตาย ทหาร คุมตัวนางไว้!”

ฮองเฮาหวั่นใจนัก หากสาวใช้นี้ตาย ก็จะหาความจริงไม่ได้แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะโดนซวนอ๋องจับตัวไว้ คราวนี้ลำบากละ

แต่ยังไงก็เป็นผู้ควบคุมวังหลวง สีหน้าฮองเฮาดูราบเรียบมั่นคง “ฝ่าบาท มิสู้คุมตัวสาวใช้ผู้นี้ไว้ก่อน ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลุกคนบนเตียงขึ้นมาก่อน ยังไงนั่นก็เป็นบุตรีของซ่างกวนเฉิงเซี่ยง”

ฮ่องเต้สีหน้าเย็นเยียบ ดวงตาดำขลับทะมึนปรายตามองสาวใช้ผู้นั้น ฉายแววอำมหิตกระหายเลือด “คุมตัวออกไป ข้าจะสืบสวนด้วยตัวเอง

ในห้อง โม่ฉือชิงเตะใส่ชายหญิงบนเตียงไปหลายครั้ง สารเลวน่าตายนัก กล้ามาใส่ร้ายจวินหย่วนโยว คิดทำลายความสัมพันธ์ของเขากับหยุนถิง หาเรื่องตาย

ทั้งสองคนที่หลับเป็นตายเหมือนหมูอยู่บนเตียงคล้ายรู้สึกถึงความเจ็บปวด ถึงเริ่มมีสติ

“เสด็จพี่ พวกเขาตื่นแล้ว!” โม่ฉือชิงรีบร้องเสียงดังทันที

ซ่างกวนหรูลืมตาขึ้น มองคนทั้งห้องแล้วกรี๊ดออกมา และดึงผ้าห่มมาปิดร่างตนเองไว้ทันที

“ฝ่าบาท ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่หม่อมฉันด้วย จวินซื่อจื่อบีบบังคับหม่อมฉัน ขอฝ่าบาทโปรดสืบสวนด้วย!” ซ่างกวนหรูฟ้องอย่างน่าสงสาร

โม่ฉือชิงมองนางอย่างเหยียดหยัน “ซ่างกวนหรูเจ้าตาบอดรึ อยากจะใส่ร้ายจวินหย่วนโยวก็ต้องมีหลักฐาน ขนาดบุรุษที่หลับนอนกับเจ้าเป็นใครยังไม่ดูให้ดี เจ้าอยากได้จวินหย่วนโยวจนบ้าไปแล้วรึ?”

คำพูดเดียวประหนึ่งไม้หน้าสามทุบลงไปที่หัวซ่างกวนหรูอย่างจัง ซ่างกวนหรูรีบหันไปมองบุรุษข้างกาย

พอเห็นใบหน้านั้นชัดเจน ซ่างกวนหรูอึ้งตาแตกเลย “เขาเป็นใครกัน?”

“เขาคือบุรุษที่พึ่งหลับนอนกับเจ้าเมื่อครู่ ซ่างกวนหรูเจ้าอย่าบอกว่าไม่รู้จักเขานะ เมื่อครู่ทุกคนเห็นกันชัดเจน พวกเจ้าสองคนเรือนร่างเปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ผ้าปูเตียงยังมีรอยเลือดอยู่เลย” โม่ฉือชิงบอกอย่างหยันๆ

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นจวินซื่อจื่อแท้ๆ จวินซื่อจื่ออยู่กับข้า เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนอื่น ข้าถอดเสื้อผ้าจวินซื่อจื่อออกแล้วแท้ๆ เขานอนบนเตียงไม่ขยับตัวเลยสักนิด ข้า---“ ซ่างกวนหรูลุกรี้ลุกลน พูดจาไม่เป็นศัพท์แล้ว

พอคำนี้ออกมา ไม่ต่างอะไรกับสารภาพผิดเอง

ทุกคนได้ยินกันชัดเจนแจ่มแจ้ง โดยเฉพาะฮองเฮา ใบหน้าเต็มไปด้วยแววหยามหยันและผิดหวัง

ซ่างกวนเฉิงเซี่ยงที่อยู่ข้างๆเห็นดังนั้น พลันหมุนตัวไปตบหน้าซ่างกวนหรูฉาดใหญ่