จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 241

ฟู่อี้เฉินฟังด้วยความตกตะลึง “ดังนั้น สิ่งที่ซ่างกวนหรูพูดคือความจริง เมื่อคืนนี้คือจวินหย่วนโยวจริงๆ?”

“จวินหย่วนโยวนั่นคือถูกซ่างกวนหรูวางแผนทำร้าย ถูกวางยา แต่ว่าเขาไม่ได้แตะต้องซ่างกวนหรู ข้าสามารถพิสูจน์ได้” โม่ฉือชิงรีบไกล่เกลี่ยทันที

“เจ้าจะพิสูจน์อย่างไร?” ฟู่อี้เฉินไม่เชื่อ

“เพราะข้าเป็นคนพาหยุนถิงเข้าไป ย่อมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่แล้ว”

“ในห้องนั้นมีห้องลับอยู่ ข้าเผลอไปแตะโดนกลไกที่อยู่ใต้เตียงเข้า จากนั้นข้ากับจวินหย่วนโยวก็ตกลงไปในห้องในที่อยู่ใต้เตียง หลบคนที่เข้ามาจากหน้าประตูได้พอดี สำหรับผู้ชายคนนั้น ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าก็ควานหาอยู่ทั้งคืนกว่าจะหากลไกเปิดปิดและออกมาได้” หยุนถิงหาข้อแก้ตัว

อย่างไรก็คงจะบอกพวกเขาว่าตัวเองเข้าไปในมิติไม่ได้หรอกใช่ไหม

“คาดไม่ถึงว่าพระราชวังยังมีห้องลับอยู่อีก เสด็จพี่ต้องเป็นคนสร้างขึ้นมาแน่นอน อย่างไรเสียเจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ยังต้องขอบคุณผู้ชายคนนั้น ทีนี้ซ่างกวนหรูก็กลายเป็นหญิงมั่วโลกีย์ที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปชั่วลูกชั่วหลานแล้ว ดูสิว่าต่อไปนางยังจะโอหังอวดดีอย่างไรอีก เมื่อคืนนี้ช่างสาแก่ใจจริงๆ” โม่ฉือชิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“ใช่แล้ว เมื่อก่อนซ่างกวนหรูหัวสูงจองหอง ผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนนี้แล้วเกรงว่าต่อไปคงไม่มีผู้ชายคนไหนยินดีจะแต่งงานกับนางแล้ว” ฟู่อี้เฉินคล้อยตาม

หยุนถิงกำลังคิดอยู่ว่าควรจะอธิบายกับพวกเขาอย่างไรว่าจวินหย่วนโยวไปไหนแล้ว แต่แล้วสองคนนี้ไม่ได้ถามถึงจวินหย่วนโยวเลยด้วยซ้ำ นี่ทำให้หยุนถิงรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

รถม้ามุ่งหน้าตรงไปยังจวนซื่อจื่อ ส่งหยุนถิงกลับไปอย่างปลอดภัยแล้ว องค์ชายสี่กับฟู่อี้เฉินก็กลับไป เมื่อคืนพวกเขารอไปทั้งคืน ต่างก็เป็นองค์ชายกับซื่อจื่อที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอมตั้งแต่เด็ก เวลานี้ย่อมง่วงมากแล้ว กลับไปนอนเอาแรงแล้ว

ทันทีที่พ่อบ้านเห็นหยุนถิงกลับมา ก็ตื่นเต้นอย่างมาก “ฮูหยิน ท่านกลับมาแล้ว ช่างดีจริงๆ ซื่อจื่อล่ะ?”

“ซื่อจื่อก็กลับมาแล้ว เจ้าให้คนไปต้มน้ำร้อน ทำอาหารเอาไว้เล็กน้อย ซื่อจื่อตื่นขึ้นมาจะได้กิน” หยุนถิงสั่งการ

“ได้ขอรับ” พ่อบ้านไปจัดการทันที

หยุนถิงกลับเข้าไปในห้อง ปล่อยจวินหย่วนโยวออกมาจากมิติ ให้เขานอนอยู่บนเตียง และห่มผ้าห่มให้เขา ทำเรื่องพวกนี้เสร็จสิ้นแล้วหยุนถิงถึงได้ออกไปด้านนอก ปล่อยสัญญาณที่หลงเอ้อให้นางไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นสู่ฟ้า

ไฟสัญญาณสีขาวระเบิดขึ้นกลางอากาศ เมื่อบรรดาองครักษ์เงามังกรที่จำศีลอยู่ที่พระราชวังเห็นเข้า ต่างก็ตกตะลึงและดีใจ ซื่อจื่อกับฮูหยินปลอดภัยแล้ว องครักษ์เงามังกรถอนกำลังออกไปอย่างเงียบเชียบ

โม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ระหว่างทางย่อมเห็นสัญญาณกลางอากาศนี้เช่นกัน ริมฝีปากบางยกเป็นมุมโค้งสูงเล็กน้อย ขอแค่นางปลอดภัยดี ก็เพียงพอแล้ว

ไม่นานนัก องครักษ์เงามังกรทั้งหมดก็กลับมา มุ่งหน้าไปยังลานของซื่อจื่อ หยุนถิงให้หลงยีกับหลงเอ้อเข้าไปดู เห็นซื่อจื่ออยู่จริงๆ พวกเขาถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ฮูหยิน เมื่อคืนนี้ท่านกับซื่อจื่อไปไหนหรือ พวกเราค้นหากันทั้งคืน เป็นห่วงอย่างมาก กลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับท่านและซื่อจื่อ ซื่อจื่อทำไมถึงยังไม่ตื่น?” หลงเอ้อกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง

“ข้าเผลอไปแตะกลไกที่อยู่ใต้เตียงเข้า ข้ากับซื่อจื่อตกเข้าไปในห้องลับ วันนี้ถึงหากลไกออกมาได้ เมื่อคืนซื่อจื่อเหนื่อยล้า ให้เขานอนนานๆหน่อยเถอะ” หยุนถิงอธิบายพอสังเขป

คำพูดประโยคหนึ่ง คนอื่นๆล้วนเข้าใจอย่างชัดเจน เมื่อคืนฮูหยินกับซื่อจื่อล้วนถูกวางยา คิดว่าเมื่อคืนน่าจะบ้าระห่ำมาก

“หากมีคนตายในคุกของพระราชวัง โดยทั่วไปแล้วจะถูกทิ้งที่ไหน?” หยุนถิงถาม

“น่าจะเป็นหลุมฝังศพหมู่ในเขตชานเมืองทางตะวันออก คนที่จิตใจดีจะขุดหลุมฝังให้เรียบร้อย แต่ว่าโดยปกติแล้วล้วนใช้เสื่อม้วนเอาไว้แล้วทิ้งไปโดยตรงทั้งนั้น” หลงเอ้ออธิบาย

“เจ้าพาคนไปที่หลุมฝังศพหมู่สองคน หากว่ามีคนที่แต่งตัวเป็นสาวใช้ถูกโยนทิ้ง ให้พานางกลับมา” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ฮูหยิน สาวใช้คนนั้นสำคัญมากหรือ?” หลงยีถาม

“นางน่าจะรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังการลอบวางยาให้ข้ากับซื่อจื่อเป็นใคร หมากกระดานใหญ่ที่พระราชวังเมื่อคืนนี้ น่าจะไม่ใช่คนกลุ่มเดียวก็สามารถทำได้ กล้าวางแผนทำร้ายข้ากับซื่อจื่อ หากไม่แก้แค้นให้ดีสักครั้ง จะสู้หน้าพวกเขาได้อย่างไร” หยุนถิงฮึออกมาเย็นชา