จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 246

สนมคนอื่นๆล้วนตกตะลึงกันหมด ถึงแม้ทุกคนจะได้ยินมาตลอดว่าหยุนถิงเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นมาก สั่งสอนคนขึ้นมาไม่เคยใจอ่อนเลย ช่างมันว่าจะเป็นพระประยูรญาติ หรือว่าองค์หญิงองค์ชาย เวลานี้เห็นนางตบหน้าจ้าวเหลียงเหรินเช่นนี้ สร้างความตกตะลึงจริงๆ

ทุกคนพากันถอยหลัง กลัวว่าตัวเองจะติดร่างแหไปด้วย เวลานี้บรรดาสนมทุกคนรู้สึกโชคดีที่เมื่อครู่นี้ตัวเองไม่ได้หัวเราะเยาะหยุนถิง มิเช่นนั้นคนที่โดนตบหน้าในตอนนี้ก็คือตัวเองแล้ว

จ้าวเหลียงเหรินกุมใบหน้าที่บวมแดงเอาไว้ โมโหสุดขีด “หยุนถิงเจ้าทำเกินไปแล้ว ข้าเป็นพระสนมขั้นเก้าของฝ่าบาท เจ้าถึงกับกล้าตบข้า ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!”

จ้าวเหลียงเหรินกล่าวด้วยความโกรธแค้น กระโจนไปทางหยุนถิง

หยุนถิงเหลือบมองสระน้ำที่อยู่ด้านนอกศาลาครู่หนึ่ง ในขณะที่จ้าวเหลียงเหรินกระโจนเข้ามา จู่ๆนางก็หลบไปอยู่ด้านข้าง ยกเท้าเตะไปทางจ้าวเหลียงเหรินอย่างแรง

“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นมา จ้าวเหลียงเหรินยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมาว่าเกิดอะไรขึ้น คนทั้งคนก็กระเด็นออกไปจากศาลา ตกลงไปในสระน้ำโดยตรง

น้ำกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง ทุลักทุเลอย่างยิ่ง

“ช่วยด้วย รีบมาช่วยข้าเร็ว ข้าว่ายน้ำไม่เป็น!” จ้าวเหลียงเหรินตะกายตีน้ำ ร้องขอความช่วยเหลือ

สนมที่อยู่ด้านข้างตกใจกลัวแทบแย่ มองดูจ้าวเหลียงเหรินกำลังจะจมน้ำตาย แต่กลับไม่กล้าไปช่วยนาง ถ้าหากว่าไปล่วงเกินคุณหนูหยุนเข้า เกรงว่าคงจะต้องตายทั้งเป็นแน่

ซูกงกงก็ตกใจกลัวแทบแย่เช่นกัน “คุณหนูหยุน ถึงแม้ว่าจ้าวเหลียงเหรินผู้นี้จะปากเสียชอบนินทา แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นพระสนมขั้นเก้าของฝ่าบาท สั่งสอนเล็กน้อยก็พอแล้ว อย่าให้ถึงกับมีคนตายเลย”

“ในเมื่อซูกงกงก็ยังเอ่ยปากแล้ว เช่นนั้นข้าจะปล่อยนางไปสักครั้ง จ้าวเหลียงเหรินครั้งหน้าหากเจ้ากล้าวิจารณ์ข้ากับซื่อจื่อลับหลังอีก จะไม่โชคดีเช่นนี้แล้ว” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

“ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว คุณหนูหยุนได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วยเถอะ” จ้าวเหลียงเหรินร้องขอความเมตตาทันที

จนกระทั่งหยุนถิงเดินลับตาไป คนอื่นๆถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง รีบร้อนช่วยจ้าวเหลียงเหรินออกมาจากน้ำทันที

“ฮัดชิ้ว!” จ้าวเหลียงเหรินจามออกมา ถูกสาวใช้พาออกไปด้วยความทุลักทุเลอย่างยิ่ง

ทางด้านนี้ ซูกงกงพาหยุนถิงไปพบฮ่องเต้ที่ตำหนักด้านข้าง

หยุนถิงแสดงความเคารพต่อฝ่าบาท “ไม่ทราบว่าฝ่าบาทเรียกตัวข้ามาด้วยเหตุอันใด?”

“ยุ้งฉางของท้องพระคลังถูกคนเผาทำลาย เจ้าได้ยินเรื่องนี้หรือไม่?” ฮ่องเต้ตรัสถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หยุนถิงพยักหน้า “ข้าเคยได้ยินมาจากซื่อจื่อแล้ว แต่ว่าใครมันช่างบังอาจขนาดนี้ ถึงกับกล้าเผายุ้งฉางของฝ่าบาท นี่ตั้งใจจะก่อกบฏหรือ?”

ซูกงกงตกใจจนตัวสั่น คำพูดของคุณหนูหยุนผู้นี้น่าสะพรึงกลัวจริงๆ รีบร้อนกล่าวเตือนสติ “คุณหนูหยุน ท่านอย่าพูดจาเหลวไหล”

“ข้าพูดจาเหลวไหลที่ไหน แม้แต่ยุ้งฉางของฝ่าบาทยังกล้าเผาทำลาย นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมาทั่วไปกล้าทำหรอกนะ” หยุนถิงกล่าวตอบ

ซูกงกงอยากจะบ้าตาย คุณหนูหยุนผู้นี้ทำไมไม่สามารถชักจูงได้เลย

“ไม่เป็นไร บอกมาว่าเจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร?” ฮ่องเต้เลิกคิ้วมองมา

“ข้าคิดว่าฝ่าบาทต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวด มิเช่นนั้นวันนี้เผายุ้งฉาง พรุ่งนี้เผาพระราชวัง เมืองหลวงของต้าเยียนจะไม่โกลาหลวุ่นวายหรอกหรือ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา

ผู้รับผิดชอบดูแลคุ้มกันยุ้งฉางก็ต้องลงโทษอย่างหนัก ยุ้งฉางเป็นถึงรากฐานของใต้หล้า รับเงินเดือนของราชสำนักแต่กลับเกิดข้อผิดพลาดที่ใหญ่หลวงเช่นนี้ คงจะไม่ได้ถูกคนติดสิบบนหรอกใช่ไหม

งานเลี้ยงเทศกาลเรือมังกรในปีนี้เป่ยหมิงฉี่ เริ่นเซวียนเอ๋อร์ และทั้งสองคนจากแคว้นชางเยว่ก็มาด้วยเช่นกัน ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจเล่นอุบายต้องการจะให้ฝ่าบาทอับอายก็เป็นได้ อย่างไรเสียในปีที่ผ่านมายุ้งฉางก็ยังดีๆอยู่