จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 245

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรับพระบัญชา” มู่ฟงรับคำสั่ง ในใจกลับด่าไอ้ระยำคนไหนมันลอบทำร้ายเขากันแน่

“หลีอ๋อง เจ้ารับหน้าที่ให้ความช่วยเหลือผู้บัญชาการมู่ตรวจสอบ ซวนอ๋องเจ้ารับผิดชอบเวนคืนอาหาร และสร้างคลังเก็บอาหารขึ้นมาใหม่ อาหารเกี่ยวพันถึงรากฐานของต้าเยียนเรา จะให้มีข้อผิดพลาดใดๆไม่ได้เด็ดขาด” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ” โม่ฉือหานกับโม่เหลิ่งเหยียนรับคำสั่ง

มองดูสีหน้าที่ดำมืดเต็มไปด้วยโทสะของฝ่าบาท คนอื่นๆล้วนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง กลัวว่าตัวเองจะติดร่างแหไปด้วย

หยุนเฉิงเซี่ยงเหลือบมองทุกคนครู่หนึ่ง เอ่ยปากขึ้นมาอย่างช้าๆ “ฝ่าบาท กระหม่อมทราบว่ายุ้งฉางถูกเผาในครั้งนี้ ท้องพระคลังได้รับความเสียหายอย่างหนัก ไม่นานมานี้หยุนถิงลูกสาวของกระหม่อมไปเขียนอักษรที่หอเหวินหยวนสองสามภาพ บังเอิญถูกประมูลไปพอดี

หยุนถิงให้ผู้จัดการร้านของหอเหวินหยวนส่งเงินปันผลมาให้กระหม่อม บอกว่าเป็นการแสดงความกตัญญูเล็กน้อยต่อผู้เป็นบิดา กระหม่อมรู้สึกชื่นใจและซาบซึ้งอย่างยิ่ง เดิมคิดว่าจะนำเข้าโลงหลังจากกระหม่อมเสียชีวิตแล้ว

ตอนนี้ยุ้งฉางของแคว้นต้าเยียนเราถูกเผาทำลาย ฝ่าบาทจะสร้างคลังเก็บอาหารขึ้นมาใหม่ จำเป็นต้องมีเงินทุนอย่างแน่นอน ดังนั้นกระหม่อมยินดีมอบเงินที่ลูกสาวให้กระหม่อมให้กับราชสำนักโดยไม่รับการตอบแทน ถือเป็นน้ำใจเล็กน้อยของกระหม่อม”

ทุกคนมองอย่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง พากันอิจฉาอย่างยิ่ง

หยุนเฉิงเซี่ยงหยิบตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงออกมา ภายใต้สายตาอิจฉาริษยาของทุกคน แต่แล้วเมื่อมองตั๋วเงินใบนั้นสีหน้าก็กระอักกระอ่วนอย่างยิ่ง

“ฝ่าบาทขออภัยด้วย ตอนกระหม่อมออกมาตอนเช้าอาจจะรีบร้อนและลนลานไปหน่อย ดังนั้นจึงนำติดตัวมาแค่แปดหมื่นตำลึงเท่านั้น” หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวด้วยความกระอักกระอ่วน

“ไม่เป็นไร หยุนเฉิงเซี่ยงเอาใจใส่ราชสำนักเช่นนี้ แบ่งเบาความกังวลของข้า ข้ารู้สึกปลื้มปิติมาก หยุนเฉิงเซี่ยงมีลูกสาวที่ดีจริงๆ หยุนถิงมีความกตัญญูเช่นนี้ถือได้ว่าเป็นแบบอย่างของแคว้นต้าเยียนเรา ไม่เลวจริงๆ” ฮ่องเต้กล่าวชื่นชม

“ขอบพระทัยสำหรับคำชมของฝ่าบาท ได้รับใช้ฝ่าบาทถือเป็นเกียรติของกระหม่อม” หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวอย่างถ่อมตัว

หลังจากเสร็จการประชุมเช้า บรรดาขุนนางห้อมล้อมหยุนเฉิงเซี่ยง พากันแสดงความยินดีกับเขา ประจบประแจง บอกว่าเขามีลูกสาวที่ดี

หยุนเฉิงเซี่ยงภาคภูมิใจอย่างยิ่ง เหลือบมองไปทางหลีอ๋องที่เดินเข้ามา จงใจตะโกนกล่าวด้วยเสียงอันดัง “ลูกสาวของข้ายอดเยี่ยมอยู่แล้ว เสียดายที่ใครบางคนตาบอด เห็นไข่มุกเป็นตาปลา ดีที่ถิงเอ๋อร์ได้พบกับจวินซื่อจื่อที่เข้าใจนาง เห็นนางมีชีวิตที่ดี ข้าก็ปลื้มใจแล้ว”

“หยุนเฉิงเซี่ยงกล่าวอะไรเช่นนั้น ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็รู้ว่าจวินซื่อจื่อโปรดปรานคุณหนูหยุนคนเดียว ท่านก็อย่าโอ้อวดกับเราตรงนี้เลย” ขุนนางคนอื่นๆกล่าวขึ้นมา

โม่ฉือหานฟังจนหน้ามืดหน้าดำแล้ว เห็นได้ชัดว่าหยุนเฉิงเซี่ยงกำลังบอกว่าตัวเองไม่รู้จักทะนุถนอม

ใช่แล้ว ตอนนั้นเขาเป็นคนรังเกียจ เบื่อหน่าย ดูถูกหยุนถิง แถมยังทำเรื่องที่เกินขอบเขตกับนางไม่ใช่หรือ

นัยน์ตาสีดำที่ลึกล้ำของโม่ฉือหานมีความเสียใจที่ทำลงไป ละอายใจ ตำหนิตัวเองแว๊บผ่านไปเล็กน้อย หากเขาไม่ได้หย่าร้างกับหยุนถิง บางทีคนที่เอาเงินหนึ่งแสนตำลึงออกมาในวันนี้อาจจะเป็นตัวเอง น่าเสียดายที่ไม่มีคำว่าถ้าหาก

หยุนเฉิงเซี่ยงเตรียมพร้อมให้หลีอ๋องเข้ามาหาเรื่องชวนทะเลาะแล้ว แต่แล้วก็เห็นโม่ฉือหานจากไปอย่างหดหู่และพ่ายแพ้ แผ่นหลังดูอ้างว้างและโดดเดี่ยวอย่างยิ่ง

หยุนเฉิงเซี่ยงไม่สนใจเขาหรอก ได้ใจอย่างยิ่ง ฮัมเพลงเดินกลับไป

และฮ่องเต้ที่จบจากประชุมเช้าสีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง โมโหไม่สิ้นสุด “จะทำเช่นไรดี นั่นเป็นยุ้งฉางของข้าเชียวนะ หลังจากเหตุการณ์นี้แล้วเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่ามีคนจ้องมองต้าเยียนอย่างละโมบแล้ว”

“ฝ่าบาท บางทีพระองค์อาจสามารถเรียกตัวคุณหนูหยุนเข้าวังมา คุณหนูหยุนอาจจะมีวิธีก็เป็นได้” ซูกงกงกระซิบเสียงเบา

ฮ่องเต้เลิกคิ้ว “หยุนถิง?”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ปัญหาของเมืองหนานหยวนในครั้งก่อนคุณหนูหยุนก็เป็นคนแก้ไข วันนี้หยุนเฉิงเซี่ยงเอาเงินออกมาแปดหมื่นตำลึงโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า แสดงให้เห็นว่าที่คุณหนูหยุนต้องให้เขามากกว่านี้อย่างแน่นอน คุณหนูหยุนฉลาดหลักแหลม ไม่แน่ว่านางอาจจะสามารถคลายข้อสงสัยให้ฝ่าบาทก็เป็นได้” ซูกงกงอธิบาย