จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 249

ได้ยินหลิงเฟิงบอกว่าดาวเด่นแห่งหอชุนเฟิงเผยพิรุธออกมา และถูกองครักษ์เงามังกรปราบแล้ว ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงพาหลิงเฟิงและคนอื่นๆมาทันที

จวินหย่วนโยวสอบปากคำดาวเด่นเสร็จ ก็ให้คนไปจับตัวคนทุกคนที่นางสารภาพทันที จวินหย่วนโยวที่กำลังจะจากไปเห็นหยุนถิงกำลังดึงใบหน้าของโม่เหลิ่งเหยียน และโม่เหลิ่งเหยียนกลับไม่ได้ผลักนางออก

มองจากมุมของเขา ทั้งสองคนคลุมเครือไม่ชัดเจนและใกล้ชิดอย่างยิ่ง

สิ่งนี้จะให้จวินหย่วนโยวผู้ชอบหึงหวงมาตลอดอดทนได้อย่างไร ส่งเสียงห้ามทันที เดินเข้ามาด้วยสีหน้ามืดมนราวกับน้ำแข็ง

ได้ยินเสียงนี้ หยุนถิงหันหน้ามองไปทางหน้าประตูของห้องส่วนตัว ทันทีที่เห็นจวินหย่วนโยวก็รีบปล่อยใบหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนทันที หัวเราะแฮะๆให้กับจวินหย่วนโยว

“ซื่อจื่อ ท่านมาแล้วหรือ ท่านมาดื่มสุรากับเราใช่ไหม สุราขององค์ชายสี่ไม่เลวจริงๆ” เสียงของหยุนถิงมีความเมาเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

โม่เหลิ่งเหยียนเห็นนางปล่อยตัวเอง ในใจกลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย สีหน้ายังคงรักษาความเย็นชาและเคร่งขรึมเมื่อครู่นี้ ไม่มีความตื่นตระหนกและร้อนตัวใดๆเลย

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาเคร่งขรึม ราวกับน้ำแข็งหมื่นปี ไม่ได้ไปดูหยุนถิง นัยน์ตาสีดำกวาดมองไปทางโม่เหลิ่งเหยียนราวกับมีดที่คมกริบ เต็มไปด้วยเจตนาอันเป็นปรปักษ์และการตักเตือน

“หยุนถิงคือคนของข้า หากมีครั้งหน้าอีก ข้าจะตัดมือของเจ้าซะ!”

“คำพูดนี้เจ้าพูดกลับกันแล้วมั้ง” โม่เหลิ่งเหยียนสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีดำที่เย็นชาเคร่งขรึมของจวินหย่วนโยว ไม่มีความเกรงกลัวใดๆ ถามกลับอย่างเย็นชา

เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อครู่นี้จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิงดึงแก้มของเขา ดูเหมือนโม่เหลิ่งเหยียนจะไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย

เป็นเพราะเขาไม่ขยับเขยื้อน ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงยิ่งโกรธมากขึ้น

จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนสู้กันมาตั้งแต่เด็กจนโต ทั้งสองคนรู้จักซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี โม่เหลิ่งเหยียนที่รักความสะอาดมาตลอดถึงแม้จะเป็นตัวเองที่เข้าใกล้เขา ก็ยังถูกโจมตี แต่เขากลับปล่อยให้หยุนถิงดึงแก้มได้ตามใจ นี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ

“บัดซบ โม่เหลิ่งเหยียนเจ้ารนหาที่ตาย!” ฝ่ามือของจวินหย่วนโยวโจมตีไปทางโม่เหลิ่งเหยียน

โม่เหลิ่งเหยียนหลบออกไปทันที หลังมือสวนกลับหนึ่งฝ่ามือ

“ตู้มๆ!” เสียงดังโครมขึ้นมาสองครั้ง โต๊ะถูกผ่าออกจากตรงกลางกลายเป็นสองซีก ประตูถูกลมฝ่ามือผ่าลงมา ทำให้ทุกคนตื่นตกใจในทันใด

โม่ฉือชิงที่อยู่ตรงทางเดินได้ยินความเคลื่อนไหว รีบร้อนหันกลับไปมอง ก็เห็นจวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธ ราวกับจะกลืนกินอีกฝ่ายทั้งเป็น

เขารีบร้อนเดินเข้าไป “พวกเจ้าสองคนพอได้แล้ว ที่นี่คือหอชุนเฟิงของข้า โต๊ะกับประตูนี่พวกเจ้าต้องชดใช้ตามราคา”

ทั้งจวินหย่วนโยวและโม่เหลิ่งเหยียนต่างก็ไม่สนใจเขา ดวงตาประสานกัน ดุร้ายอันตราย แอบแข่งขันกันลับๆ

หยุนถิงได้ยินเสียงนั่น ก็ได้สติขึ้นมาในทันใด ลุกขึ้นก็เดินไปทางจวินหย่วนโยว “ซื่อจื่อ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

เพียงแต่ว่าหยุนถิงดื่มมากเกินไป ลุกขึ้นเร็วเกินไป คนทั้งคนเสียหลัก ล้มลงไปกับพื้น

จวินหย่วนโยวรีบประคองหยุนถิงเอาไว้ทันที และอีกด้านหนึ่ง โม่เหลิ่งเหยียนก็ยื่นมือมาจับตัวหยุนถิงเอาไว้

จู่ๆหยุนถิงก็ถูกมือใหญ่สองข้างจับเอาไว้ รู้สึกงุนงงเล็กน้อย เงยหน้ามองดูจวินหย่วนโยวครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองดูโม่เหลิ่งเหยียนอีกครู่หนึ่ง

“ข้าไม่เป็นไร ก็แค่ดื่มมากไปหน่อย พวกท่านปล่อยข้าได้แล้ว” หยุนถิงกล่าวด้วยความกระอักกระอ่วน

แต่จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนกลับไม่มีใครปล่อยมือของหยุนถิงเลย ตรงกันข้ามกลับใช้แรงมากยิ่งขึ้น ทั้งสองคนต่างก็ฉุดดึงกันไปมา

หยุนถิงถูกดึงจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ได้สติขึ้นมาไม่น้อย นางถึงได้รู้ว่าซื่อจื่อกำลังโกรธอยู่ จู่ๆหยุนถิงก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจทันที

โม่ฉือชิงยังมองออกถึงความผิดปกติของสองคนนี้ รีบวิ่งเข้ามาทันที “หยุนถิง เจ้าดื่มมากไปอยากจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่หรือ พวกเจ้าสองคนรีบปล่อยนางเลย ถ้าหากนางฉี่ราดกางเกงจะทำอย่างไร?”

มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมา จ้องไปที่โม่ฉือชิงครู่หนึ่ง ข้ออ้างนี้แย่จริงๆ

“ซวนอ๋อง หรือเจ้าจะไปเข้าห้องน้ำกับผู้หญิงของข้า?” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างแสดงอำนาจ