จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 250

“เป็นไปไม่ได้ที่หยุนถิงจะเป็นฆาตกร!” จวินหย่วนโยวปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะคิด

“บ่าวก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้เช่นกัน ถึงแม้เมื่อวานนี้คุณหนูหยุนจะสั่งสอนจ้าวเหลียงเหริน แต่ก็ไม่ได้จะทำให้นางถึงตาย แต่จ้าวเหลียงเหรินก็ตายไปแล้วจริงๆ” ซูกงกงทอดถอนใจ

เมื่อก่อนนี้ซูกงกงไม่ชอบหยุนถิง แต่สองสามครั้งที่ผ่านมานี้ หยุนถิงช่วยฝ่าบาทแก้ไขปัญหาใหญ่ๆด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ แม้แต่ซูกงกงก็ยังเปลี่ยนแปลงมุมมองที่มีต่อนาง ดังนั้นถึงได้ไม่เชื่อเช่นนี้

“เมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าอธิบายรายละเอียดเล็กใหญ่ทั้งหมดมาให้ชัดเจน?” จวินหย่วนโยวถามกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

ซูกงกงเล่าเรื่องที่จ้าวเหลียงเหรินฉีกหน้าหยุนถิงกับจวินซื่อจื่อเมื่อวานนี้ออกมาทันที ยังเล่าเรื่องที่หยุนถิงสั่งสอนนาง และเตะนางลงไปในสระ

จวินหย่วนโยวสีหน้าดำมืด เส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้นมารางๆ เขาย่อมเชื่ออยู่แล้วว่าหยุนถิงไม่ได้ฆ่าคน กลัวแต่ว่ามีคนต้องการจะยืมมีดฆ่าคน

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไปเรียกหยุนถิง” จวินหย่วนโยวหันหลังกลับเข้าไปในเรือน

หยุนถิงที่อยู่ในเรือนยังคงนอนหลับสนิทอยู่ เมื่อคืนนี้ดื่มมากไปหน่อย ดังนั้นเวลานี้หยุนถิงจึงยังไม่ตื่น

จวินหย่วนโยวหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้กับหยุนถิง อุ้มนางขึ้นมาในแนวนอน แล้วก็เดินออกไป

ซูกงกงที่อยู่หน้าประตูมองดูหยุนถิงถูกอุ้มออกมา อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ “ซื่อจื่อ คุณหนูหยุนเป็นอะไรไป?”

“เมื่อคืนดื่มมากไป ยังไม่สร่างเมา ข้าไปกับนางด้วย” จวินหย่วนโยวกล่าวตอบ

ความจริง เขาไม่ต้องการจะปลุกหยุนถิง อยากให้นางนอนต่ออีกหน่อย

มุมปากของซูกงกงกระตุกขึ้นมา เคยเห็นคนเอาอกเอาใจเมีย แต่ไม่เคยเห็นคนที่เอาอกเอาใจเมียขนาดนี้ ถึงขนาดไปพัวพันกับคดีฆาตกรรมแล้ว จวินซื่อจื่อยังไม่ปลุกนาง ปล่อยให้นางนอนต่ออีก ซูกงกงยังอดนับถือไม่ได้ คุณภาพทางจิตใจของซื่อจื่อแข็งแกร่งมากจริงๆ

พวกเขาขึ้นรถม้า ตรงไปยังพระราชวัง

ตำหนักด้านข้าง

เมื่อฮ่องเต้มองดูจวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงเข้ามา ก็ตะลึงงันไปเช่นกัน “หยุนถิงเป็นอะไรไป?”

“ทูลฝ่าบาท เมื่อคืนนางดื่มมากไปหน่อย” จวินหย่วนโยวกล่าวตอบ

มุมปากของฮ่องเต้กระตุกขึ้นมา จวินหย่วนโยวผู้นี้เอาอกเอาใจเมียเท่าชีวิตจริงๆ “เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ปลุกหยุนถิงให้ตื่น”

“พ่ะย่ะค่ะ” จวินหย่วนโยวถึงได้ปลุกหยุนถิง

หยุนถิงที่สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมามองดูจวินหย่วนโยวที่อยู่ตรงหน้า หัวเราะแฮะๆ “ซื่อจื่อ ข้าจะเอากอดหอมยกสูงๆ” ขณะที่พูด ก็เข้าไปใกล้แก้มของจวินหย่วนโยวแล้วจูจุ๊บเขา

ลักษณะท่าทางของจวินหย่วนโยวมีความจนใจและตามใจเพิ่มขึ้นเล็กน้อย “ตอนนี้อยู่ในพระราชวัง ระวังกิริยาหน่อย กลับไปแล้วเจ้าอย่างทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

“พระราชวัง?” หยุนถิงถึงได้มองบริเวณโดยอย่างรอบชัดเจน เมื่อเห็นฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนที่สูง หยุนถิงชะงักงัน “ฝ่าบาท?”

“เจ้ายังรู้จักข้าหรือ?” ฮ่องเต้ตรัสด้วยสีหน้ามืดมน

“หยุนถิงเจ้านี่มันไร้ยางอายจริงๆ ถึงกับทำเรื่องขัดต่อประเพณีและศีลธรรมเช่นนี้ต่อหน้าฝ่าบาทได้ ขอฝ่าบาทโปรดลงโทษนางให้หนัก!” เสียงที่โมโหแสบแก้วหูดังมา

หยุนถิงถึงได้เห็นชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบกว่าที่สวมชุดขุนนางยืนอยู่ด้านข้างอย่างชัดเจน คิ้วหนาตาโต โครงหน้าเย็นชาแข็งกระด้าง เวลานี้กำลังมองดูตัวเองอย่างดุดัน

“ข้าจูบซื่อจื่อของข้าเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย หรือว่าเจ้าอยู่บ้านไม่สนิทสนมแนบชิดกับฮูหยิน และนางสนมของเจ้า?” หยุนถิงถามกลับ