จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 251

“เข้ามาเลย!”

โม่ฉือชิงกับโม่เหลิ่งเหยียนรีบพุ่งเข้ามา พอเห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว โม่ฉือชิงถามอย่างไม่เข้าใจว่า “หยุนถิง เหตุใดเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยเล่า?”

“ข้าโดนคนใส่ร้ายว่าฆ่าจ้าวเหลียงเหริน” หยุนถิงตอบ

“เป็นไปได้อย่างไรกัน?” โม่ฉือชิงไม่เชื่ออยู่แล้ว

“เมื่อคืนพวกเจ้าสองคนดื่มเหล้ากับหยุนถิงด้วยกันรึ?” ฮ่องเต้ถามอย่างเย็นชา

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืนหยุนถิงสั่งสอนสองพี่น้องแซ่ชาง จากนั้นไปหอชุนเฟิงของหม่อมฉัน ยังทำหม้อไฟร้อนเร็วให้พวกเรากินเลย” โม่ฉือชิงตอบ

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมกับองค์ชายสี่ดื่มเหล้าด้วยกันกับหยุนถิงจริง ตอนนั้นหยุนถิงดื่มไปมากมาย จวินซื่อจื่อเป็นคนอุ้มกลับไปพ่ะย่ะค่ะ” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ พลางเหล่มองรองเสนาบดีจ้าวที่อยู่ข้างๆ ดวงตาดำขลับหรี่ตาลงเล็กน้อย

“มันแค่อธิบายได้ว่า คุณหนูหยุนดื่มกับพวกเขาจริงๆ หากหลังจากนางกลับไปแล้ว มิอาจมีผู้ใดยืนยันได้เลย” รองเสนาบดีจ้าวรีบย้อนทันที

“รองเสนาบดีจ้าว หัวท่านโดนลาถีบแล้วรึ เหตุใดหยุนถิงต้องฆ่าบุตรสาวท่านด้วย บุตรสาวท่านมิได้งดงามเท่าหยุนถิง รูปร่างก็ไม่ดีเท่านาง ไม่ฉลาดเหมือนนางอีก หาเงินก็ไม่เป็น หยุนถิงได้รับความรักใคร่โปรดปรานจากจวินหย่วนโยว หากบอกว่าหยุนถิงฆ่าบุตรสาวท่าน ข้ายอมเชื่อว่าหมูปีนต้นไม้เป็นดีกว่า” โม่ฉือชิงบอกอย่างเดือดดาล

หยุนถิงโดนเขาพูดจนหัวเราะ องค์ชายสี่คนนี้ช่างกล้าพูดเสียจริง

“ฝ่าบาท ฮองเฮาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีหน้าประตูร้องขึ้น

“นางมาทำอันใดกัน ให้นางเข้ามาแล้วกัน” ฮ่องเต้บ่นพึมพำ

ฮองเฮาในชุดราชพิธีสีแดง เดินเข้ามาอย่างสง่างามตามมารยาท “ถวายบังคมฝ่าบาท เมื่อครู่หม่อมฉันพบนางกำนัลผู้หนึ่งทำลับๆล่อๆ พอสืบสวนถึงรู้ว่า นางเป็นสาวใช้ของจ้าวเหลียงเหริน ดังนั้นหม่อมฉันเลยนำนางมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพคะ”

สาวใช้นางหนึ่งรีบเข้ามาคุกเข่า “ข้าน้อยถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”

ซูกงกงเห็นดังนั้น ก็ประหลาดใจมาก “ฝ่าบาท นางคือลวี่เอ๋อร์ สาวใช้ที่คอยติดตามจ้าวเหลียงเหรินคนนั้นจริงๆ”

ฮ่องเต้ย่อมเคยเห็นสาวใช้คนนี้อยู่แล้ว เขาถามอย่างเย็นชาว่า “นายของเจ้าตายได้อย่างไร เจ้ารู้หรือไม่?”

ลวี่เอ๋อร์รีบผงกหัวบอก “กราบทูลฝ่าบาท คุณหนูหยุนเพคะ ข้าน้อยเห็นกับตาว่าคุณหนูหยุนฆ่าเหลียงเหริน เมื่อคืนเหลียงเหรินนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่นาน บอกว่าในห้องมีกลิ่นเหม็น เลยให้ข้าน้อยไปนำโกฐจุฬาลัมพาจีน (อ้ายฉ่าว)มา คิดจะรมห้อง พอข้าน้อยกลับมาถึงห้อง ก็เห็นคุณหนูหยุนใช้มีดสั้นแทงนายของข้าน้อยอยู่

ตอนนั้นข้าน้อยตกใจยิ่งนัก ซ่อนตัวอยู่นอกตำหนักไม่กล้าเข้าไป จากนั้นคุณหนูหยุนก็หนีไป พอข้าน้อยเข้าไป นายท่านก็หมดทางช่วยแล้ว นางให้ข้าน้อยเอากระดาษขาวมาเขียนหนังสือเลือด

ตอนนั้นข้าน้อนอยากตะโกนเรียกคน แต่กลัวพูดไม่ได้ คุณหนูหยุนมีจวินซื่อจื่อเป็นที่พุ่ง บิดาก็เป็นหยุนเฉิงเซี่ยง ข้าน้อยกลัวนางจะฆ่าคนปิดปาก ดังนั้นข้าน้อยเลยหลบซ่อนตัวอยู่”

“เจ้ากล้าใส่ร้ายหยุนถิง ข้าว่าเจ้าอยากตายเต็มแก่แล้วกระมัง?” โม่ฉือชิงตะคอกอย่างเดือดดาล

ลวี่เอ๋อร์ตกใจแทบเป็นลมตาย “กราบทูลองค์ชายสี่ ต่อให้ข้าน้อยกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าใส่ความคุณหนูหยุนดอก ข้าน้อยเห็นกับตาตนเองจริงๆว่า คุณหนูหยุนฆ่าเหลียงเหริน”

“ฝ่าบาท พระองค์ได้ยินแล้วกระทัง นี่เป็นสาวใช้ข้างกายเหลียงเหรินพูดเอง นางไม่มีทางพูดปดดอก ขอฝ่าบาทคืนความยุติธรรมให้บุตรสาวกระหม่อมด้วย” รองเสนาบดีจ้าวรีบอ้อนวอนทันที

“เมื่อคืนหยุนถิงดื่มมากเกินไป พอกลับจากหอชุนเฟิงก็หลับสนิท ข้าเฝ้านางอยู่ทั้งคืน หยุนถิงมิได้ออกจากจวนซื่อจื่อเลย!” จวินหย่วนโยวเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

“จวินหย่วนโยวยังบอกเลยว่าหยุนถิงไม่ได้จากไปไหน สาวใช้เช่นเจ้ากล้าพูดปด ใส่ความหยุนถิง เจ้าโดนผู้ใดซื้อตัวหรือสั่งการมา ยังไม่รีบพูดความจริงอีก?” สีหน้าองค์ชายสี่เดือดดาลนัก

“ข้าน้อยพูดความจริงทุกคำ หากข้าน้อยพูดปดแม้เพียงนิด ข้าน้อยยินดีตายชดใช้ความผิดนี้!” ลวี่เอ๋อร์พูดอย่างห้าวหาญ