จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 252

โม่เหลิ่งเหยียนก็ตามออกมาด้วย ทั้งสองคนออกจากวัง และขึ้นรถม้าของตนเองกลับไป

บนรถม้า จวินหย่วนโยวไม่ได้กลับจวนซื่อจื่อ เขาออกคำสั่งทันทีให้หลงยีไปสืบเรื่องรองเสนาบดีจ้าว หลงซานไปสืบเรื่องจ้าวเหลียงเหริน หลงซื่อไปจับตาดูสาวใช้คนนั้น หลงอู่ไปจับตาดูฮองเฮา หลงลิ่วพาคนไปสืบเรื่องคนตระกูลหยุน โดยเฉพาะหยุนหลิงกับนางจ้าว

การที่สามารถรู้เรื่องปานแดงบนแขนหยุนถิงได้ ต้องเป็นคนที่คุ้นเคยสนิทมาก ร่างกายสตรีไม่อาจให้คนธรรมดาเห็นได้ นอกจากตัวเองแล้ว คนที่รู้ดีที่สุดคือครอบครัวของนางเอง

ก่อนหน้านี้ที่เทศกาลดอกท้อ หยุนหลิงก็มีการเล่นตุกติกบางอย่าง ตอนนั้นหยุนถิงสั่งสอนนางไปแล้ว ดังนั้นจวินหย่วนโยวเลยไม่ได้ใส่ใจนาง บัดนี้กลับมาหาเรื่องถึงตัวหยุนถิง ครั้งนี้จวินหย่วนโยวจะไม่ละเว้นโดยเด็ดขาด

ส่วนโม่เหลิ่งเหยียนพอขึ้นรถม้า เขารู้ว่าจวินหย่วนโยวต้องไปสืบหาความจริงแน่ ดังนั้นโม่เหลิ่งเหยียนจึงมุ่งไปโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งทันที

เขามุ่งไปที่ห้องอักษรเทียน พอเดินเข้าไปก็พูดเปิดอกเลยว่า “ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าปกป้องคนผู้หนึ่ง”

หมิงจิ่วซางเลิกคิ้วมองโม่เหลิ่งเหยียนที่เดินเข้ามาพลางว่า “สามารถทำให้ซวนอ๋องเอ่ยปากได้ คนผู้นี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ว่ามาเถิด ผู้ใดกัน?”

“หยุนถิง!” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

หมิงจิ่วซางสำลักน้ำชาที่พึ่งเข้าปากไปออกมา และไอค่อกแค่กอย่างรุนแรงอีกหลายครั้ง “ข้าไม่ได้ฟังผิดกระมัง เจ้าจะให้ข้าไปคุ้มครองนาง สตรีผู้นั้นเก่งกาจมากมิใช่รึ?”

“นางถูกคนใส่ร้ายว่าฆ่าเหลียงเหรินของฝ่าบาท ตอนนี้อยู่ในคุกหลวง” โม่เหลิ่งเหยียนอธิบายสั้นๆ

“จวินหย่วนโยวรักใคร่หยุนถิงขนาดนั้น ต้องส่งคนมาคุ้มครองนางแน่ เจ้าให้ข้าไปอีกมิเท่ากับเป็นส่วนเกินไม่จำเป็นรึ”

“จวินหย่วนโยวส่งคนมานั่นเป็นเรื่องของเขา หยุนถิงช่วยพี่สาวและหลานข้าไว้ บัดนี้นางเดือดร้อน ข้ามิอาจนิ่งดูดายได้” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

“เช่นนั้น ข้าจะไปแทนเจ้าสักครั้งแล้วกัน”

“ขอบใจมาก”

“สามารถทำให้เจ้าเอ่ยขอบใจได้นี่หายากยิ่งนัก ข้าอยากดูสิว่าเจ้าจะขอบใจข้าอย่างไร” หมิงจิ่วซางถามกระเซ้า

“ได้”

อีกด้านหนึ่ง หยุนถิงกับองค์ชายสี่ถูกพาตัวไปที่คุกหลวง หยุนถิงไม่มีวี่แววความลนลานหรือกังวลเลยสักนิด นางดูสบายๆเป็นธรรมชาติ

“หยุนถิง เจ้าว่าผู้ใดชั่วร้ายเยี่ยงนี้ คิดใส่ร้ายเจ้า หากให้ข้าจับตัวได้นะ ต้องจับมันมาฟาดแส้แลถลกหนังแน่” โม่ฉือชิงบ่น

“รอจนเจ้าจับตัวได้ ก็ไม่ทันการแล้ว” หยุนถิงย้อนใส่หน้าเขา

โม่ฉือชิงกระดากนัก “หยุนถิง เจ้าจะไว้หน้าข้าหน่อยมิได้รึ ข้ารู้ว่าตนเองไร้ฝีมือ นอกจากติดคุกเป็นเพื่อนเจ้าแล้วข้าก็คิดวิธีอื่นมิออกแล้ว”

“เอาล่ะ ล้อเจ้าเล่นน่า เจ้ายอมมาติดคุกเป็นเพื่อนข้า ข้าตื้นตันใจนัก อาศัยหลายวันนี้มาคิดดีกว่าว่า ต่อไปพวกเราจะขายอะไร” หยุนถิงตอบ

โม่ฉือชิงดีใจนัก “ตามใจเจ้าเลย”

ทั้งสองคนไปที่คุกหลวง หยุนถิงเหล่มองคนที่โดนพิษไฟคนนั้น เขายังอยู่ในคุกอยู่เลย จากนั้นหยุนถิงก็ให้ผู้คุมเอาเธอไว้ข้างคนนั้น

องค์ชายสี่เหล่มองคุกหลวงที่เก่าแก่ด้วยสีหน้ารังเกียจ และเรียกร้องออกมาทันทียกใหญ่

ผู้คุมมีหรือจะกล้าหือ เขารีบให้คนไปจัดเตรียมของตามที่องค์ชายสี่สั่งอย่างนอบน้อม ไม่นานห้องขังที่เก่าคร่ำครึก็ถูกจัดวางจนกลายเป็นห้องที่หรูหรา ผ้าห่มสะอาด โต๊ะ เครื่องเขียน เครื่องชา----มีพร้อมทุกสิ่ง

วินาทีนี้หยุนถิงพลันเข้าใจทันทีว่า ทำไมซื่อจื่อไม่ได้ห้ามให้องค์ชายสี่มาติดคุกเป็นเพื่อนเธอ มีเขาอยู่ด้วย ก็ไม่ต้องกลัวผู้คุมจะต้อนรับไม่ดีแล้ว