จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 254

“กระหม่อมถวายบังคมซื่อจื่อ” หยุนเฉิงเซี่ยงคารวะ

“ท่านพ่อ นี่มันเวลาอะไรแล้ว ท่านยังมัวคารวะอีก ท่านพี่เขยซื่อจื่อ พี่ใหญ่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง นางต้องโดนคนใส่ความแน่ ขอท่านช่วยพี่ใหญ่ด้วยนะ” หยุนหลีพูดอย่างร้อนใจ

“ซื่อจื่อ ขอท่านช่วยถิงเอ๋อร์ด้วยเถอะ” ซูอี๋เหนียงอ้อนวอน

“ท่านพี่เขยซื่อจื่อ ต้องการให้พวกข้าทำอะไรหรือไม่ ขอเชิญสั่งการมาได้เลย” หยุนซูเสริมทับ

“ขอหยุนเฉิงเซี่ยงไม่ต้องเป็นกังวลไป หยุนถิงโดนใส่ความ ข้าต้องหาทางช่วยนางออกมาได้แน่ ตอนนี้นางปลอดภัยอยู่ในห้องขัง ข้าได้ส่งองครักษ์เงามังกรไปคุ้มครองนางแล้ว เดิมคิดว่าจะรอสืบได้เงื่อนงำอะไรแล้วค่อยบอกท่าน ข้าเลินเล่อเอง” จวินหย่วนโยวอธิบาย

หยุนเฉิงเซี่ยงถึงได้วางใจ “ข้าเชื่อในฝีมือของซื่อจื่อ เรื่องของถิงเอ๋อร์รบกวนซื่อจื่อแล้ว”

องครักษ์เงามังกรคนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก ถวายบังคมซื่อจื่อ และมองพวกหยุนเฉิงเซี่ยงโดยพลัน

หยุนเฉิงเซี่ยงรู้ในบัดดล “ที่บ้านข้ายังมีเรื่อง ขอตัวลากลับก่อนแล้วกัน” จากนั้นก็พาทุกคนจากไป

จวินหย่วนโยวไม่ได้ออกไปส่ง เขารีบถาม “สืบได้ความว่าอย่างไร?”

“ซื่อจื่อ เป็นฝีมือนางจ้าวของจวนตระกูลหยุนจริงๆ” องครักษ์เงามังกรรีบเล่าคำพูดของนางจ้าวออกมาทั้งหมด

บรรยากาศรอบตัวจวินหย่วนโยวเริ่มคืบคลานไปทั่วทั้งห้องทันที สีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง คางแข็งเปรี๊ยะ ยิ่งส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลากระหายเลือดนั่นดูอำมหิตโหดเหี้ยมมากขึ้น ดวงตาดำขลับประหนึ่งดวงตาอินทรีหรี่ลงน้อยๆ มีแววกระหายเลือดอันตราย

“ซื่อจื่อ ให้ข้าน้อยไปจับตัวนางจ้าวกับลูกสาวนางมาที่นี่ตอนนี้ดีหรือไม่?” องครักษ์เงามังกรถาม

มือที่วางแนบลำตัวของจวินหย่วนโยวกำแน่น จนได้ยินเสียงกระดูกลั่น หน้าอกผายขยายอย่างรุนแรงเพราะความโกรธ จวินหย่วนพยายามสะกดความโกรธและเคียดแค้นในอกให้สงบลง จนได้สติอีกครั้ง

“ไม่ต้องรีบร้อน แค่นางจ้าวผู้เดียว อย่างมากก็แค่บอกเรื่องปานบนแขนหยุนถิงไป นางน่าจะไม่มีฝีมือส่งคนเข้าออกวังหลวงได้ตามอิสระ ดังนั้นต้องมีนกต่อในวังหลวงแน่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ทำทีว่าหลงกล”

พอฟังแผนการของจวินซื่อจื่อเสร็จ องครักษ์เงามังกรเลื่อมใสเขาจากใจ และรีบไปจัดการทันที

ส่วนนางจ้าวบอกหยุนหลิงอย่างสาสมใจ อารมณ์ดียิ่งนัก และกลับไปเรือนตน

นางพึ่งออกไป องครักษ์เงามังกรที่ซ่อนตัวอยู่ก็พาหยุนหลิงไปทันทีอย่างเงียบเชียบไม่มีใครรู้

รอจนนางจ้าวพบว่าหยุนหลิงหายตัวไป ก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว นางจ้าวร้อนใจยิ่งนัก คนทั้งคนจู่ๆจะหายตัวไปได้อย่างไรกัน นางจ้าวเริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ

นางรีบให้คนเตรียมรถม้าออกจากจวนทางประตูหลัง ไปหาใต้เท้าคนนั้นทันที นางจะไม่มีทางยอมให้ผู้ใดทำร้ายหลิงเอ๋อร์เด็ดขาด แต่ไม่คิดเลยว่า ร่องรอยของนางนั้นถูกจับตาดูโดยองครักษ์เงามังกรที่ซ่อนตัวอยู่นานแล้ว

......

พระราชวัง

เหมยเฟยและหลิ่วเฟยย่อมได้ยินเรื่องหยุนถิงอยูแล้ว แต่ทั้งคู่กลับไม่ได้มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ทำเพียงจับตาดูทุกอย่างอย่างลับๆ

หลิ่วเฟยใช้เหตุผลว่าไม่สบาย ต้องการให้หยุนถิงมาฝังเข็มให้นาง ถึงได้ให้ฝ่าบาทเห็นด้วยเรียกหยุนถิงมาพบ

วินาทีที่เห็นหยุนถิง หลิ่วเฟยลอบถอนหายใจโล่งอก “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดเจ้าถึงถูกใส่ร้ายว่าฆ่าจ้าวเหลียงเหริน ผู้ใดทำกัน?”

“ทำให้พระสนมเป็นกังวลแล้ว พูดตามตรงข้าเองก็ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด ที่สามารถฆ่าคนและหลบหนีหายไปจากพระราชวังอย่างเงียบเชียบไม่มีใครรู้เช่นนี้ได้ และยังรู้ปานบนตัวข้า น่าจะเป็นคนในวังร่วมมือกับคนจวนตระกูลหยุน” หยุนถิงตอบ

“ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร?” หลิ่วเฟยถามออกมาตรงๆ

“ขอบพระทัยพระสนม ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากให้พระสนมช่วยจริงๆ” หยุนถิงยื่นหน้าเข้าหา กระซิบอะไรบางอย่างข้างหูหลิ่วเฟย