จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 255

คุกหลวง

พอเช้ามา จวินหย่วนโยวมาส่งอาหารให้หยุนถิงด้วยตัวเอง พอเห็นระหว่างเตียงของนางกับเตียงองค์ชายสี่ห่างกันแค่สองเมตร จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชาลงทันที

“ทหาร!” องครักษ์เงามังกรสองคนที่อยู่นอกประตูห้องขังเข้ามาทันที

“ซื่อจื่อมีสิ่งใดจะสั่งการหรือขอรับ?”

“ยกเตียงขององค์ชายสี่ไปด้านนั้น” จวินซื่อจื่อสั่งการเสียงเย็นชา

องครักษ์เงามังกรรีบทำตามทันที และยกเตียงโดยที่มีโม่ฉือชิงหลับอยู่ข้างบนไปมุมในสุดของคุกหลวง

หยุนถิงได้ยินเสียงเลยตื่นขึ้นมา พอลืมตามาเห็นจวินหย่วนโยว ก็ดีใจยิ่งนัก “ซื่อจื่อ ท่านมาด้วยตัวเองเลยรึ?”

“คิดถึงเจ้าน่ะ หลายวันนี้เจ้าลำบากแล้ว วางใจเถอะ ไม่ถึงห้าวันข้าจะรับเจ้าออกไป” จวินหย่วนโยวยกกล่องอาหารเข้ามา

“ข้าเชื่อซื่อจื่อ” หยุนถิงลุกขึ้นเดินเข้ามาหา

จวินหย่วนโยวช่วยนางจัดแต่งเสื้อผ้า พลางดึงมือของนางมานั่งลง เปิดกล่องอาหารออก ในนั้นล้วนเป็นสิ่งที่หยุนถิงชอบกินทั้งนั้น

หยุนถิงไม่พูดพร่ำทำเพลง และไม่ได้ถามอะไร นั่งกินข้าวเช้าด้วยกันกับจวินหย่วนโยว

ทันใดนั้นพลันมีนางกำนัลคนหนึ่งเข้ามา บอกว่าหลิ่วเฟยเหนียงเหนียงให้นางนำขนมมามอบให้คุณหนูหยุน

หยุนถิงรับขนมมา และให้นางกำนัลกลับไปขอบพระทัยหลิ่วเฟยเหนียงเหนียง จากนั้นเปิดกล่องออก พอเห็นสีสันขนมในนั้น ก็เข้าใจทันที

“กินข้าวเช้าก่อนเถอะ” จวินหย่วนโยวบอก

“ตกลง”

จวินหย่วนโยวป้อนข้าวต้มให้หยุนถิงด้วยตัวเอง หยุนถิงอ้าปากกินคำโต อาหารมื้อนี้ทั้งคู่มิได้พูดถึงเรื่องสืบสวนเลย และไม่ได้คุยเรื่องความเคลื่อนไหวด้านนอกด้วย ต่างนั่งกินข้าวกันเงียบๆ

จวบจนกินเสร็จ หยุนถิงลูบหน้าท้องตึงอิ่มพลางเรอออกมา “ข้ากินอิ่มแล้วล่ะ”

“ได้ เจ้าอยากทำอะไรล่ะ?” จวินหย่วนโยวถาม

หยุนถิงคิดๆพลางว่า “ข้าอยากฟังซื่อจื่อเล่นพิณให้ฟัง”

“ได้” จวินหย่วนโยวเดินไปหยิบพิณโบราณมา นิ้วมือเรียวยาวขาวเนียนดีดสายพิณ เสียงพิณทุ้มต่ำ อ่อนโยน ไพเราะนัก หยุนถิงพอใจมาก “ซื่อจื่อของข้าหล่อจริงๆ”

ตอนนี้โม่ฉือชิงได้ยินเสียงพิณ พอลืมตามาก็เห็นจวินหย่วนโยวกำลังเล่นพิณ ตกใจจนกลิ้งตกจากเตียง “ข้าไม่ได้ดูผิดไปกระมัง จวินหย่วนโยวเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

“แน่นอนว่ามาอยู่เป็นเพื่อนฮูหยิน” จวินหย่วนโยวตอบ

โม่ฉือชิงมุมปากกระตุก จากนั้นคลานลุกขึ้นจากพื้น “เจ้าวิ่งมาคุกหลวงเพื่อเล่นพิณให้หยุนถิง ช่างมีอารมณ์สุนทรีย์จริงนะ ไอ้หยา ทำไมเตียงของข้าถึงไปอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?”

“เจ้าอยู่ใกล้หยุนถิงมากเกินไป ข้าไม่เรียกคนโยนเจ้าออกไปก็ดีมากแล้ว” จวินหย่วนโยวย้อนหน้าตาเฉย

“น่าตายนัก เจ้าคนขี้หึงจวินหย่วนโยว ทำไมเจ้าไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลยล่ะ?” โม่ฉือชิงเดือดดาลนัก

“เอาล่ะ พวกท่านสองคนเลิกทะเลาะกันได้แล้ว องค์ชายสี่มากินข้าวเร็ว ซื่อจื่อเล่นพิณไป เวลามีไม่มาก อย่าเสียเวลาทะเลาะกันเลย” หยุนถิงแค่นเสียงหึ

ทั้งสองคนเงียบปากทันที องค์ชายสี่สาดอารมณ์เสียในใจลงไปที่อาหารทันที เขาอ้าปากกัดกินคำโต ส่วนจวินหย่วนโยวก็เล่นพิณต่อไป

บทเพลงหนึ่งเล่นเสร็จ จวินหย่วนโยวถึงลุกขึ้น เขาโอบหยุนถิงเข้าอ้อมกอดอย่างอาลัยอาวรณ์ “วันนี้ข้ากลับก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาหาเจ้าใหม่ ถ้าต้องการสิ่งใด บอกทหารยามที่เฝ้าหน้าประตูก็พอ”

“ตกลง ซื่อจื่อไม่ต้องกังวลนะ ข้าสบายดี” หยุนถิงยื่นมือโอบกอดจวินหย่วนโยว

“พวกเจ้าเป็นอะไรมากไหม มิได้จากเป็นจากตายสักหน่อย ช่างเลี่ยนนัก ข้ากินข้าวเช้าไม่ลงแล้ว” โม่ฉือชิงบ่น

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องกิน” จวินหย่วนโยวมองบนใส่เขา ก่อนจะออกไป