จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 256

กลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่เธอได้กลิ่นจากตัวจ้าวเหลียงเหรินเมื่อครู่พอดีเลย

สีหน้าหยุนถิงเย็นชาดุจน้ำแข็ง เธอพยุงสาวใช้คนนั้นขึ้นมา ทำทีเลิกแขนเสื้อนางขึ้นอย่างบังเอิญ และพบว่าบนขานางมีรอยเล็บลึกมากสองรอย

สาวใช้คนนั้นตกใจ รีบยืนให้มั่น เอามือลงแขนเสื้อลง “ขอบใจพี่ชายองครักษ์มากนัก”

“มิเป็นไร คราวหน้าระวังให้มากหน่อย” หยุนถิงตอบอย่างกดเสียงแหบต่ำ พลางหมุนตัวจากไป

องครักษ์สามคนที่ตามหลังเธอ ก็จากไปเช่นกัน

สาวใช้คนนั้นคิ้วขมวดมุ่น เมื่อครู่สายตาองครักษ์คนนั้นเย็นชายิ่งนัก ทำให้นางตกใจไปชั่วขณะ แต่นางเหล่มององครักษ์สี่คนนั่น รู้สึกว่าตนคงคิดมากเกินไปเอง

ในวังทุกวันจะมีองครักษ์มาลาดตระเวนมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้หยุนถิงอยู่ในคุกหลวงอยู่ สาวใช้ไม่คิดอะไรมาก รดน้ำต่อไป

หยุนถิงที่เดินไปอีกทางเดินหนึ่งพลันหยุดฝีเท้าลง พูดกับคนด้านหลังว่า “ส่งคนไปจับตาดูสาวใช้คนนั้นที่ข้าพึ่งช่วยเมื่อครู่”

หมิงจิ่วซางเลิกคิ้วถาม “เพราะเหตุใด?”

“หากข้าเดาไม่ผิด นางคือฆาตกร” หยุนถิงมั่นใจมาก

“ขอรับ” องครักษ์เงามังกรที่อยู่ข้างๆรับคำสั่งทันที สำหรับการตัดสินใจของฮูหยิน พวกเขามิเคยสงสัยเลย

มุมปากหมิงจิ่วซางกระตุก พอสตรีผู้นี้ออกมาก็หาตัวฆาตกรเจอเลย นี่มันโชคดีอะไรเนี่ย แต่คนที่สามารถทำให้โม่เหลิ่งเหยียนใส่ใจได้ขนาดนี้ คงต้องมีฝีมืออยู่บ้างล่ะ

พวกเขาไปยังตำหนักของจ้าวเหลียงเหริน ในห้องยังจัดวางแบบเดิม ยุ่งเหยิงไปหมด พวกถ้วยชาแตกกระจายอยู่บนพื้น ดูท่าจะยังไม่มีใครมาทำความสะอาด

“หาดูให้ทั่ว ดูว่ามีเงื่อนงำอะไรเหลืออยู่ไหม” หยุนถิงพูดขึ้น

“ขอรับ” ครั้งนี้หมิงจิ่วซางไม่ได้สงสัยอีก ค้นหาดูรอบด้านเหมือนคนอื่น

ทุกคนมองดูพื้นที่เร้นลับเช่น ใต้โต๊ะ ใต้เตียง แต่ไม่พบอะไรเลย เหมือนโดนคนจงใจเก็บกวาดไปแล้ว

หยุนถิงพุ่งไปที่ของประเภทกระถางธูป เครื่องหอม เครื่องประทินโฉมของจ้าวเหลียงเหรินทันที และได้เจอเครื่องหอมกลิ่นนั้นบนตัวจ้าวเหลียงเหรินพอดี นั่นเป็นกลิ่นที่ผ่านกรรมวิธีพิเศษ กลิ่นบางอ่อน แต่กลับหอมนาน

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ” หยุนถิงหยิบเครื่องหอมนั่นมาด้วย

พวกเขาจากไป ตอนหยุนถิงเดินมาถึงในเรือน กลับโดนใบไม้ใบหนึ่งโดนปลายเท้า มันเหมือนจะเหยียบโดนอะไรบางอย่าง เธอก้มหน้าลงดู ใบไม้นั่นปิดทับต่างหูของผู้หญิงข้างหนึ่งเอาไว้

หยุนถิงยกมือหยิบขึ้นมา สไตร์สนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน หยุนถิงเอาเครื่องหอมเมื่อครู่มาวางไว้บนพื้นด้วยกัน

หมิงจิ่วซางเลิกคิ้วมอง แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก เขาตามหยุนถิงออกไป พวกเขาพึ่งออกไป องครักษ์เงามังกรที่รับหน้าที่จับตาดูอย่างลับๆในวังก็เหาะลงมา หยิบของสองอย่างนั่นกลับไปมอบให้ซื่อจื่อ

พอพวกหยุนถิงออกไป และกลับตามทางเดิม จากนั้นตอนผ่านอุทยาน เห็นสาวใช้หลายคนนั้นยังคงรดน้ำอยู่เหมือนเดิม

หยุนถิงพูดเสียงเบาทันทีว่า พวกเจ้าห้ามพูดจาซี้ซั้วนะ ซวนอ๋องให้พวกเราไปสืบหาเงื่อนงำ ไม่คิดว่าจะเจอต่างหูข้างหนึ่งจริงๆ ข้าสงสัยว่าจะเป็นของฆาตกร พวกเจ้ากลับบอกว่าเป็นของจ้าวเหลียงเหริน พวกเรากลับไปรายงานซวนอ๋อง หากพวกเจ้าแพ้ต้องจ่ายข้าสองตำลึงนะ”

“ยังไงซะต่างหูข้างนั้นพวกเราไม่ได้เอาไป หากท่านอ๋องชมเชยเจ้า ถึงเวลานั้นค่อยมาเอาก็ได้” หมิงจิ่วซางเล่นตามน้ำทันที

“สองวันนี้ท่านอ๋องไปค่ายทหาร อย่าเสียเวลาอยู่เลย ไม่งั้นคุณหนูหยุนไม่รอดแน่” หยุนถิงแสร้งบอก

พวกเขารีบเดินไป สาวใช้ที่กำลังรดน้ำสีหน้าเย็นชาลง ดวงตาฉายแววคมปลาบ ต่างหูนางหายไปข้างหนึ่งจริงๆ น่าตายนัก ดันทำตกอยู่ในตำหนักจ้าวเหลียงเหริน