จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 257

ดวงตาทะมึนเย็นเยียบของจวินซื่อจื่อเหล่มองโจวคุนเฉิง “เจ้ามีสิ่งใดคู่ควรมาคุยเงื่อนไขกับข้า ต่อให้ฆ่าลูกชายเจ้าไปแล้ว ข้าก็สืบหาความจริงเองได้!”

“ซื่อจื่อ กระหม่อมมิกล้า และมิมีสิ่งใดคู่ควรต่อรองเงื่อนไขกับท่าน แต่กระหม่อมมีลูกชายแค่คนนี้คนเดียว ต่อไปกระหม่อมยินดีรับใช้ซื่อจื่อเท่านั้น ขอเพียงซื่อจื่อละเว้นสายเลือดนี้ให้ตระกูลโจวด้วยเถิด” โจวคุนเฉิงอ้อนวอน

จวินหย่วนโยวส่งสายตาให้หลิงเฟิงที่อยู่ข้างๆ หลิงเฟิงเตะขาของคุณชายใหญ่ตระกูลโจวหักไปข้างหนึ่งทันที

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น เจ็บปวดแทบขาดใจ ทำเอาคนที่ได้ยินสั่นสะท้านหัวใจไปตามๆกัน

“ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากตาย ซื่อจื่อข้าผิดไปแล้ว” คุณชายใหญ่ตระกูลโจวอ้อนวอน

โจวคุนเฉิงปวดใจนัก รีบพูดทันทีว่า “ซื่อจื่อโปรดไว้ชีวิตด้วย ข้าพูดแล้ว ตอนนั้นท่านแม่ทัพมีบุญคุณกับข้า ไฟไหม้ครั้งใหญ่นั่นที่จวนซื่อจื่อ ข้าอยู่ที่นั่นด้วยจริงๆ ตอนนั้นข้าพยายามเข้าไปช่วยคนอย่างสุดชีวิต

เห็นท่านแม่ทัพโดนคนแทงเข้าไปหนึ่งดาบ เพียงแต่ตอนนั้นข้าอยู่ไกลเกินไป คนผู้นั้นเองก็หันหลังให้ข้า เลยมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่ไหล่ของเขาโดนท่านแม่ทัพฟันจนเสื้อผ้าขาด ข้าเห็นมีรอยสักเขี้ยวดำที่ไหล่เขา

ตอนนั้นข้าอยากจะพุ่งเข้าไป แต่ท่านแม่ทัพส่ายหัวให้ข้า ข้าเป็นขุนนางบุ๋นไม่มีวรยุทธ์ เข้าไปก็มีแต่ตายเปล่า ดังนั้นข้าเลยไม่กล้าเข้าไป รอจนคนผู้นั้นจากไปแล้ว ข้าถึงเข้าไป

ตอนนั้นข้าอยากจะช่วยท่านแม่ทัพหนีไป แต่ไฟไหม้ห้องแรงนัก ท่านแม่ทัพให้ข้าพาซื่อจื่อหนีไปแทน และยังมอบป้ายคำสั่งอันหนึ่งให้ข้า บอกว่ารอซื่อจื่อสามารถยืนหยัดได้ด้วยตนเองแล้วค่อยนำมันออกมา

ต่อมาข้าส่งต่อซื่อจื่อให้พ่อบ้านลั่ว แต่ไม่ได้คืนป้ายคำสั่ง เพราะคิดว่า หากวันหนึ่งตระกูลโจวมีภัย อยากขอให้ซื่อจื่อเห็นแก่สัมพันธ์เก่าก่อนไว้ชีวิตตระกูลโจวเราด้วยเถิด”

โจวคุนเฉิงรีบควักป้ายหยกลายมังกรสีม่วงอันหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ “คือสิ่งนี้ ขอซื่อจื่อเห็นแก่ที่ว่ากระหม่อมช่วยชีวิตท่านในตอนนั้น ไว้ชีวิตลูกชายกระหม่อมด้วยเถิด”

จวินหย่วนโยวเห็นป้ายหยกนั่น ดวงตาทุ้มลึกขึ้น หลังจากที่เขาเติบโตขึ้นได้จัดการมรดกของท่านพ่อท่านแม่ เคยเห็นท่านพ่อพกป้ายหยกนี้จากภาพวาดบางภาพจริงๆ

หลิงเฟิงรับมาทันที และยื่นให้ซื่อจื่อ

เขาถือป้ายหยกเย็นชิ้นนั้นไว้ ดวงตาจวินหย่วนโยวเก็บซ่อนความนัยมิดชิด สีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง ไม่พูดอะไรอยู่นาน และไม่ได้ขยับ

ไม่คิดว่าท่านพ่อจะเหลือป้ายหยกเช่นนี้ไว้ให้เขา นี่เป็นมรดกของท่านพ่อ และเป็นมรดกเพียงชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ ตอนนี้จวินหย่วนโยวทั้งตื่นเต้น ดีใจ ทุกข์ทรมาน เสียใจ เคียดแค้น---หลากหลายความรู้สึกปนเป บอกไม่ถูกเลยจริงๆ

โจวคุนเฉิงเห็นซื่อจื่อไม่ขยับหรือพูดอะไรเลย เขาตกใจไม่กล้าหายใจแรง เหมือนเป็นนักโทษประหารที่รอโดนลงโทษก็ไม่ปาน

ผ่านไปอยู่นาน จวินหย่วนโยวถึงลุกขึ้น “เห็นแก่ที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้เมื่อตอนนั้น วันนี้ข้าจะละเว้นคุณชายใหญ่ตระกูลโจว หากมีครั้งหน้าอีก ข้าจะฆ่าล้างตระกูลโจวของเจ้าให้สิ้นซาก!”

น้ำเสียงองอาจ โหดเหี้ยมกระหายเลือด ทำเอาคนขนหัวลุก

โจวคุนเฉิงค่อยคลายสบายใจลง รีบโขกศีรษะกับพื้น คุณชายใหญ่ตระกูลโจวตกใจละล่ำละลักโขกศีรษะขอบคุณเช่นกัน

พวกจวินหย่วนโยวออกจากจวนซื่อจื่อ มุ่งตรงไปพระราชวัง ตอนนี้จวินหย่วนโยอยากเจอหยุนถิงให้เร็วที่สุด

ในพระราชวัง

ชางหลันเย่ย่อมได้ยินเรื่องที่หยุนถิงฆ่าจ้าวเหลียงเหริน สตรีที่รักอิสระ กล้าได้กล้าเสีย เกลียดความชั่วร้ายยิ่งนักเช่นนั้น หากอยากจะสั่งสอนใครจริงๆคงลงมือไปนานแล้ว มีหรือจะเหลือความผิดพลาดโง่งมเช่นนี้ไว้

“นายท่าน ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี พวกเราจะช่วยคุณหนูหยุนหรือไม่?” องครักษ์ลับถาม

“ก่อนหน้านี้เจ้าสืบได้มาว่าจ้าวเหลียงเหรินลักลอบคบชู้มิใช่รึ จำตัวชายผู้นั้นมาส่งไปหาจวินหย่วนโยว” ชางหลันเย่ออกคำสั่ง

หลายปีมานี้ที่เขาอยู่ในแคว้นต้าเยียน ได้ลอบให้ลูกน้องสืบเรื่องสนมในวังหลัง รวมถึงทุกคนในเมืองหลวงและราชสำนักโดยละเอียดไว้หมดแล้ว จุดอ่อนและความผิดพลาดของทุกคนเขารู้ดี เพื่อให้วันหนึ่งสามารถต่อกรกับต้าเยียนได้