จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 258

ท้องพระโรงในพระราชวัง

ฮ่องเต้ที่อยู่บนบัลลังก์หาวหวอดๆมองจวินหย่วนโยว “เจ้าปลุกข้าตื่นแต่เช้ามานี่ เจอหลักฐานแล้วรึ?”

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมพบหลักฐานแล้วจริงๆ พาเข้ามา!” จวินหย่วนโยวสั่งการเสียงเย็น

พวกหลิงเฟิงพาคนทั้งหมดเข้ามา มีทั้งที่สลบ และทำใจฮึกเหิม แต่ทั้งหมดหวาดกลัวยิ่งนัก

“คนพวกนี้คือใครกัน?” สายตาฮ่องเต้มองปลาบมา

“จากที่กระหม่อมสืบมาได้ องครักษ์ผู้นี้คบชู้กับจ้าวเหลียงเหริน ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนมีมานานเป็นครึ่งปีแล้ว หากฝ่าบาทไม่เชื่อ สามารถสอบสวนเขาได้ ส่วนนางกำนัลผู้นี้เป็นฆาตกรที่ลอบฆ่าจ้าวเหลียงเหริน ฐานะที่แท้จริงของนางคือจื่อย่วน เป็นสาวใช้อันดับหนึ่ง คนสนิทของฮองเฮา

เป็นนางที่ปลอมแปลงโฉมเป็นหยุนถิงไปฆ่าจ้าวเหลียงเหริน และแสร้งให้สาวใช้ของจ้าวเหลียงเหรินมาเห็นเข้า จะได้โยนความผิดให้หยุนถิง เหลือพยานเช่นนี้ไว้

ส่วนการที่นางสามารถพูดเรื่องปานบนแขนของหยุนถิงออกมาได้ นั่นเป็นเพราะนางจ้าวแห่งจวนตระกูลหยุนให้ข้อมูล และเป็นแม่เลี้ยงของหยุนถิง นางตามใจดูแลหยุนถิงมาตั้งแต่เด็ก ย่อมต้องรู้สัญลักษณ์พิเศษบนตัวหยุนถิงอยู่แล้ว

เพราะเมื่อก่อนหยุนถิงคล้อยตามต่อนางจ้าวมาก และยังยอมยกป้ายขนหงส์ให้นางจ้าว แต่ก่อนหน้านี้ไม่นานหยุนถิงพลันฝันถึงมารดานาง รู้สึกผิดต่อมารดา เลยเอาป้ายขนหงส์ที่เป็นของดูต่างหน้าเพียงสิ่งเดียวของมารดากลับมาจากนางจ้าว

ดูท่านางจ้าวยึดเป็นของตนมาหลายปี เกิดความไม่พอใจ ดังนั้นเลยเคียดแค้นหยุนถิง จงใจให้ร้ายใส่ร้ายนาง ดังนั้นหยุนถิงเป็นผู้บริสุทธิ์ ขอฝ่าบาทพิจารณาด้วย!” จวินหย่วนโยวตอบอย่างไม่รีบไม่ร้อน เล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา

ทำเอาฮ่องเต้เดือดดาลหนัก เขาถลึงตามององครักษ์ที่สลบไสลอยู่บนพื้นอย่างโกรธแค้นเดือดดาล “ปลุกมันขึ้นมา!”

หลิงเฟิงตบหน้าองครักษ์คนนั้นสองฉาดใหญ่ เขาถึงฟื้นขึ้นมา

อู๋เฉิงมองดูรอบด้าน และตกใจยิ่งนัก รีบคุกเข่าคารวะ “ข้าน้อยถวายบังคมฝ่าบาท”

“เจ้าคบชู้กับจ้าวเหลียงเหรินตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกข้ามาตามตรงบัดเดี๋ยวนี้!” ฮ่องเต้ตะคอกอย่างเดือดดาล

ในเมื่อจวินหย่วนโยวกล้าพาคนมา ย่อมสืบมาอย่างรู้แจ้งชัดเจนแล้ว เรื่องอย่างนี้เขาไม่มีทางสร้างขึ้นมาจากความว่างเปล่าแน่

อู๋เฉิงตกใจแทบตาย กำลังคิดว่าจะบ่ายเบี่ยงและแก้ตัวอย่างไรดี

“อู๋เฉิง บ้านเจ้ามีแม่ที่แก่เฒ่า และภรรยาคนหนึ่ง ลูกชายหญิงสองคน หากเจ้ากล้าพูดมดเท็จ ข้าไม่ถือสาจะส่งพวกเขาลงนรก!” น้ำเสียงเย็นเยียบของจวินหย่วนโยวโหดเหี้ยมอำมหิตนัก

ใบหน้าอู๋เฉิงซีดเผือดฉับพลัน รีบยอมรับทันที “ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วย เป็นเพราะจ้าวเหลียงเหรินยั่วยวนกระหม่อมทั้งนั้น กระหม่อมเป็นคนบ้านเดียวกันกับจ้าวเหลียงเหริน ครึ่งปีก่อนกระหม่อมรับหน้าที่ลาดตระเวน พบกับจ้าวเหลียงเหรินที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญกลางดึกพอดี

คืนนั้นนางเหมือนจะมึนเมา เกือบตกลงไปในสระน้ำ กระหม่อมผ่านไปช่วยนางไว้พอดี จากนั้นนางก็ร้องไห้คร่ำครวญกับกระหม่อมว่าฝ่าบาทเย็นชากับนาง นางไม่ได้พบพระพักตร์ฝ่าบาทนานมากแล้ว

ตอนนั้นกระหม่อมเห็นนางเมา และเป็นคนบ้านเดียวกัน คิดว่าหากมีสัมพันธ์อันดีกับจ้าวเหลียงเหรินไว้ ก็เท่ากับมีที่พึ่ง ดังนั้นเลยส่งนางกลับไป

เพียงแต่ตอนกระหม่อมจะไป จ้าวเหลียงเหรินดึงกระหม่อมไว้ คืนนั้นจ้าวเหลียงเหรินดื่มมากไปจริงๆ ดังนั้น....เป็นความผิดของกระหม่อมเอง กระหม่อมเลอะเลือน ขอฝ่าบาทได้โปรดละเว้นครอบครัวของกระหม่อมด้วย”

เส้นเลือดปูดโปนที่ข้างขมับฮ่องเต้ ดวงตาดำขลับทุ้มลึกคู่นั้นคมปลาบและอันตราย เขามองอู๋เฉิงบนพื้นอย่างดุดัน

“น่าตายนัก เจ้ากล้าคบชู้กับเหลียงเหรินของข้า ทหาร ลากมันออกไปห้าม้าแยกร่าง ตัดหัวเสียบประจานที่หน้าประตูเมือง เพื่อมิให้ผู้ใดเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ส่วนครอบครัวของมัน ให้ออกไปเนรเทศไปชายแดนทางเหนือ ห้ามมิให้กลับแคว้นต้าเยียนอีกตลอดชีวิต!” ฮ่องเต้สั่งการอย่างเดือดดาล

องครักษ์สองคนเข้ามาจากด้านนอก หามอู๋เฉิงที่หน้าเหมือนปลาตายออกไป

เพราะโกรธจัด หน้าอกฮ่องเต้กระเพื่อมอย่างรุนแรง สีหน้าดำทะมึนราวกับก้นหม้อ เดือดดาลยิ่งนัก