จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 259

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้ว ซวนอ๋องผู้นี้คิดอะไรอยู่น่ะ ตนมิได้ไหว้วานเขาไปสืบเรื่องเครื่องประทินโฉมเครื่องหอมเลย แต่เห็นแก่ที่เขาช่วยหยุนถิง จวินหย่วนโยวจึงไม่ได้พูดอันใดออกมา

พอฮ่องเต้ได้ยินดังนั้น สีหน้ายิ่งเดือดดาลทะมึนหนักขึ้น บรรยากาศเย็นเยียบกระจายปกคลุมรอบด้านไปทั่วท้องพระโรง

หากมิใช่ฆาตกร จะสามารถสัมผัสกับเครื่องประทินโฉมที่จ้าวเหลียงเหรินปรุงขึ้นมาเป็นพิเศษได้อย่างไร และยังปรากฏตัวในตำหนักของจ้าวเหลียงเหรินกลางค่ำกลางคืนอีก

“น่าตายนัก หลักฐานพร้อมสรรพเยี่ยงนี้เจ้ายังมิยอมรับอีก ใครบงการเจ้ากันแน่ มีเป้าหมายอะไร สารภาพมาตามจริงเดี๋ยวนี้!” ฮ่องเต้ตะคอกอย่างเดือดดาล!

จื่อย่วนตกใจสะดุ้ง นางรู้ว่าตนจบแล้ว เอ่ยปากขึ้นอย่างละล่ำละลัก “มิมีผู้ใดบงการข้าน้อย ข้าน้อยเอง---“

“ฝ่าบาท ฮองเฮาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีร้องบอกด้านนอกอีกครั้ง

จวินหย่วนโยวยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา เขาเห็นชัดเจนเลยว่า พอจื่อย่วนได้ยินว่าฮองเฮามา ก็มีทีท่าโล่งอก เห็นได้ชัดว่าฮองเฮามาเพื่อนาง

“ฮองเฮามาได้เวลาเสียจริง” ซวนอ๋องแค่นเสียงเย็น

“ให้นางเข้ามา ข้าจะดูสิว่านางจะว่าอย่างไร!” ฮ่องเต้แค่นเสียงเย็น

ฮองเฮาเข้ามาจากด้านนอก ใบหน้ามีแววเหนื่อยล้า ชุดราชพิธีแดงเลือดหมู ทำผมทรงเรียบง่าย ไร้ซึ่งความสูงส่งอย่างปกติ แต่กลับมีแววสนิทสนมชิดเชื้อมากขึ้น

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท” ฮองเฮาคารวะ

“ฮองเฮามาได้เวลาพอดีเลย สาวใช้นางนี้เป็นคนสนิทของเจ้า นางเป็นฆาตกรที่ฆ่าจ้าวเหลียงเหรินใส่ความหยุนถิง ฮองเฮารู้เรื่องนี้หรือไม่?” ฮ่องเต้ย้อนถามเสียงเย็น

ฮองเฮามีสีหน้าตกใจ มองจื่อย่วนอย่างฉับพลัน “เป็นไปได้อย่างไรกัน จื่อย่วน เจ้าฆ่าจ้าวเหลียงเหรินจริงรึ เหตุใดเจ้าต้องทำอย่างนี้ด้วย?”

จื่อย่วนมองฮองเฮา  พลางคุกเข่าหลังตรง “เหนียงเหนียงขออภัยด้วย ข้าน้อยผิดเอง ข้าน้อยเลอะเลือน แต่ข้าน้อยไม่เสียใจ ชาติหน้าข้าน้อยขอให้ได้รับใช้เหนียงเหนียงอีก”

ดวงตาฮองเฮาแดงเรื่ออย่างซาบซึ้ง รีบเดินเข้าไปกุมมือจื่อย่วน “เด็กโง่ ทำไมเจ้าทำอะไรโง่ๆเช่นนี้ น้อยเนื้อต่ำใจอะไรบอกข้าได้ ข้าต้องช่วยเจ้าแน่”

“มีคำพูดนี้ของเหนียงเหนียง ข้าน้อยตายไม่เสียดายชีวิตเลย” จื่อย่วนซาบซึ้งใจนัก สูดลมหายใจเข้าปอดลึก พลางหันมองฮ่องเต้บนบัลลังก์

“ฝ่าบาท ข้าน้อยเป็นคนฆ่าจ้าวเหลียงเหรินจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้ข้าน้อยไปยกน้ำแกงหวานให้เหนียงเหนียงที่ห้องเครื่อง ไม่ทันระวังทำของนางตกหล่น และพอดีจ้าวเหลียงเหรินมาเห็นเข้า

ตอนนั้นนางตบหน้าข้าน้อยฉาดใหญ่ และยังเหยียดหยามข้าน้อย เรื่องพวกนี้ไม่ถือเป็นอะไร นางกลับให้ข้าน้อยคุกเข่าลงและเห่าอย่างหมา พลางคลานเห่าไปทั่วห้องเครื่อง

ไม่อาจทนได้อีกต่อไป ตอนนั้นเหนียงเหนียงพึ่งแท้ง ข้าน้อยจึงไม่ได้บอกเหนียงเหนียง ไม่อยากให้เหนียงเหนียงต้องมาเป็นกังวลกับเรื่องของข้าน้อย

แต่ต่อมามีครั้งหนึ่งข้าน้อยเก็บดอกไม้ในอุทยาน ได้ยินจ้าวเหลียงเหรินสาปแช่งเหนียงเหนียงพอดี นางบอกว่า สมน้ำหน้าที่ฮองเฮาแท้งแล้ว ใครให้เหนียงเหนียงปกติมีอำนาจเหนือตำหนักหลัง ครอบครองฝ่าบาทไว้คนเดียว

จ้าวเหลียงเหรินจะเหยียดหยามข้าน้อยอย่างไรก็ได้ แต่ข้าน้อยเป็นคนที่เหนียงเหนียงนำมาจากด้านนอก เหนียงเหนียงเป็นผู้มีพระคุณของข้าน้อย ข้าน้อยมิยอมให้ผู้ใดลบหลู่เหยียดหยามเหนียงเหนียงโดยเด็ดขาด ดังนั้นข้าน้อยรอเวลามาตลอด

ในที่สุดก็รอจนเห็นคุณหนูหยุนเกิดข้อขัดแย้งกับจ้าวเหลียงเหริน ดังนั้นข้าน้อยจึงติดต่อนางจ้าว เพื่อถามสัญลักษณ์พิเศษบนตัวหยุนถิง จากนั้นข้าน้อยก็ปลอมแปลงใบหน้าเป็นหยุนถิงไปฆ่าจ้าวเหลียงเหริน และยังจงใจให้สาวใช้จ้าวเหลียงเหรินเห็นข้าน้อย เพื่อใส่ความหยุนถิง ทั้งหมดนี้ข้าน้อยทำเองผู้เดียว ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับเหนียงเหนียงเลย ขอฝ่าบาทอย่าพาลโกรธเหนียงเหนียงเลย” จื่อย่วนพุดอย่างจงรักภักดียิ่งนัก