จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 264

ด้านนอกเรือน สนมหลายนางเดินเข้ามา ร้องไห้คร่ำครวญจะหาฝ่าบาท

“ฝ่าบาท บนร่างของพวกเราก็เกิดอาการแพ้เช่นกัน เกิดผื่นแดงขึ้นมากมาย ขอฝ่าบาททรงความยุติธรรมให้พวกข้าด้วยเถอะ!” สนมหลายนางเลิกแขนเสื้อขึ้น บนแขนพวกนางเป็นผื่นแดงเต็มไปหมด

สีหน้าฮ่องเต้เย็นเยียบทะมึนพลางบอก “หมอหลวงหลิว รีบไปตรวจเร็ว”

วินาทีฮ่องเต้ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าตนเกิดอาการแพ้ด้วยหรือไม่ อันที่จริงสนมสองนางในนั้นพึ่งรับใช้เขาไปในสองวันนี้

หมอหลวงหลิวจับชีพจรให้สนมทุกนาง และตรวจดูผื่นแดงบนแขนพวกนาง พลางว่าด้วยสีหน้าตึงเครียดว่า “ฝ่าบาท อาการของเหล่าพระสนมเหมือนกับเป่ยหมิงไท่จื่อ ล้วนเป็นอาการแพ้”

“งั้นพวกเราควรทำอย่างไรดี คันไปทั้งตัวแล้ว ไม่สบายตัวเอาเสียเลย” สนมนางหนึ่งบอก

เหมยเฟยเหล่มองพวกนาง พลางเอ่ยปากถาม “เสื้อผ้าบนร่างพวกเจ้าเป็นเสื้อผ้าใหม่ที่พึ่งทำหลายวันนี้รึ?”

“กราบทูลพระสนม เสื้อผ้าของเหล่าสนมเป็นเสื้อผ้าใหม่ที่ทำจากกรมชุดหลวงเมื่อสามวันก่อน” สนมนางหนึ่งเอ่ยปากบอก

“พวกข้าเองก็เช่นกัน ได้ยินว่ากรมชุดหลวงได้ผ้ามาใหม่ สีสันดี คุณภาพดี ดังนั้นเหล่าสนมเลยนัดแนะกันไปทำเสื้อผ้าใหม่ที่กรมชุดหลวง”

“ฝ่าบาท เสื้อผ้าชุดนี้ของไท่จื่อเราก็ส่งมาจากกรมชุดหลวงของพวกท่าน หลายวันก่อนไท่จื่อบอกว่าอยากจะใส่เสื้อผ้าของแคว้นต้าเยียนตามหลักเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ดังนั้นไท่จื่อเลยไปที่กรมชุดหลวง” พ่อบ้านของเป่ยหมิงฉี่เอ่ยขึ้น

สีหน้าฮ่องเต้ดูเย็นเยียบทะมึน ดวงตาทุ้มลึกเก็บซ่อนความนัยมิดชิด คางเชิดแน่น บรรยากาศรอบตัวเขาเย็นเยียบเสียต่ำกว่าศูนย์

เจ้ากรมอู๋แห่งกรมชุดหลวงเป็นผู้ที่ฮองเฮาเสนออุ้มชูขึ้นมา ตอนแรกก็จื่อย่วนที่วางแผนใส่ร้ายหยุนถิง ตอนนี้ก็เจ้ากรมอู๋อีก ฮองเฮาปิดบังตนเองทำเรื่องอะไรมากมายเพียงใดกัน

“หลีอ๋อง เจ้ารีบไปสืบเร็ว ข้าให้เวลาพวกเจ้าสองวัน ไม่ว่าเป็นผู้ใด ครั้งนี้ข้าจะไม่ละเว้นโดยเด็ดขาด!” ฮ่องเต้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เข้มงวดตึงเครียดนัก

“พ่ะย่ะค่ะ” โม่ฉือหานคารวะ ก่อนหมุนตัวจากไป

“ฝ่าบาท พวกเราจะทำอย่างไรดี หมอหลวงหลิวเจ้ารีบรักษาพวกเราเร็ว” สนมนางหนึ่งรีบบอก

หมอหลวงหลิวพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ “ไม่ใช่กระหม่อมมิรักษา แต่กระหม่อมเองก็จนปัญญา ขอพระสนมถามคุณหนูหยุนเถิด”

ขุนนางเช่นเขาปกติมาเข้าเฝ้าจับชีพจร จ่ายยาให้เท่านั้น เรื่องเกิดอาการแพ้ บนร่างเกิดผื่นแดง หมอหลวงหลิวไม่สะดวกจริงๆ แถมเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะรับมือกับเหตุการณ์ฉับพลันนี้อย่างไรดี

สนมแต่ละนางหันมองหยุนถิงตามๆกัน เห็นนางหลับตา ด้านข้างมีจวินซื่อจื่อเฝ้าอยู่ ก็ไม่มีใครกล้าเรียกร้อง ได้แต่หันไปขอร้องฝ่าบาท

“ฝ่าบาท หม่อมฉันบอกกับคุณหนูหยุนแล้วกัน” เหมยเฟยเดินเข้ามาอย่างเข้าใจ

“คุณหนูหยุน รบกวนท่านช่วยตรวจอาการให้เหล่าสนมหน่อยเถิด ลำบากท่านแล้ว” เหมยเฟยไม่ได้มีท่าทีเย่อหยิ่ง และยิ่งไม่ได้เย่อหยิ่งออกคำสั่ง หากเป็นน้ำเสียงปรึกษา

นิสัยของหยุนถิงทุกคนต่างรู้ดี หากนางยอมรักษาก็ยังดี หากไม่ยอมรักษา ต่อให้เป็นฝ่าบาทก็บังคับนางไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีจวินซื่อจื่อที่รักเมียยิ่งชีวิต ใครก็ไม่กล้าบังอาจอะไร

หยุนถิงถึงลืมตาขึ้น “เหมยเฟยเกรงใจไปแล้ว สามารถแบ่งเบาภาระเพื่อฝ่าบาทได้ถือเป็นเกียรติของข้า พวกท่านต่อแถวกันนะ มาทีละคนแล้วกัน คืนนี้ข้าดื่มมากไปหน่อย เดินไม่ไหวแล้ว”

เหล่าสนมพร้อมเพรียงกันต่อแถวดีๆ เดินเข้าไปทีละคน

หยุนถิงก็ตรวจตามสบาย จากนั้นก็บอกวิธีรักษาให้พวกนาง บ้างต้องกลับไปแช่น้ำเย็น บ้างต้องห่มผ้าห่มให้เหงื่อออก และบ้างก็ไปวิ่งรอบสนามฝึก---สรุปแล้ววิธีรักษานั้นมีหลากหลายร้อยแปดเลยทีเดียว

ทำเอาหมอหลวงหลิวยังอดขมวดคิ้วไม่ได้ หากมิใช่รู้ซึ้งถึงฝีมือการรักษาของหยุนถิงมาก่อน เขาต้องสงสัยว่าหยุนถิงเป็นพวกต้มตุ๋นหลอกลวงเป็นแน่

แต่หยุนถิงมอบยาที่ช่วยขับร้อนไล่พิษให้ทุกคนไปคนละเม็ดด้วย เท่านี้ก็สามารถรักษาจนหายขาดได้แล้ว ทุกคนซาบซึ้งในตัวเธอยิ่งนัก รีบกลับไปทำตามที่เธอบอกทันที