จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 263

พระราชวัง

ฮ่องเต้กำลังร่ายกลอนวาดภาพอยู่ที่ตำหนักของเหมยเฟย สุดท้ายก็เห็นซูกงกงวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ฝ่าบาท แย่แล้ว เป่ยหมิงไท่จื่อเกิดเรื่องแล้ว!”

ฮ่องเต้สีหน้าตึงเครียดทันที “เกิดอะไรขึ้น?”

“องครักษ์ของเป่ยหมิงไท่จื่อบอกว่า ไท่จื่อโดนพิษ ส่วนปัญหาอะไรกันแน่พวกเขาไม่ได้บอก บอกแต่ขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท ตอนนี้คนมารออยู่นอกตำหนักแล้ว” ซูกงกงรีบรายงานทันที

ฮ่องเต้คิ้วขมวดมุ่น “รีบให้พวกเขาเข้ามา อีกอย่างรีบไปตามหมอหลวงมา!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เป่ยหมิงฉี่โดนคนหามเข้ามา พ่อบ้านและองครักษ์ของเขาอยู่ด้านข้าง พอเจอฝ่าบาท พ่อบ้านสีหน้าร้อนใจและเคียดแค้นนัก

“ฝ่าบาท ไท่จื่อของเราใส่เสื้อผ้าที่พวกท่านส่งมาให้ถึงโดนพิษ เรื่องนี้ขอฝ่าบาทให้คำตอบแก่พวกเราด้วย ไม่เช่นนั้นแคว้นเป่ยลี่ของเราไม่มีทางยอมเลิกราแน่” พ่อบ้านพูดอย่างเคียดแค้น โยนเสื้อผ้าลงพื้นทันที

นี่เป็นเสื้อผ้าที่กรมชุดหลวงส่งไปเมื่อหลายวันก่อน

สีหน้าฮ่องเต้ดูไม่ดีนัก เหล่มองเป่ยหมิงฉี่ที่นอนสลบไสลสีหน้าซีดเผือดเหงื่อไหลไม่หยุดอยู่ แถมบนแขนและคอยังมีผื่นแดงขึ้นเต็ม ดูแล้วสาหัสมาก

“เรื่องนี้ข้าจะสืบให้แน่นอน จะไม่ยอมให้เป่ยหมิงไท่จื่อเกิดเรื่องในแคว้นต้าเยียนของข้าแน่” ฮ่องเต้แค่นเสียงเย็น

หมอหลวงหลิวรีบเข้ามาอย่างร้อนใจ พลางถวายบังคมฮ่องเต้

“หมอหลวงหลิวรีบมาตรวจอาการเป่ยหมิงไท่จื่อเร็ว ต้องช่วยเป่ยหมิงไท่จื่อให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไรก็ตาม ต้องการยาแพงแค่ไหนใช้ได้เลยตามสบาย” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหลิวรีบตรวจอาการทันที

หมอหลวงที่ติดตามเป่ยหมิงฉี่มารีบบอก “กระหม่อมตรวจแล้ว เป่ยหมิงไท่จื่ออยู่ในสภาพเช่นนี้เพราะแพ้เสื้อผ้า กระหม่อมจะรีบช่วยฝังเข็มให้เป่ยหมิงไท่จื่อ”

“รีบรักษาเร็ว”

“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหลิวรีบฝังเข็มทันที แต่เขาฝังเข็มอยู่นาน เป่ยหมิงฉี่กลับไม่ดีขึ้นเลย และไม่ฟื้นด้วย

“ทำไมไท่จื่อของข้ายังไม่ฟื้นเสียที หมอหลวงเจ้าไหวหรือไม่นี่ หรือว่าแคว้นต้าเยียนมิมีหมอฝืมือดีแล้วรึ หากไท่จื่อของเราไม่ฟื้นขึ้นมา ข้าจะต้องกราบทูลกษัตริย์ให้ยกทัพมาทลายต้าเยียนแน่!” พ่อบ้านพูดอย่างเดือดดาล

“พ่อบ้านท่านนี้ ข้าเข้าใจความเป็นห่วงเป่ยหมิงไท่จื่อของท่าน สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องช่วยเป่ยหมิงไท่จื่อให้ฟื้นเสียก่อน ต่อให้ตอนนี้เจ้าเขียนสาสน์ส่งกลับไป น่ากลัวจะรอไม่ทันกษัตริย์ของเจ้าส่งทหารมา ไท่จื่อของเจ้าคงไม่รอดเสียก่อน

อีกอย่างฝ่าบาทเองก็ไม่อยากให้เป่ยหมิงไท่จื่อเกิดเรื่อง ให้หมอหลวงช่วยรักษาเต็มที่ หากเจ้ายังเสียมารยาทเช่นนี้อีก และทำให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัยจนไม่ยอมช่วยคน เจ้าก็ทำเช่นใดมิได้ อย่างไรซะที่นี่คือดินแดนของต้าเยียนเรา” เหมยเฟยตอบอย่างราบเรียบ แต่ทรงอำนาจยิ่งนัก

พ่อบ้านที่กำลังเดือดดาลร้อนเป็นไฟพลันสงบลงโดยพลัน ไม่มีท่าทีเหิมเกริมและเสียมารยาทเหมือนเมื่อครู่เลยสักนิด

ถึงเรื่องนี้ต้าเยียนจะเป็นฝ่ายผิด แต่หากทำให้ฮ่องเต้ต้าเยียนไม่พอใจขึ้นมาจริงๆ พวกเขาไม่ยอมช่วยไท่จื่อ เช่นนั้นไท่จื่อก็จบกันแล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพวกท่านก็รีบช่วยคนสิ!” พ่อบ้านบอกเสียงอ่อย

ดวงตาคมปลาบประดุจอินทรีของฮ่องเต้มีแววชื่นชมและพอใจวาบผ่าน สมเป็นเหมยเฟยของเขา แค่คำพูดไม่กี่คำก็ดับไฟเหิมเกริมของพ่อบ้านได้แล้ว เขาชื่นชมจริงๆ

“หมอหลวงหลิว เป่ยหมิงไท่จื่อเป็นอย่างไรบ้าง?” เหมยเฟยถาม

“กราบทูลเหมยเฟย อาการแพ้ของเป่ยหมิงไท่จื่อนั้นค่อนข้างสาหัส ตามหลักแล้วพอกระหม่อมฝังเข็มเสร็จแล้วควรจะฟื้นเลย เหตุใดยังไม่ฟื้นอีกเล่า?” หมอหลวงหลิวงุนงงยิ่งนัก

“ซูกงกง เจ้าไปจวนซื่อจื่อด้วยตัวเองซะ เชิญหยุนถิงมา!” ฮ่องเต้พูดเสียงเนิบ

“พ่ะย่ะค่ะ” ซูกงกงรีบไปทันที

“ใครก็ได้ ไปเชิญหลีอ๋องมา!” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง