จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 262

จวนซื่อจื่อ

หยุนถิงโดนจวินหย่วนโยวทรมานจนเหนื่อยสลบไป จวินหย่วนโยวกลับตื่นตัวยิ่งนัก เห็นว่าจะเที่ยงแล้ว จวินหย่วนโยวกลับไม่ได้ปลุกหยุนถิงให้ตื่นขึ้น

เขาจงใจ จงใจทำหยุนถิงเหนื่อยสลบไป แบบนี้โม่เหลิ่งเหยียนมาก็จะไม่เจอหยุนถิง จวินหย่วนโยวพอคิดถึงว่าโม่เหลิ่งเหยียนมาแล้วไม่เจอหยุนถิง คงไม่สบอารมณ์ สายตาจวินหย่วนโยวมีแต่แววสมใจ

จนฟ้ามืด หยุนถิงถึงตื่นขึ้นมา เจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัวแทบอยากตาย ถลึงตามองจวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆด้วยสายตาเดือดดาล

“ซื่อจื่อ นี่มันยามไหนแล้ว?” หยุนถิงถาม

“ฟ้ามืดแล้ว”

“อะไรนะ ไหนว่าจะเลี้ยงข้าวซวนอ๋องตอนเที่ยงอย่างไรเล่า ซื่อจื่อทำไมท่านไม่ปลุกข้า?” หยุนถิงถลึงตาใส่เขาอย่างเดือดดาล

“ข้าปลุกแล้ว แต่เจ้าหลับลึกมาก ไม่ยอมตื่น” จวินหย่วนโยวตอบด้วยใบหน้าบริสุทธิ์

หยุนถิงมองค้อนเขา “งก ข้าว่าท่านจงใจมากกว่า” ระหว่างพูดก็จะลุกขึ้น

แต่กลับโดนจวินหย่วนโยวดึงเข้าอ้อมกอด “ฮูหยิน เจ้าใส่ใจบุรุษอื่นต่อหน้าสามีเช่นนี้ สมควรแล้วรึ?”

“มีรึ ข้าแค่รับปากจะเลี้ยงอาหารซวนอ๋องมื้อหนึ่ง แต่ท่านกลับจงใจให้ข้าเลยเวลา ซื่อจื่อ ในฐานะบุรุษ สิ่งที่ควรมีก็ยังต้องมีนะ ท่านทำเช่นนี้ข้าไม่ชอบ” หยุนถิงตอบตามตรง

จวินหย่วนโยวเห็นนางโกรธแล้วจริงๆ ก็ตอบเสียงอ่อนทันทีว่า “ข้ายอมรับ ข้าจงใจ ข้าไม่ชอบท่าทีที่เจ้ามีต่อโม่เหลิ่งเหยียน เจ้าเป็นฮูหยินของข้า แต่กลับเชิญบุรุษอื่นมาทานข้าวที่บ้าน ดังนั้นข้าเลยหึง”

หยุนถิงเลิกคิ้วมองจวินหย่วนโยวที่หึงหวง “ก็ได้ เห็นแก่ที่ซื่อจื่อใส่ใจข้า อย่าให้มีครั้งต่อไปนะ แต่ซื่อจื่อ ท่านต้องจำไว้นะว่า ข้ารักเพียงท่าน สนใจก็แค่ท่าน บุรุษอื่นจะหน้าตาหล่อเหลาเช่นไร เก่งแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้นในสายตาข้า พวกเขาสู้ท่านไม่ได้เลย

ดังนั้นต่อไปซื่อจื่ออย่าทำเช่นนี้อีกเลย ไม่เช่นนั้นคนอื่นจะบอกว่าท่านตระหนี่ไม่ยอมเลี้ยงแม้แต่ข้าวมื้อเดียว ทำไม่ดีต่อผู้มีพระคุณอะไรแบบนั้น มันจะทำลายชื่อเสียงท่าน”

ความหม่นโกรธในอกของจวินหย่วนโยวพลันหายวับไป เขายกมือปาดจมูกหยุนถิง “ถือว่าเจ้าตามีแวว สามารถมองเห็นความดีของข้า ดังนั้นเจ้าต้องดูข้าให้ดีนะ ระวังข้าโดนคนแย่งไป”

“แน่นอนอยู่แล้ว ใครกล้ามาแย่งคนของข้า ซ่างกวนหรูนั่นล่ะจุดจบ” หยุนถิงบอกอย่างองอาจ

จวินหย่วนโยวพอใจมาก สายตาอ่อนโยนรักใคร่ แล้วถึงลุกขึ้นช่วยหยุนถิงเปลี่ยนเสื้อผ้า ทั้งสองคนเดินออกไป

พวกพ่อบ้านเห็นซื่อจื่อกับฮูหยินออกมาแล้ว ก็ให้คนจัดวางอาหารทันที

รอจนจวินหย่วนโยกับหยุนถิงนั่งลง มีหลายร่างเดินเข้ามาจากนอกเรือน คือซวนอ๋อง องค์ชายสี่และฟู่ซื่อจื่อ

“พวกเจ้ามากันหมดแล้ว รีบนั่งลงเถอะ” หยุนถิงพูดอย่างดีใจ

“หยุนถิงเจ้าช่างแย่จริงๆ หลังจากพิสูจน์ความบริสุทธิ์แล้วก็ไม่รู้จักส่งคนไปบอกข่าวข้าสักคำ ทำเอาข้าต้องอยู่ในคุกหลวงต่ออีกวัน หากมิใช่ซวนอ๋องไปบอกข้า ข้าคงอยู่ในคุกโง่ๆต่อไปน่ะแหละ” องค์ชายสี่บ่น

หยุนถิงยิ้มกระดาก “ขอโทษด้วย ข้าลืมเจ้าไปเลย”

“อะไรนะ ลืมข้า?” โม่ฉือชิงร้องเสียงดัง

“ครั้งนี้ข้าทำไม่ถูกจริงๆ เอาอย่างนี้ กำไรที่พวกเราร่วมหุ้นกันข้าจะให้เจ้าเพิ่มหนึ่งส่วน ถือเป็นการขอบคุณที่ครั้งนี้เจ้าไปนอนคุกเป็นเพื่อนข้าสองวัน” หยุนถิงบอกอย่างใจกว้าง

พอโม่ฉือชิงได้ยินดังนั้น เบิกตากว้างทันที “หยุนถิงเจ้านี่ช่างมีน้ำใจจริงๆ ครั้งหน้าหากเจ้าจะไปนอนคุกอีก ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้านะ”

“โง่งม ยังคิดจะมีครั้งต่อไปอีกรึ?” สายตาคมปลาบของจวินหย่วนโยวยิงมาทันที

โม่ฉือชิงมุมปากกระตุก ยกมือขึ้นทำทีตบปากตนเองทันที “ดูปากไม่ดีของข้าสิ ไม่มีครั้งต่อไป ต่อไปพวกเราร่วมมือกันมากๆละกัน หาเงินด้วยกัน”